Του Θεόδωρου Αφαλονιάτη. Η νέα σχολική χρονιά ξεκινάει με μία «συγγνώμη» της υπουργού για την έλλειψη των βιβλίων στα σχολεία. Ένα πρόβλημα που είχε ξεκινήσει από το τέλος της προηγούμενης χρονιάς.
Η νέα σχολική χρονιά ξεκινάει με σχεδιασμούς με πάνω από 25 μαθητές ανά τμήμα και με τις συζητήσεις για νέο κύμα συγχωνεύσεων-καταργήσεων σχολείων, κυρίως στο χώρο της Τεχνολογικής Εκπαίδευσης.
Η νέα σχολική χρονιά ξεκινάει με ανοιχτά τα ζητήματα της νέας μισθολογικής λεηλασίας σε ένα περιβάλλον που στενάζουν οι οικογένειες από την ανεργία και την οικονομική συμπίεση.
Η νέα σχολική χρονιά ξεκινάει με τη φοιτητική νεολαία να αντιτίθεται σε ένα ψηφισμένο νόμο που είναι τροχιοδεικτικός για όλη την εκπαίδευση και με ένα υπόγειο ρεύμα του «πνεύματος των πλατειών» στους εκπαιδευτικούς.
Όμως, κανείς δεν ρωτάει τι κάνει η ΟΛΜΕ. Μάλιστα, είναι κατηγορηματικές οι τοποθετήσεις ενάντια σε απεργίες μόνοι μας και υπέρ του «όλοι μαζί».
Ξεκινάει η νέα σχολική χρονιά με το υπουργείο να οικοδομεί το «νέο σχολείο», το σχολείο της απασχόλησης και της απομόρφωσης. Όλοι είναι εδώ, όμως ο μόνος που λείπει είναι το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών, η ΟΛΜΕ. Η ΟΛΜΕ κάτι «ψιθύρισε» για το θέμα των αποσπάσεων των εκπαιδευτικών ή βγάζει καμιά ανακοίνωση την τελευταία στιγμή για να κρατιούνται τα προσχήματα, αλλά καμιά πραγματική προετοιμασία δεν κάνει για την οργάνωση του κλάδου, ώστε να κινηθεί μαζί με άλλους για τα κοινά προβλήματα. Ενώ τα θρασύτατα κυβερνητικά κτήνη ζητούν δήθεν «συγγνώμη» που, ουσιαστικά, οδηγούν τις οικογένειες των μαθητών-τριών να αγοράσουν τα βιβλία τους ή τις φωτοτυπίες και, κυριολεκτικά, σαν συνηθισμένοι ψεύτες δηλώνουν ότι «δεν θα τα πληρώσουν οι μαθητές», ενώ ήδη οι περικοπές στη χρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών είναι τεράστιες, το «κορυφαίο» συνδικαλιστικό όργανο περιορίζεται να ασχολείται με τις αποσπάσεις των εκπαιδευτικών. Αντικειμενικά, η ΟΛΜΕ είναι απούσα από τη ζωή της εκπαίδευσης. Κινείται σαν να έχει αποδεχθεί την περιθωριοποίηση του συνδικαλισμού, τη μετατροπή της σε όργανο συνδιαχείρισης του εκπαιδευτικού δυναμικού, ένα καθήκον που είχαν οι εκπρόσωποι του κλάδου στα όργανα της διοίκησης.
Η φοιτητική νεολαία ξεκινάει ένα δύσκολο αγώνα που η έκβασή του θα καθοριστεί από το «όλοι μαζί». Άλλωστε, ποιος αγώνας δεν καθορίζεται από το «όλοι μαζί;». Όχι έναν αγώνα αποκάλυψης-διαμαρτυρίας, αλλά έναν αγώνα ενάντια σε μια πολιτική που έχει άμεσα κοινά χαρακτηριστικά με τα προβλήματα που έχουν τα σχολεία. Και η ΟΛΜΕ είναι πρακτικά απούσα.
Ακόμα και την κλασική κινητοποίηση στη ΔΕΘ την οργάνωσε με τέτοιο τρόπο ώστε να περιοριστεί σε μερικούς «κύκλους» συνδικαλιστών.
Καμιά προσπάθεια οργάνωσης των εργαζόμενων από την αρχή της χρονιάς σε μια τέτοια κρίσιμη φάση. Άλλωστε, οι οποιεσδήποτε περιορισμένες συζητήσεις που έγιναν από τον Ιούλιο, αναφέρουν κάποια 48ωρη απεργία στα τέλη του Σεπτέμβρη-αρχές Οκτώβρη. Δηλαδή, αφού έχουν τεθεί οι βάσεις του «νέου σχολείου», διαμαρτυρόμαστε, κι αν έχει μικρή συμμετοχή κατηγορούμε τους συναδέλφους ότι είναι ενσωματωμένοι. Αν έχει μια σχετική επιτυχία, προκηρύσσουμε άλλη μια μετά από ένα μήνα. Το γνωστό αποτυχημένο «σχέδιο» της προηγούμενης χρονιάς που το «κίνημα των πλατειών» το σάρωσε.
