Του Μάκη Μαλαφέκα. Κάποιο ζήτημα με το πουλάκι του πρέπει να έχει ο μυστικομαλάκας της Νέας (χρυσής;) Δημοκρατίας, δεν εξηγείται αλλιώς.
Παρατηρήστε το: Δεν υπάρχει μήνυμα σχεδόν -άρθρο, τουίτ ή ανακοίνωση-, στο οποίο να μην αναφέρεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κυριολεκτικά ή παραβολικά, στη σεξουαλικότητά του. «Τ’ αρχίδια μου τα δυο», «έχω ξεσκίσει τους ψευτοδιανοούμενους», «μη μου τα ζαλίζετε…» και ασφαλώς οι «σφαίρες» που κρατά για τον «αληθινό αντίπαλο» και που, έπειτα από «πιέσεις της Συγγρού» μάθαμε κι ότι δεν είναι πραγματικές σφαίρες αλλά εντός εισαγωγικών (ουφ!), δηλαδή συμβολικές, ίσως δε και αισθαντικές, σαν όλες αυτές τις φωτό που ποζάρει με τα πέτσινα και τις μακρουλές καραμπίνες και τα μούσια τύπου Κίνγκ Λιονάιντας. Πες μας Γαμήλε, τι είναι επιτέλους αυτές οι, εντός εισαγωγικών, σφαίρες με τις οποίες σκοπεύεις να ξεσκίσεις κι εγώ δεν ξέρω τι; Μην είν’ η εθνικιστική σου έπαρση; Μην ειν’ αυτοί οι τρομεροί λίβελοι που ως άλλο σπέρμα καταβρέχουν κάθε τρεις και λίγο τους αναγνώστες της «Δημοκρατίας»; (Φυλαχτείτε μη σας πάρουν τα σκάγια).
Λιβελίσκοι ειν’ τα κείμενά σου, κι ούτε ξέρεις να γράφεις – γι’ αυτό και κρύβεσαι πίσω από κάτι «να ξηγιόμαστε» και «ντιντίδες», που ούτε λαϊκή γλώσσα είναι ούτε τίποτα. Παιδί αυτής της σάπιας Μεταπολίτευσης που βρίζεις είσαι, λίγο από ΠΑΣΟΚ το ’89 (ωραία περίοδος!), λίγο από χακί πατριωτισμό τυπωμένο σε πολαρόιντ, λίγο από τραμπουκισμό και θρασυδειλία (βλ. υπόθεση Μεντρεντίν Νταλάν), ώσπου σε κάποια φάση γνώρισες τα παιδιά απ’ το Κολέγιο, Σαμαρά, Βορίδη κ.λπ., που βοηθώντας σε να ανέλθεις σου εμφύσησαν παράλληλα κι αυτό το λανθάνον μίσος του μαθητευόμενου προς τον μέντορα. Τους λατρεύεις, τους ζηλεύεις, τους θεωρείς μορφωμένους (τόσα ξέρεις), τους φθονείς, ονειρεύεσαι να τους ξεσκίσεις κι αυτούς, αλλά δίνεις τόπο στην οργή γιατί ο εχθρός -ο πραγματικός- είναι αλλού, δεν σε ξέρουν στ’ αλήθεια αυτοί οι ατσαλάκωτοι. Θα τους δείξεις όμως μια μέρα, εσύ μιλάς απευθείας στην καρδιά του λαού, εσένα σ’ αγαπάει ο κόσμος γιατί του μοιάζεις, εσύ έχεις άντερα, εισ’ ο Φαήλος.
Ένα καταγέλαστο ομοίωμα ανδροπρέπειας είσαι φίλε μου, ένας κενός κομπλεξικός μισάνθρωπος. Ένας μικροαστός.
