Σε Ελλάδα και Ευρώπη κυριαρχούν οι καθεστωτικές, συντηρητικές, πολιτικές δυνάμεις αν και περιστασιακά εκδηλώνεται ποικίλη διαμαρτυρία, υπαρκτή αλλά ανήμπορη, αμήχανη, σε αδιέξοδο πολιτικό και ιδεολογικό. Το φαινόμενο εκτείνεται από τη Γερμανία, κέντρο των εξελίξεων στην Ε.Ε., έως τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ελλάδα, τελευταίο τροχό της ευρωάμαξας.
Θεωρητικά, ένα από τα πιο σημαντικά πρόσφατα πολιτικά γεγονότα στην Ε.Ε. θα ήταν η Σύναξη, στις αρχές Ιουλίου, και το Μανιφέστο 16 λεγόμενων ακροδεξιών κομμάτων. Πέρασε, όμως, στα ψιλά, κανείς δεν ίδρωσε. Τα καθεστωτικά κόμματα της Δεξιάς και της Αριστεράς δεν ένιωσαν την παραμικρή απειλή. Δεν υπάρχει ούτε Διεθνής του Φασισμού, ούτε συμμαχία τους ούτε καν υποκατάστατο, μια σημαιούλα με τη φάτσα του Σαλβίνι, (ως κακέκτυπο του Ντούτσε) να ενοχλεί το πολιτικό/οικονομικό ιερατείο του Μιλάνου, του Βερολίνου και των Βρυξελλών.
Ανύπαρκτοι και ανυπόληπτοι
Η πάλαι ποτέ κραταιά ιστορική Αριστερά κινείται μεταξύ ανυπαρξίας και ανυποληψίας. Στην Ιταλία και Γαλλία τα άλλοτε ισχυρά Κ.Κ. βυθίστηκαν στην ανυπαρξία. Η «άλλη» Αριστερά, η «προοδευτική», PODEMOS/ΣΥΡΙΖΑ, Μελανσόν, εντελώς ανυπόληπτη, όπως «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή». Στην Ελλάδα ο κ. Κούλογλου (σε επιστολή του προς τον κ. Τσίπρα) αναρωτιέται μήπως οι ψηφοφόροι δεν αγαπάνε πια τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ αυτό που χάθηκε είναι η εκτίμησή τους.
Η λεγόμενη ακροδεξιά άφησε στο ερμάριο το τρομοκρατικό (και τρομακτικό) της πρόσωπο ελπίζοντας να ρίξει από τον θρόνο την κατεστημένη κοινοβουλευτική Δεξιά. Παίζοντας σε ξένο γήπεδο, το Κοινοβούλιο, κατάφερε να γίνει ένα πλαδαρό και ανίκανο πολιτικά κατασκεύασμα. Αντί να προτείνει μια ενιαία Ευρώπη, ανεξάρτητη από Ρωσία και ΗΠΑ, (από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, έλεγε ο Ντε Γκολ) ζήτησε να αποχωρήσει κάθε χώρα-μέλος, δηλαδή να διαλυθεί η Ε.Ε. Ο κόσμος τους γύρισε την πλάτη γνωρίζοντας ότι όλη η Ευρώπη είναι με το ζόρι μια επαρχία της Κίνας. Όσο πιο μικρός και μόνος τόσο πιο αδύναμος.
Η ευρωπαϊκή «ακροδεξιά» είναι της «οικογένειας» του κατεστημένου με συμπεριφορά χαζού «απολωλότος». Ιδανικός «αποδιοπομπαίος» για την κάθε Μέρκελ και Μακρόν. Την σήμερον ημέρα τα απολωλότα πάνε πλέον κατ’ ευθείαν στον φούρνο και μετά στο σαλόνι, καλοψημένα.
Στην πραγματικότητα οι καθεστωτικές δυνάμεις, δεξιές και αριστερές, απόδειξαν την ιδεολογική υπεροχή τους πείθοντας τον κόσμο ότι όσοι είναι υπέρ πατρίδας, όσοι δεν βλέπουν τρία «ανθρώπινα φύλα» αλλά μόνο δύο, όσοι πιστεύουν σε παραδοσιακές αξίες, είναι κατάπτυστοι ακροδεξιοί. Αντίθετα όσοι εισβάλουν στο Ιράκ ή στηρίζουν τον Τούρκο Σουλτάνο είναι διαμάντια της Δημοκρατίας.
