Της Μαίρης Ευθυμιάτου
Σχεδόν τον λυπήθηκα τον άνθρωπο. Σκίστηκε η ψυχή μου που ένας πολιτικός άντρας είναι μεταξύ των 600.000 χτυπημένων από το Μνημόνιο συμπολιτών μου, που αδυνατούν να ασφαλίσουν τα Ι.Χ. τους και κυκλοφορούν ωσάν «ο χάρος βγήκε παγανιά» στους δρόμους. Βέβαια, φαντάζομαι ότι ελάχιστοι ή ίσως και κανείς εξ αυτών δεν κυκλοφορεί ταυτόχρονα με πλαστές πινακίδες, χωρίς άδεια, δίπλωμα και ταυτότητα, αλλά, φευ(!) δεν είναι όλοι γόνοι μεγάλου «δημοκρατικού» τζακιού, όπως ο Μιχάλης Λιάπης.
Δεν ξέρω αν ντράπηκε ο κατά τα λοιπά αλαζόνας και αμετροεπής πρώην υπουργός και βουλευτής, όταν του πέρασαν τις χειροπέδες ή αν αντιλήφθηκε το μέγεθος της πολιτικής ανοησίας του, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι τουλάχιστον η προσωπική του πολιτική ιστορία τον εκδικείται…
Ακόμη τον θυμάμαι ως υπουργό Μεταφορών να προλογίζει το βιβλίο του ΚΟΚ το 2007 γράφοντας το περίφημο «δεν αποτελεί απλώς ένα νομικό κείμενο αλλά τρόπο ζωής»… Αυτά βέβαια για το λαουτζίκο, εσάς, εμένα, τους δίπλα, τους απλήρωτους, άνεργους, καταχρεωμένους αλλά φιλότιμους πολίτες που πιστεύουν στο «Νέο Ήθος» (σ.σ. Για ένα Νέο Ήθος αποτελεί τίτλο βιβλίου του ίδιου πολιτικού ανδρός!)…
Για τον ανιψιό και ξάδερφο πρώην πρωθυπουργών, ωστόσο, δεν ισχύει ούτε παλιό, ούτε νέο ήθος. Η πολιτική ανοησία του Μ. Λιάπη δεν αφορά μόνον τον ίδιο, αλλά τη συντριπτική πλειοψηφία του εγχώριου πολιτικού κόσμου που έθρεψε (και τράφηκε από) την πολιτική της ρεμούλας, του ωχαδερφισμού, του πολιτικού μικρομεγαλισμού, που υπαγορευόταν από τη γενικότερη τάση ατιμωρησίας κάθε παράβασης, μικρής ή μεγαλύτερης, για όλους όσοι γεύονταν την εξουσία. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, άλλωστε, βρισκόταν και αυτή η «κρυφή γοητεία της ελληνικής μικροεξουσίας». Στην αίσθηση της πλήρους ασυδοσίας, της πλήρους ατιμωρησίας, της υπερεξουσίας για τα πάντα, από το μικρότερο βλαχοδήμαρχο, έως τον πρώτο πολίτη της χώρας. Πώς έλεγε εκείνη η διαφήμιση με τον τύπο που οδηγούσε αγροτικό (πάλι ο ΚΟΚ στη μέση) «στο χωριό μου ρε πατριώτη, προτεραιότητα;», ε! κάπως έτσι λειτουργεί επί δεκαετίας και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό: Να κλέψουμε από τα μπετά, να φάμε από τις μίζες, να κερδίσουμε από τον ιδρώτα του άλλου, αλλά να φάμε και από το πιο μικρό, το πιο αμελητέο, όπως στην προκειμένη περίπτωση οι παραβάσεις του ΚΟΚ του Λιάπη. Τόσο μικροί, τόσο λίγοι, τόσο μπαταχτσήδες.
Τον διέγραψαν όμως, θα μου πείτε. Ναι, βεβαίως και επιτέλους σώθηκε η τιμή του πολιτικού μας συστήματος, την ώρα που τα μνημόνια, οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, τα σκάνδαλα της Siemens, των υποβρυχίων, οι νόμοι περί Ευθύνης Υπουργών και πολλά-πολλά άλλα, συνεχίζουν να κυριαρχούν στο νέο ή παλιό πολιτικό μας ήθος.
Ένα είναι σίγουρο. Ο Παν. Ψωμιάδης που συνελήφθη οδηγώντας μηχανή χωρίς κράνος, επί υπουργίας Λιάπη, πήρε το αίμα του πίσω.
