Το Βέλγιο έχει πληθυσμό λίγο μεγαλύτερο από της Ελλάδας (11,5 εκατομμύρια έναντι 10,7 εκατομμυρίων) αλλά έκταση 4,3 φορές μικρότερη (30,5 τετρ. χλμ, έναντι 132 της Ελλάδας). Το ΑΕΠ του, όμως, είναι δυόμιση φορές υψηλότερο από το ελληνικό. Η πρωτεύουσά του, οι Βρυξέλλες, είναι έδρα-σύμβολο της ευρωκρατίας, αλλά και πολλών πολυεθνικών. Το βελγικό κράτος είναι τόσο καλά οργανωμένο, λένε αρκετοί, ώστε μπορεί να δουλεύει και χωρίς κεντρική κυβέρνηση. Και είναι αλήθεια ότι δύο φορές (μία μέχρι τον περασμένο Μάρτιο και μία πριν δέκα χρόνια) ήταν επί ενάμιση χρόνο στον «αυτόματο πιλότο», δηλαδή με υπηρεσιακή κυβέρνηση. Μαγική χώρα, σωστά;
Και μετά, ήρθε ο κορωνοϊός: στις 11 Μαρτίου καταγράφηκαν οι πρώτοι τρεις νεκροί. Μέσα σε ένα μήνα έφτασαν τις τρεις χιλιάδες. Τον επόμενο μήνα (δηλαδή μέχρι σήμερα) το σύνολο των θυμάτων ξεπέρασε τις 9.000: είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη αναλογία νεκρών προς κατοίκους παγκοσμίως! Πώς τα «κατάφερε» έτσι το Βέλγιο; Ίσως να βοήθησε άλλη μια πρωτιά της μαγικής αυτής χώρας: εκεί δραστηριοποιούνται δεκάδες χιλιάδες λομπίστες που προωθούν τα συμφέροντα των πολυεθνικών και άλλων επιχειρήσεων. Με τη «βοήθεια» των οποίων, τα όποια μέτρα πήρε η κυβέρνηση αυτοακυρώθηκαν από τις μαζικές εξαιρέσεις.
Σχολεία, εστιατόρια κ.λπ. έκλεισαν και οι μετακινήσεις περιορίστηκαν, αλλά οι επιχειρήσεις (πολλές από αυτές με χιλιάδες εργάτες και υπαλλήλους να δουλεύουν δίπλα-δίπλα) εξακολούθησαν να λειτουργούν. Έτσι η επιδημία εξαπλώθηκε γοργά, κυρίως στην πιο «ανεπτυγμένη» Φλάνδρα. Η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη αν δεν ξεσπούσε, στις 12 Μαρτίου, ένα κύμα αυθόρμητων εργατικών κινητοποιήσεων με αίτημα να σταματήσει η λειτουργία των επιχειρήσεων που δεν ήταν κρίσιμης σημασίας. Όταν, στις 16 Μαρτίου, άρχισαν να απεργούν και οι εργάτες της Audi, τους ακολούθησαν οι πάντες. Δύο μέρες αργότερα η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποφασίσει τη διακοπή λειτουργίας πολλών επιχειρήσεων. Χωρίς δηλαδή τον ξεσηκωμό των «αναλώσιμων», η επιδημία θα ήταν ακόμη πιο θανατηφόρα!
«Μολύνονται και πεθαίνουν. Και λοιπόν;»
Αλλά οι ελίτ δεν το έβαλαν κάτω, και τελικά πέτυχαν να επιστρέψουν στις δουλειές τους τα δύο τρίτα των εργαζομένων: στις 23 Μαρτίου οι περισσότερες εταιρίες θεωρήθηκαν «κρίσιμης σημασίας» και ξανάρχισαν να λειτουργούν. Σύμφωνα μάλιστα με τα επίσημα στοιχεία, στο 85% από όσες ελέγχθηκαν έκτοτε δεν τηρούνταν τα μέτρα προστασίας της υγείας των εργαζομένων… Όμως η βελγική κυβέρνηση και η ευρωκρατία σημείωσαν και μια πραγματική επιτυχία: το Βέλγιο κρατήθηκε από τα εξυπηρετικότατα ευρωπαϊκά ΜΜΕ στο απυρόβλητο της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, παρά το βαρύτατο τίμημα που καταβάλλουν οι πολίτες του στην απληστία των ελίτ.
Αλλά αυτό μάλλον δεν αρκούσε. Οι εργοδοτικές οργανώσεις και οι λομπίστες τους, επικουρούμενοι από αναλυτές και δημοσιογράφους, άρχισαν να πιέζουν για «πλήρη επιστροφή στην κανονικότητα». Έτσι για παράδειγμα, ενώ ακόμη η επιδημία έστελνε στα νεκροταφεία 250 Βέλγους τη μέρα, ο κύριος Φράνσις Βαν Έκχουτ, διευθύνων σύμβουλος της πολυεθνικής Deceuninck Plastics, δήλωνε στην οικονομική εφημερίδα De Tijd: «Αυτή η κατάσταση [με τις επιχειρήσεις κλειστές] δεν μπορεί να συνεχιστεί. Για κάποιους είναι σαν πληρωμένη άδεια: ο καιρός είναι ό,τι πρέπει για να αράζουν στον κήπο τους! Ακόμη κι αν οι νεκροί ξαναφτάσουν τους 300 τη μέρα, θα έπρεπε ίσως να πούμε: και λοιπόν;»… Την επομένη η ίδια καλή εφημερίδα φιλοξενούσε τον κύριο Γκερτ Μπρούινελ, πρόεδρο της Volvo Βελγίου: «Θέλω να ξαναρχίσει να δουλεύει πλήρως το εργοστάσιο το γρηγορότερο δυνατό», είπε ο κύριος πρόεδρος. Και πρόσθεσε: «Όταν αρχίσει να λειτουργεί πλήρως, φυσικά δεν θα μπορούν να τηρούνται όλοι οι κανόνες προστασίας από τον κορωνοϊό. Αλλά πρέπει να τολμήσουμε»!
Με τέτοιας στόφας οικονομικούς και πολιτικούς ταγούς, οι Βέλγοι κέρδισαν τον πρώτο λαχνό στη μακάβρια λοταρία του κορωνοϊού. Πόσο μάλλον που η φιλελεύθερη πρωθυπουργός Σοφί Βιλμές («η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στα 190 χρόνια ύπαρξης του βελγικού κράτους», όπως διαφημίζεται…), μιας και τα πήγε τόσο καλά, έχει πλέον οικουμενική στήριξη: Φιλελεύθεροι, Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλιστές, Πράσινοι, Φλαμανδοί και Βαλόνοι, όλοι βάζουν πλάτη. Μόνο τα «δύο άκρα» αρνήθηκαν ψήφο εμπιστοσύνης. Στενοκεφαλιά!
