Της Μαρίνας Μπρέστα*
Μετάλλαξη: ριζική αλλαγή της μορφής ή της σύστασης
Αποτέλεσμα μιας πορείας που επέλεξε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του 2012 είναι η προϊούσα μετάλλαξη του κόμματος. Καλλιέργησε την ανάθεση και την αναμονή, διά της ψήφου και «θα τα λύσουμε όλα όταν γίνουμε κυβέρνηση». Έβαλε στον πάγκο το κίνημα των πλατειών και όσα κινήματα και πρωτοβουλίες ξεπήδησαν μετά.
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί για κόμμα των μελών έγινε κόμμα μηχανισμών και τάσεων, εκλογικός μηχανισμός και τώρα είναι κατηργημένος και ώς ένα βαθμό κρατικοποιημένος.
Μετά τις ευρωεκλογές του 2014, ο κυβερνητισμός και η μετατόπιση από παλαιότερες θέσεις έγινε πιο φανερή:
Πρόγραμμα ΔΕΘ «είναι τα εφικτά, τα άλλα τα βλέπουμε».
Σχεδιασμός 120-180 για να πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά, συμμαχίες με βουλευτές μνημονιακούς, αρκεί να μην ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Και εν τέλει, «εμείς θα κάνουμε πραγματική διαπραγμάτευση».
Στη συνέχεια ήρθε ο «έντιμος συμβιβασμός» της 20ής Φεβρουαρίου, περάσαμε στις «κόκκινες γραμμές» και στην «αμοιβαία επωφελή συμφωνία», ενώ σήμερα καταλήγουμε στο «πάση θυσία συμφωνία».
Σε όλη αυτή την πορεία, υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα: στην πράξη του ΣΥΡΙΖΑ ο λαός βρίσκεται στο περιθώριο και αγνοείται επιδεικτικά ο καθοριστικός ρόλος που έπαιξε στις εξελίξεις των τελευταίων 5 χρόνων. Η ηγεσία του κόμματος αποφάσισε ότι δεν μπορεί να στηριχτεί στον λαό και ότι δεν μπορεί να προχωρήσει σε ριζικές ανατροπές, αλλά ότι έπρεπε να βασιστεί σε συμβιβαστικές συμφωνίες με τα υπάρχοντα κέντρα ισχύος όχι μόνο στο εξωτερικό (τρόικα), αλλά και στο εσωτερικό της χώρας (το πάνδημο αίτημα για δικαιοσύνη και τιμωρία όσων μας έφεραν εδώ, όχι μόνο ξεχάστηκε, αλλά επιλέχθηκαν πρόσωπα από αυτούς για κυβερνητικές θέσεις – και με πολύ κακή αρχή την επιλογή Παυλόπουλου για Πρόεδρο της Δημοκρατίας).
Η κυβέρνηση παγιδεύτηκε και από τους δανειστές, αλλά και από την ίδια της την πολιτική. Έχει σημασία όχι μόνο τι έχει κάνει μέχρι τώρα, αλλά και τι δεν έχει κάνει: δεν έχει χτίσει τους όρους και τις προϋποθέσεις που θα ήταν απαραίτητα για μια ρήξη, για μια άλλη πορεία. Δεν προετοιμάστηκε η ίδια η κυβέρνηση, το κόμμα αλλά και η κοινωνία ώστε να μπορεί να ανοίξει άλλο δρόμο, δύσκολο αλλά με προοπτική. Εδώ θα χρειαζόταν μια στρατηγική, ένα σχέδιο και ένα πολιτικό κίνημα διεξόδου, με αξίες και στόχους που θα ενέπνεαν τον λαό, που θα δημιουργούσαν φρόνημα και πίστη πως αυτή η χώρα μπορεί να υπάρχει, να σταθεί στα πόδια της.
Η μετάλλαξη συντελείται με γοργούς ρυθμούς. Και οι αντιστάσεις μέσα στο κόμμα δεν είναι αρκετές ώστε να την εμποδίσουν. Και πάλι εμφανίζεται ο λαϊκός παράγοντας να είναι αυτός που θα μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα. Είτε τώρα, πιέζοντας την κυβέρνηση να αλλάξει ρότα, είτε μετά, αλλά πλέον απέναντί της…
* Η Μαρίνα Μπρέστα είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