Για να συγκροτηθεί ενιαίο σύνολο στη Δύση και να συγκρατηθούν οι αναπόφευκτες αντιδράσεις, διάφορα δημόσια ή κρυφά επιτελεία εργάζονται νυχθημερόν. Να πείσουν, να αποπροσανατολίσουν, να εκφοβίσουν, να διαστρέψουν την πραγματικότητα, να εμφανίσουν μια άλλη, δική τους
Με λίγα λόγια οι ελίτ έχουν σβήσει την ιστορική Αριστερά ολοκληρωτικά και κατασκευάζουν/υιοθετούν υποκατάστατα όπως η «Αντίφα» ή σχηματισμούς όπως οι PODEMOS, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. Αυτή τη στιγμή η πάσης φύσεως Αριστερά, με όποιο σχήμα, δεν είναι υπολογίσιμος παίκτης. Η πατριωτική Δεξιά (η λεγόμενη ακροδεξιά) υποχωρεί αλλά δεν έχει (ακόμα;) παραδοθεί ακριβώς επειδή αποτελεί οργανικό τμήμα της αστικής τάξης.
Οι παλιοί παίκτες, παραδοσιακή και νεοφανής «Αριστερά», Σοσιαλιστές και Σοσιαλδημοκράτες, καθεστωτικοί της Δεξιάς και διάφορα άλλα λουλούδια του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού, εξακολουθούν να εμφανίζονται στην πολιτική σκηνή. Αλλά το παιχνίδι έχει ανατραπεί ολοκληρωτικά: Η εναλλαγή των κομμάτων στην κυβέρνηση δεν συνεπιφέρει καμία αλλαγή, έστω επουσιώδη. Παρ’ τον έναν και χτύπα τον άλλον. Όχι μόνο επειδή όλο και περισσότερο στις μαζικές Δημοκρατίες της Δύσης οι ταξικές διαφορές έχουν αμβλυνθεί. Ή επειδή οι ελίτ επιβάλλουν στις κομματικές ηγεσίες τις μονομερείς επιθυμίες τους. Αλλά κυρίως επειδή οι χώρες καθημερινά όλο και περισσότερο συντάσσονται και υποκύπτουν στις ισχυρότερες. Ο κάθε Μακρόν, πόσο μάλλον ο κάθε Μητσοτάκης, έχει από πάνω του ένα Βερολίνο και μια Μέρκελ. Και πιο πάνω είναι η Ουάσιγκτον και ο κάθε Μπάιντεν, ή ο Τραμπ, το πράγμα για τους αδύναμους δεν αλλάζει.
Εργάζονται νυχθημερόν
Για να συγκροτηθεί ενιαίο σύνολο στη Δύση και να συγκρατηθούν οι αναπόφευκτες αντιδράσεις, διάφορα δημόσια ή κρυφά επιτελεία εργάζονται νυχθημερόν. Να πείσουν, να αποπροσανατολίσουν, να εκφοβίσουν, να διαστρέψουν την πραγματικότητα, να εμφανίσουν μια άλλη, δική τους.
Μεγάλο μέρος αυτής της γιγαντιαίας προσπάθειας το βλέπουμε:
- Γεωπολιτικά με την καλλιέργεια του φόβου της Ρωσίας ως συνέχεια του φόβου των κομμουνιστών της ΕΣΣΔ. Έχει προστεθεί και η Κίνα.
- Οικονομικά με τον φόβο ιδίως της Κίνας και όπου η Ρωσία εμφανίζεται όχι μόνο ως εχθρός αλλά και ως αναγκαίος συνεργάτης για το πετρέλαιο/αέριο. Αλλά ως αντιστάθμισμα επιχειρείται π.χ. η στροφή στο ηλεκτρικό αυτοκίνητο υποτίθεται για την προστασία του περιβάλλοντος.
- Και στρατιωτικά με τις συνεχείς απειλές/επεμβάσεις/συμπλοκές στην ήπειρο που δημιουργούν κλίμα ανασφάλειας. Το πιο ισχυρό όπλο δεν είναι η ατομική βόμβα αλλά ο φόβος, ο συνεχής ακατάπαυστος φόβος, ο μόνος που φυλάει τα έρημα να μη φύγουν από το μαντρί. Ο φόβος δεν απευθύνεται στον αντίπαλο γιατί αυτός μπορεί να ανταποδώσει τα ίσα, ίσως και χειρότερα. Ο φόβος απευθύνεται στο κοπάδι εντός των τειχών.
Η επιθυμητή συσπείρωση πάντως δεν επιτυγχάνεται. Ο κόσμος διατηρεί μνήμες από τον Πόλεμο και δεν προσφέρεται ως αμνός επί σφαγή, ως τώρα. Βοήθειά μας, ή μάλλον αυτοβοήθειά μας.
