Είναι έκδηλη η αδυναμία της Αριστεράς να παίξει τον οποιοδήποτε ρόλο σχετικά με τις εξελίξεις στο Μακεδονικό. Άφωνη στην αρχή, με αντιφάσεις στη συνέχεια, δυσκολεύεται, αν δεν αρνείται πεισματικά, να έρθει σε επαφή με το λαϊκό αίσθημα που βλέπει στην συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ άλλη μια εθνική οπισθοχώρηση, πόσο μάλλον να συμβάλει στην οργάνωση της αντίστασης στην νατοϊκή αυτή συμφωνία. Με τον τρόπο αυτό χρεώνεται σύμπασα η Αριστερά στα μάτια του κόσμου, την εθνική μειοδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στο όνομά της δηλώνει ευθαρσώς ότι κινείται. Οι λόγοι για τη δυσκολία αυτή, είναι πολλοί και απαιτείται να μελετηθούν σε βάθος σε μια προσπάθεια μιας συνολικά αυτοκριτικής στάσης.
Εγκλωβισμός σε ψευδαισθήσεις και δίπολα
Η ψευδαίσθηση ότι το ζήτημα των εθνικισμών και του αλυτρωτισμού απ’ τους βόρειους γείτονές μας θα μπορούσε να διευθετηθεί απλά και μόνο με την αποδοχή μιας σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό, αφορά σύμπασα την Αριστερά και τώρα καταρρέει με πάταγο. Το ΚΚΕ απ’ την δεκαετία του ’90 αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα, νόμιζαν ή προσχηματικά δήλωναν ότι αυτή η θέση κάλυπτε το ζήτημα. Και φτάνουμε σήμερα η θέση αυτή, χωρίς άλλες προβλέψεις και προϋποθέσεις να γίνεται η λύση που προωθούν από κοινού Ε.Ε., ΝΑΤΟ, κυβερνήσεις Τσίπρα και Ζάεφ. Μια «λύση» που όπως πλέον αναγνωρίζουν αρκετοί (ΚΚΕ, ΛΑΕ) θα γεννήσει νέες αντιθέσεις και κινδύνους για την περιοχή.
Παράλληλα η τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση εγκλωβίζει δυνάμεις της Αριστεράς. Μπορεί η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει εύκολο τον διαχωρισμό απ’ αυτόν, όμως αυτό δεν αρκεί για να προστατευθεί η Αριστερά απ’ την εκούσια ή ακούσια υποστήριξη της ατζέντας που το κυβερνών κόμμα θέτει. Όπως κομμάτι της Αριστεράς στις ΗΠΑ εγκλωβίζεται στο δίπολο Τράμπ-Κλίντον, όπως στην Ε.Ε. μουδιάζει βλέποντας τον μπαμπούλα της ευρωσκεπτικιστικής Δεξιάς, έτσι και στην Ελλάδα έχουμε εγκλωβισμό στα δίπολα «προόδου–συντήρησης» που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να διχάσει την κοινωνία, και να διαιωνίσει το αντιδημοκρατικό αποικιακό καθεστώς στο οποίο βρίσκεται η χώρα μας. Αυτή η Αριστερά, ακόμη και κομμάτια που αναγνωρίζουν τους κινδύνους της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ, αδυνατεί να εκφραστεί θαρρετά απέναντι στους σχεδιασμού στο Μακεδονικό για να μην ταυτιστεί με τον Κούλη, ή τους ακροδεξιούς, και έτσι προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες σε όσους θέλουν να διαιωνιστεί το αυτοτροφοδοτούμενο συστημικό δίπολο «ψευτοπροοδευτισμού–πατριδοκαπηλίας».
Μακριά απ’ τις αγωνίες του λαού
Διαχρονικά στον χώρο της Αριστεράς κυριάρχησαν λογικές που χωρίζουν με σινικά τείχη το εθνικό απ’ το κοινωνικό, χαρίζοντας το ένα στην Δεξιά και κρατώντας το άλλο ως δικό τους προνομιακό πεδίο. Δεν βλέπουν ότι μια χώρα που δεν αγωνίζεται για την ύπαρξή της, δεν μπορεί να σταθεί στην εποχή των τεράτων. Δεν βλέπουν ότι όταν δεν υπάρχει μια δραστήρια πατρίδα, διαπαιδαγωγεί και τον λαό της στην υποταγή. Φτάνουν πολλοί στο σημείο να ενσωματώνουν το «ρεαλιστικό» επιχείρημα της κυβέρνησης ότι «140 χώρες τους λένε Μακεδονία, τι μπορούμε να κάνουμε;». Αποδέχονται και νομιμοποιούν τα εγκλήματα των πατριδοκάπηλων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, που ενώ πουλούσαν «πατριωτισμό» στο εσωτερικό, έξω άφηναν την προπαγάνδα της ΠΓΔΜ να κερδίζει ανενόχλητη θέσεις. Και η αποδοχή αυτή εμπεδώνει τη λογική ότι είναι αδύνατο να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να ανατραπούν τετελεσμένα.
