Η σημερινή επιλογή των ερανισμάτων από το περιοδικό Aνταίος έγινε με στόχο να δειχθεί, για πολλοστή φορά, ότι οι πολιτικές δυνάμεις που απαξιώνουν διαχρονικά και συστηματικά την Παιδεία στην πατρίδα μας παραμένουν ίδιες και απαράλλακτες.
Όπως, επίσης, και ότι είναι η Αριστερά που αγωνίζεται, παρά τις αδυναμίες και τα λάθη της, για μια Παιδεία που δεν θα είναι προνόμιο των λίγων συνδέοντας την εκπαίδευση του λαού με τον αγώνα για «λευτεριά και προκοπή». Τα παρακάτω ερανίσματα είναι από το άρθρο του Κ.Δ. Σωτηρίου που δημοσιεύθηκε στο 1ο τεύχος της Β΄ περιόδου του περιοδικού, τον Ιανουάριο του 1948.
Ο διωγμός των εκπαιδευτικών
Με σύνθημα την «εξυγίανση» της παιδείας και με κριτήριο το κομματικό συμφέρο, ο υπουργός της Παιδείας κ. Παπαδήμος ενάμιση χρόνο κυνήγησε όλους τους λειτουργούς της παιδείας, που δεν έσκυψαν δουλικά το κεφάλι τους. Πάνω από χίλιους δασκάλους και καθηγητές τους «εξυγίανε» μόνος του και τους πέταξε στο δρόμο τους περισσότερους χωρίς καμιά σύνταξη. Εκατοντάδες άλλους, που είχαν μεταθέσει προκάτοχοί του υπουργοί, τους έπαψε «δι’ εγκατάλειψιν θέσεως», μολονότι ήξερε, πως κινδύνευε η ζωή τους, αν πήγαιναν όπου τους τοποθέτησαν. Και αφού έληξε το ψήφισμα για την «εξυγίανση» άρχισε να αποσπά ασύδοτα όσους εκπαιδευτικούς δεν πρόφτασε να μεταθέσει, σε κενές, όπως λέει, θέσεις, και τους αναγκάζει να παραιτηθούν. Και ενώ, σύμφωνα με την επίσημη υπόσχεση που είχε δώσει το κόμμα των Φιλελευθέρων, πριν να μπει στην Κυβέρνηση, περίμεναν οι λειτουργοί της παιδείας να «αναθεωρηθούν» οι απολύσεις, βλέπουν καινούργιος διωγμός να τους απειλεί με το δικαίωμα που πήρε ο κ. Παπαδήμος, με το νόμο «περί νομιμοφροσύνης των δημοσίων υπαλλήλων», να εξακολουθήσει το αναστατωτικό του έργο στην παιδεία. Έτσι η παιδεία μας έχασε τόσους άξιους λειτουργούς της, μόνο και μόνο γιατί αγαπούσαν το υψηλό έργο τους και ήσαν αφοσιωμένοι στην αποστολή τους, στην μόρφωση της νεολαίας και στην πνευματική αναγέννηση της χώρας.
Τα Σχολεία κλειστά
Με την «εξυγίανση» πάνω από δυο χιλιάδες θέσεις έμειναν κενές. Η συνέπεια, πολλά σχολεία να κλείσουν και πολλά άλλα να μην μπορούν να λειτουργήσουν κανονικά. Αν τώρα προσθέσουμε πως υπήρχαν και πριν ένα σωρό κενές θέσεις, πως τόσα σχολεία έπρεπε να προαχθούν, για να αποσυμφορηθούν οι ασφυχτικά πληθωρικές τάξεις τους -αμέτρητες είναι οι τάξεις με 70, 80, 90, 100 και 120 παιδιά, ενώ κανονικά κάθε δάσκαλος δεν πρέπει να έχει παραπάνω από 25 ή το πολύ 30 παιδιά στην τάξη του- και ακόμη αν προσθέσουμε πως σε πολλά μικρά χωριά και μικροσυνοικισμούς δεν έχουν ακόμη μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ζωής μας, ιδρυθεί σχολεία, και πως ο Υπουργός των Οικονομικών χορηγεί με το σταγονόμετρο την πίστωση να διοριστούν δάσκαλοι, με τη δικαιολογία πως δεν αντέχει ο κρατικός προϋπολογισμός, θα καταλάβουμε πόσο τραγική είναι η κατάσταση της παιδείας στη χώρα μας.
Μα κι άλλοι λόγοι συντελούν να μένουν κλειστά και να κακολειτουργούν χιλιάδες σχολεία. Πρώτα, παρ’ όλες τις επίσημες υποσχέσεις, δεν κατόρθωσε το Υπουργείο της Παιδείας τρία χρόνια τώρα, να λύσει από την επίταξη τα περισσότερα επίταχτα σχολικά χτίρια. Ακόμα και μέσα στην πρωτεύουσα εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται σχολεία για αποθήκες. Έπειτα τους τελευταίους μήνες πολλά σχολικά χτίρια επιτάχτηκαν και πάλι, για να στεγάσουν τις χιλιάδες πρόσφυγες, που συγκεντρώνονται στις πόλεις από τα διάφορα χωριά. Και στο μεταξύ θεριεύει ο αναλφαβητισμός και απλώνεται η αγραμματωσύνη. Τα παιδιά του λαού μένουν αμόρφωτα, απροετοίμαστα, ακατάρτιστα για τη ζωή.
Ερανιστής: Γιώργος Τοζίδης
