Πώς χαρακτηρίζονται τα κυβερνητικά ανακοινωθέντα των χιλιάδων προγραφών στο Δημόσιο;
Δεν είναι υπερβολή ούτε λαϊκισμός πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με άλλη μια μάχη, ενός κηρυγμένου πολέμου, ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία. Όμως πολέμου κι όχι… χαρτοπολέμου, όπως το αντιλαμβάνονται οι επαγγελματίες του κρατικού συνδικαλισμού.
Ο κυνισμός της κυβέρνησης προκαλεί: Ξερά 15.000 απολύσεις! Ήδη έχουν προϋπολογίσει σε 150.000 τις συνταξιοδοτήσεις και τις αποκαλούμενες «οικειοθελείς αποχωρήσεις» που, στην πραγματικότητα, αφορούν σε συντριπτικό βαθμό εξαναγκασμούς σε πρόωρη φυγή με ελάχιστες αποδοχές μπροστά στο φόβο των απολύσεων και των συντάξεων της πείνας. Κι έχουν το θράσος να επικαλούνται και ισάριθμες προσλήψεις «άξιων»! Είναι κοινοί απατεώνες. Πρόκειται για τη σφαγιαστική αναλογία 1 προς 10 που επέβαλλε η τρόικα στο συσχετισμό προσλήψεων και αποχωρήσεων. Το νούμερο των 15.000 δεν θεμελιώνεται απολύτως πουθενά. Κανείς φωστήρας αναλυτής, που ξεσκονίζει κάθε λέξη του προέδρου και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε αυτές τις απλές πράξεις αριθμητικής; Αποφασίζουν, διατάζουν και εκτελούν.
Μηχανισμοί ρουφιάνων στοχοποιούν μέσα στις δημόσιες υπηρεσίες τους υπαλλήλους, ώστε να συγκεντρώσουν τον απαιτούμενο αριθμό προς διωγμό. Ήδη είναι αργά, όμως έστω και τώρα θα σημάνει συναγερμός σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, σε όλους τους οργανισμούς; Οι 15.000 είμαστε όλοι, ο δημόσιος τομέας είναι η περιουσία του λαού, κανείς δεν μπορεί να τον κατεδαφίσει, να τον ακρωτηριάσει, να τον ξεπουλήσει. Είναι το όπλο μας για να ξαναπάρουμε τη χώρα μας πίσω και να την ξαναχτίσουμε, με δημοκρατική συμμετοχή και τον εργαζόμενο πολίτη στο επίκεντρο, αξιοποιώντας τους νέους και το επιστημονικό δυναμικό, τσακίζοντας τη διαφθορά, ανασυγκροτώντας το κοινωνικό κράτος, υπερασπίζοντας το περιβάλλον.
Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια σημαντική υποχώρηση της καθιερωμένης αρνητικής γνώμης για τους δημόσιους υπαλλήλους. Είναι αναμενόμενο. Όσο η τρόικα και η κυβέρνηση αποχαλινώνονται και θέτουν στο στόχαστρο απροκάλυπτα και αδιακρίτως το ανθρώπινο δυναμικό και κάθε έννοια δημόσιου αγαθού, τόσο θα πυροδοτούνται ανατροπές στις λαϊκές συνειδήσεις. Στον πυρήνα της σύγκρουσης βρίσκονται η υπεράσπιση της στρατηγικής σημασίας του Δημόσιου τομέα και ταυτόχρονα η απαίτηση για τη ριζική επαναθεμελίωσή του σε βάσεις δημοκρατίας και δημιουργικότητας. Δεν αρκούν η αγωνιστική πλειοδοσία και οι βερμπαλιστικές καταγγελίες. Ούτε, πολύ περισσότερο, οι μαξιμαλιστικές πλατφόρμες διαχωρισμού. Ο κόσμος της δημοσιοϋπαλληλίας αντιλαμβάνεται πολύ καλά τι τον απειλεί, αλλά είναι εγκλωβισμένος σε ένα κλίμα κοινωνικού κανιβαλισμού, εντεινόμενης τρομοκράτησης και συνάμα νιώθει πως δεν τον αντιπροσωπεύει ένα ολοσχερώς απαξιωμένο στρώμα γραφειοκρατών συνδικαλιστών.
Η μάχη του Δημοσίου μπορεί να δοθεί μόνο με ριζικούς πολιτικούς όρους, που θα αντιστρέψουν το ερώτημα της απόλυσης στην ίδια την κυβέρνηση.