Η πληγή του αριστερού ελιτισμού, αποτέλεσε διαχρονικά το υπόστρωμα που βοήθησε την ενσωμάτωση της Αριστεράς στις επιδιώξεις της αυτοπαρουσιαζόμενης ως προοδευτικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και την απομάκρυνσή της απ’ το λαϊκό αίσθημα. Έτσι η δύναμη που θα έπρεπε περισσότερο απ’ όλους να αγαπά και να πιστεύει στον λαό της, εμφανίζεται να τον χλευάζει, να τον θεωρεί όχλο, που όταν αυθόρμητα αντιδρά είναι εύκολο να εκτραπεί προς τον εθνολαϊκισμό ή και τον φασισμό. Τα αισθήματα εθνικής ταπείνωσης ή και εθνικής υπερηφάνειας στον αντίποδα, θεωρούνται δείγματα αναχρονισμού, και προσκόλλησης στο παρελθόν. Για να το πούμε σχηματικά αυτού του τύπου η Αριστερά είδε τον χλαμυδοφόρο μακεδονομάχο και έχασε το μέγα πλήθος των συλλαλητηρίων, και αυτό της αρκούσε για να καταγγείλει, να διαχωριστεί, να κρατήσει την καθαρότητά της. Έτσι δεν μπορεί να δει την αγωνία για εθνική κυριαρχία και ελευθερία ως βήμα ευρύτερης αμφισβήτησης του κυρίαρχου συστήματος και ευρύτερης χειραφέτησης.
Aυτού του τύπου η Αριστερά είδε τον χλαμυδοφόρο μακεδονομάχο και έχασε το μέγα πλήθος των συλλαλητηρίων, και αυτό της αρκούσε για να καταγγείλει, να διαχωριστεί, να κρατήσει την καθαρότητά της. Έτσι δεν μπορεί να δει την αγωνία για εθνική κυριαρχία και ελευθερία ως βήμα ευρύτερης αμφισβήτησης του κυρίαρχου συστήματος και ευρύτερης χειραφέτησης
Ανάγκη αυτοκριτικής και επαναθεμελίωσης
Όλα τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν στη χρόνια αδιαφορία για τα γεωπολιτικά ζητήματα και τη λάθος ανάγνωση αυτών. Απόψεις που ήθελαν την Ελλάδα ισχυρή και ιμπεριαλιστική δύναμη –τρώγοντας το παραμύθι που πουλούσαν οι κυβερνήσεις, η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ–, που δεν είδαν ότι η κοινωνική καταστροφή των μνημονίων φέρνει και υποχώρηση σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας οδηγώντας σε ένα ημιαποικιακό καθεστώς, που θεωρούν συνομοσιολογία τον ισχυρισμό ότι οι εμπρηστικές επιδιώξεις του ΝΑΤΟ για επαναχάραξη των συνόρων στα Βαλκάνια και την Μ. Ανατολή εμπλέκουν αμέσως την χώρα μας, είναι λογικό να οδηγούν σε λανθασμένους προσανατολισμούς όταν φτάνει η κρίσιμη ώρα.
Ας μη γελιόμαστε η υπαρκτή Αριστερά ξορκίζει τα εθνικά θέματα. Θα ήθελε να κλείσουν γρήγορα-γρήγορα, και να επιστρέψει σε όσα ξέρει να κάνει, στις business as usual. Τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο τις οργανωμένες δυνάμεις και τα επίσημα κόμματα. Διαπερνούν σαν λογικές όλο το σώμα της αριστερής ταυτότητας είτε ως κυρίαρχες είτε ως λανθάνουσες συμπεριφορές. Η αλλαγή αυτών των στοιχείων απαιτεί πολλαπλές διαδικασίες βαθιάς ιδεολογικής ωρίμανσης και επαναθεμελίωσης.
Σίγουρα δεν νοείται μια αριστερά που χλευάζει τους φόβους και τις ανησυχίες του λαού. Δεν νοείται μια αριστερά που αποδέχεται τα τετελεσμένα των ιμπεριαλιστικών διευθετήσεων ως ρεαλιστική λύση. Χρειαζόμαστε μια κίνηση χειραφετητική και λαϊκή που θα κινηθεί ενάντια στους κάθε λογής πραγματισμούς που θεωρούν πρόοδο την ρευστοποίηση των εθνών-κρατών στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, γιατί δεν γίνεται να αφεθεί ένα τόσο σημαντικό ζήτημα στους ακροδεξιούς και τους κάθε λογής πατριδοκάπηλους. Χρειαζόμαστε μια κίνηση που θα αντιστέκεται στον διχασμό και την ένταση, που θα αγωνίζεται για την εθνική και λαϊκή ενότητα, και θα διεκδικεί την εθνική και λαϊκή κυριαρχία.
