Ή το success story της χούντας, ή το success story του λαού. Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Για success story κάνει λόγο ο Σαμαράς, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί.
Δεν θα συμφωνήσω με όσους τον καταγγέλλουν γι’ αυτές τις διακηρύξεις και περισσότερο θα διαφωνήσω με εκείνους που προσπαθούν να οικοδομήσουν πάνω στην αποδόμησή τους, τη δική τους πολιτική χρησιμότητα.
Νομίζω πως τα πράγματα είναι πιο απλά και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, πολύ πιο δύσκολα.
Ο επιμελής και υπάκουος υπάλληλος, μαζί με τα δυο άλλα τσιράκια του και τους κάθε λογής κολαούζους του συστήματος, αισθάνονται τώρα (και με το δίκιο τους θα έλεγα), αρκετά σίγουροι και ασφαλείς για την πορεία του έργου που τους ανέθεσαν και αρκετά πετυχημένοι.
Οι εργασιακές σχέσεις διαλύθηκαν, οι συλλογικές συμβάσεις καταργήθηκαν, τα συνδικάτα αποκοιμήθηκαν, Υγεία-Παιδεία ξεχαρβαλώθηκαν, ο κόσμος χαμένος και ζαλισμένος, οι άνεργοι στην απόγνωση και τη μετανάστευση, η Χρυσή Αυγή στη Βουλή, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απλά υπογράφει, τίποτα δημόσιο δεν απόμεινε, έστω για πούλημα.
Άδικα, λοιπόν, μιλά ο Σαμαράς για success story;
Κι εμείς γιατί σκοτωνόμαστε και τρέχουμε να μαζέψουμε επιχειρήματα και στέλνουμε εσωτερικά σημειώματα και κάνουμε δημόσιες δηλώσεις σε συγκεντρώσεις και τέλος πάντων κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποδείξουμε πως έχει άδικο;
Πρώτον, ο καλός υπάλληλος δεν απευθύνεται σε μας.
Δεν απευθύνεται στην Αριστερά, στον ΣΥΡΙΖΑ, για να μας πει πως πέτυχε στη δουλειά που του ανέθεσαν, δεν αφορά εμάς η διαβεβαίωσή του.
Απευθύνεται στα κάθε είδους αφεντικά του που του έδωσαν την εργολαβία, απευθύνεται στην εγχώρια «κοινωνία των νοικοκυραίων», στους φοβισμένους, στους ελπίζοντες για το «φως στο τούνελ», στους ακινητοποιημένους από την απογοήτευση και τα λάθη μας.
Σ’ αυτούς και κάποιους άλλους «δικούς του» απευθύνεται και εδώ που τα λέμε, τους πείθει, τους καθησυχάζει, τους παραμυθιάζει και μέχρι στιγμής καταφέρνει να τον στηρίζουν.
Δεύτερον.
Όταν το παιδί μιλά για success story, μιλά για το δικό τους story, για τις δικές τους στρατηγικές επιλογές, για την επιβίωση του δικού τους συστήματος, για τη δική τους κοινωνία, για το δικό τους μέλλον, για τη δική τους οικονομία, για τα δικά τους παιδιά.
Εμείς, οι «άλλοι εμείς», γιατί ζοριζόμαστε να αποδεχτούμε πως πολύ καλά τα πήγε ο Σαμαράς για την τάξη του, για τα συμφέροντα που εκπροσωπεί και υπερασπίζεται;
Γιατί πρέπει να οικοδομούμε το δικό μας δίκιο στη δική του «αποτυχία»;
Γιατί τόσο δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε πως υπάρχουν δυο κοινωνίες, υπάρχουν δύο αλήθειες, δυο κόσμοι, δυο πραγματικότητες, δυο συμφέροντα;
Ο Σαμαράς, όμως, όντως έκανε ένα χοντρό λάθος.
Ήταν το κλείσιμο της ΕΡΤ και κυρίως ο τρόπος, ο φασιστικός τσαμπουκάς που την έκλεισε.
Αισθάνθηκε σίγουρος για να στείλει δυνατά μηνύματα και διαβεβαιώσεις και δεν υπολόγισε καλά πως μερικά «σύμβολα» ενώνουν την κοινωνία.
Δεν υπολόγισε πως τα λάβαρα του ΠΑΜΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπορούν να κυματίζουν δίπλα-δίπλα.
Δεν φανταζόταν πως όσοι έβριζαν τους δημοσιογράφους, θα ξενυχτούσαν μαζί τους, δεν πίστευε πως ο Αρχιεπίσκοπος θα έβγαζε τέτοια ανακοίνωση, πως το «κομμένο» από την ΕΡΤ ΚΚΕ θα της παραχωρούσε τον «902».
Για μια ακόμα φορά ο λαός έδειξε πως είναι έτοιμος για το δικό του success story και περιμένει: την Αριστερά περιμένει.
Η ώρα είναι τώρα!
Να βάλουμε μπρος για τα δικά μας, τα λαϊκά success stories, που ο κόσμος έδειξε πως μπορεί και να τα φτιάξει και να τα υπερασπιστεί.
Μπορούμε;
Πρέπει να μπορέσουμε.
Ειδάλλως, ούτε που τη φανταζόμαστε τη νέα χούντα.