Η επανάπαυση στην «πεπατημένη» λογική και πρακτική του συνδικαλισμού οδηγεί στη μετεξέλιξη του συνδικάτου σε συντεχνία των «παλιών», αν υπάρξουν και τέτοιοι, εκτός των διευθυντών.
Η νέα σχολική χρονιά ξεκινάει με ανοιχτά τα ζητήματα της νέας μισθολογικής λεηλασίας σε ένα περιβάλλον που στενάζουν οι οικογένειες από την ανεργία και την οικονομική συμπίεση.
Η νέα σχολική χρονιά ξεκινάει με τη φοιτητική νεολαία να αντιτίθεται σε ένα ψηφισμένο νόμο που είναι τροχιοδεικτικός για όλη την εκπαίδευση και με ένα υπόγειο ρεύμα του «πνεύματος των πλατειών» στους εκπαιδευτικούς.
Όμως, κανείς δεν ρωτάει τι κάνει η ΟΛΜΕ. Μάλιστα, είναι κατηγορηματικές οι τοποθετήσεις ενάντια σε απεργίες μόνοι μας και υπέρ του «όλοι μαζί».
Ξεκινάει η νέα σχολική χρονιά με το υπουργείο να οικοδομεί το «νέο σχολείο», το σχολείο της απασχόλησης και της απομόρφωσης. Όλοι είναι εδώ, όμως ο μόνος που λείπει είναι το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών, η ΟΛΜΕ. Η ΟΛΜΕ κάτι «ψιθύρισε» για το θέμα των αποσπάσεων των εκπαιδευτικών ή βγάζει καμιά ανακοίνωση την τελευταία στιγμή για να κρατιούνται τα προσχήματα, αλλά καμιά πραγματική προετοιμασία δεν κάνει για την οργάνωση του κλάδου, ώστε να κινηθεί μαζί με άλλους για τα κοινά προβλήματα. Ενώ τα θρασύτατα κυβερνητικά κτήνη ζητούν δήθεν «συγγνώμη» που, ουσιαστικά, οδηγούν τις οικογένειες των μαθητών-τριών να αγοράσουν τα βιβλία τους ή τις φωτοτυπίες και, κυριολεκτικά, σαν συνηθισμένοι ψεύτες δηλώνουν ότι «δεν θα τα πληρώσουν οι μαθητές», ενώ ήδη οι περικοπές στη χρηματοδότηση των σχολικών επιτροπών είναι τεράστιες, το «κορυφαίο» συνδικαλιστικό όργανο περιορίζεται να ασχολείται με τις αποσπάσεις των εκπαιδευτικών. Αντικειμενικά, η ΟΛΜΕ είναι απούσα από τη ζωή της εκπαίδευσης. Κινείται σαν να έχει αποδεχθεί την περιθωριοποίηση του συνδικαλισμού, τη μετατροπή της σε όργανο συνδιαχείρισης του εκπαιδευτικού δυναμικού, ένα καθήκον που είχαν οι εκπρόσωποι του κλάδου στα όργανα της διοίκησης.
Η φοιτητική νεολαία ξεκινάει ένα δύσκολο αγώνα που η έκβασή του θα καθοριστεί από το «όλοι μαζί». Άλλωστε, ποιος αγώνας δεν καθορίζεται από το «όλοι μαζί;». Όχι έναν αγώνα αποκάλυψης-διαμαρτυρίας, αλλά έναν αγώνα ενάντια σε μια πολιτική που έχει άμεσα κοινά χαρακτηριστικά με τα προβλήματα που έχουν τα σχολεία. Και η ΟΛΜΕ είναι πρακτικά απούσα.
Ακόμα και την κλασική κινητοποίηση στη ΔΕΘ την οργάνωσε με τέτοιο τρόπο ώστε να περιοριστεί σε μερικούς «κύκλους» συνδικαλιστών.
Καμιά προσπάθεια οργάνωσης των εργαζόμενων από την αρχή της χρονιάς σε μια τέτοια κρίσιμη φάση. Άλλωστε, οι οποιεσδήποτε περιορισμένες συζητήσεις που έγιναν από τον Ιούλιο, αναφέρουν κάποια 48ωρη απεργία στα τέλη του Σεπτέμβρη-αρχές Οκτώβρη. Δηλαδή, αφού έχουν τεθεί οι βάσεις του «νέου σχολείου», διαμαρτυρόμαστε, κι αν έχει μικρή συμμετοχή κατηγορούμε τους συναδέλφους ότι είναι ενσωματωμένοι. Αν έχει μια σχετική επιτυχία, προκηρύσσουμε άλλη μια μετά από ένα μήνα. Το γνωστό αποτυχημένο «σχέδιο» της προηγούμενης χρονιάς που το «κίνημα των πλατειών» το σάρωσε.
Η επανάπαυση στην «πεπατημένη» λογική και πρακτική του συνδικαλισμού οδηγεί στη μετεξέλιξη του συνδικάτου σε συντεχνία των «παλιών», αν υπάρξουν και τέτοιοι, εκτός των διευθυντών.
* Ο Θεόδωρος Αφαλονιάτης είναι καθηγητής Λυκείου.
Σχόλια
