Εναγώνιο ψάρεμα στα ταραγμένα νερά της πάλαι ποτέ Kεντροαριστεράς. Του Δημήτρη Υφαντή
Για το μιντιακό σύστημα η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να εξασφαλίσει κυβερνητικούς συμμάχους αξιολογείται ως καθοριστικό στοιχείο καθήλωσης της δυναμικής του. Σε αντιδιαστολή πυκνώνουν οι εκτιμήσεις περί κενού Κεντροαριστεράς κι υποστηρίζονται καταλλήλως από σκόπιμα δημοσκοπικά ευρήματα. Το σχέδιο ποντάρει πολλά στην αντοχή και την… ανασύσταση της «υπαρκτής» Κεντροαριστεράς. Πολιτικές φαντασιώσεις ή σχέδια επί χάρτου; Εγκλωβισμένες στη συγκυβερνητική συνενοχή οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ πελαγοδρομούν σε ταραγμένα νερά και αντίρροπα ρεύματα.
Ανασύσταση ή διάλυση;
Το συνέδριο ανασύστασης του ΠΑΣΟΚ (σύμφωνα με τον προσδιορισμό Βενιζέλου) πλέον εκφυλίζεται στην αναμόχλευση και την όξυνση παλιών και νέων εσωκομματικών ανταγωνισμών. Ένα περίεργο εκρηκτικό μείγμα ποικιλώνυμων αντιθέσεων συγκεντρώνεται με απρόβλεπτη δυναμική. Παπανδρεϊκοί ξιφουλκούν κατά της νέας κατάστασης και αντιστρόφως το περιβάλλον Βενιζέλου βάλλει ευθέως κατά του τέως πρωθυπουργού, καταλογίζοντάς του την αποκλειστική ευθύνη για το Μνημόνιο. Ο Σημίτης απέχει επιδεικτικά, αλλά οι εκσυγχρονιστές «είναι εδώ», ενώ σε αντιπαραβολή η «Αριστερή Πρωτοβουλία» του Γ. Παναγιωτακόπουλου διακηρύσσει την εμμονή της σε μία οριστικά θαμμένη σοσιαλιστική προοπτική και ταυτόχρονα καταγγέλλει το συνέδριο ως διαδικασία-παρωδία. Τις αντιπαραθέσεις πλέον χρωματίζει το επίδικο, όχι μόνο της συμμετοχής στη συγκυβέρνηση, αλλά και αυτής καθαυτής της στήριξης του Σαμαρά. Τίθεται ευθέως ζήτημα άρσης εμπιστοσύνης. Ο Βενιζέλος επιχειρεί να σταθεί… υπεράνω. Απαλείφει κάθε σοσιαλιστική αναφορά και… την ίδια την πραγματικότητα. Μνημόνιο δεν υπάρχει, αλλά μόνο «η αναγκαία εθνική προσπάθεια». Η νέα Κεντροαριστερά θεμελιώνεται σε ένα «σχέδιο ανόρθωσης» τόσο απροσδιόριστο, ώστε ταυτίζεται με την προπαγάνδα Σαμαρά περί αναπτυξιακής επαγγελίας. Με εμφανές το άγχος ενός άλλοθι διαχωρισμού, επικαλείται διαρκώς τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Αλλά κι εδώ προκύπτει αυτομάτως η καθοριστική σύμπραξη του «όλου» ΠΑΣΟΚ τόσο στη νομιμοποίηση της νεοναζιστικής οργάνωσης, όσο και στην γενίκευση του εκφασισμού και την εμπέδωση της ακροδεξιά εκτροπής ως συστατικό στοιχείο της συγκυβέρνησης. Συμπέρασμα; Εμπλοκή… Πάνω στα εσωκομματικά ερείπια στήνονται άγριοι καβγάδες στελεχών. Τα ευτελισμένα τιμάρια της κομματικής εξουσίας γι’ αυτούς έχουν αξία. Κι ίσως έχουν πράγματι. (Και) σε αυτό το κόμμα στηρίζεται η κυβέρνηση Σαμαρά. Επίσης, εδώ υπάρχει πρώτη ύλη για τις νέες κεντροαριστερές τερατογενέσεις. Κι όχι μόνο εδώ. ..
Χαμαιλέοντες και στρουθοκάμηλοι
Γιατί, τώρα, να μπλέξουμε σε μία κατάσταση φθοράς και εκφυλισμού; Έτσι εκτίμησε η ΔΗΜΑΡ και απέρριψε την έκκληση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ για την άμεση έναρξη διαλόγου για την κεντροαριστερά. Ορθώς μάλλον εκτίμησε, δεν έχει κανένα όφελος ο Φ. Κουβέλης ως αντίβαρο στα εσωκομματικά αδιέξοδα του Ευ. Βενιζέλου. Όμως αυτή η επιλογή τον προφυλάσσει; Αντιθέτως η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται προ πολλού εγκλωβισμένη στη διελκυστίνδα της κεντροαριστερής αναστήλωσης. Μια αναστήλωση που αναζητείται στα τοξικά κατάλοιπα του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚισμού, ενώ η ίδια η ΔΗΜΑΡ, που καμώνεται ως γνήσια και αμόλυντη έκφραση του «ευρωπαϊκού προοδευτικού χώρου», με την πρακτική της έχει ευτελίσει όχι μόνο τον αριστερό αλλά και το δημοκρατικό προσδιορισμό της ταυτότητάς της. Είναι απίστευτο το ρεσιτάλ «παραλλαγής και απόκρυψης». Πότε με αλλεπάλληλες μεταμφιέσεις, πότε … παρούσα και απούσα, αυτό το μοναδικό μείγμα χαμαιλεοντισμού και στρουθοκαμηλισμού έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα τη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς πολιτικής Σαμαρά.
Όσοι μηχανορραφούν με πρόσχημα και με δέλεαρ τον κεντροαριστερό πόλο έχουν διαφανείς πολιτικές προθέσεις. Την ανακοπή της ανατρεπτικής δυναμικής ενός πολιτικού ρεύματος που θα πλήξει στην καρδιά του και το πολιτικό σύστημα και το καθεστώς της επικυριαρχίας της τρόικας. Ένας κεντροαριστερός πόλος, ενδεχομένως, να προαλείφεται ως υποστύλωμα μιας συντηρητικής κυβερνητικής λύσης, αλλά θα λειτουργήσει κι ως ανάχωμα στη λαϊκή χειραφέτηση. Οι ανιχνεύσεις και οι «ανοιχτές πόρτες» για σενάρια κυβερνητικών συμμαχιών της ΔΗΜΑΡ με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν οσμή θανάσιμου εναγκαλισμού και παγίδευσης της αριστερής κυβερνητικής προοπτικής.
Γι’ αυτό η υπόθεση της χαμένης τιμής της Κεντροαριστεράς δεν αντιμετωπίζεται ούτε με εκλογικίστικη «δημοσκοπική» λογική ούτε με τακτικίστικους αυτοσχεδιασμούς.
