Αφετηρία η μαζική και αγωνιστική διάθεση που έδειξαν οι καθηγητές στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ
Η ΟΛΜΕ ανέστειλε όπως ανέστειλε την απεργία των καθηγητών εν μέσω των Πανελλαδικών εξετάσεων. Η κυβέρνηση διασφάλισε με τη βία τη διενέργεια των εξετάσεων, καθόλου όμως την ηρεμία και ψυχική υγεία (το πρόσχημα για την επιστράτευση των καθηγητών) μιας νεολαίας που καταστρέφεται καθημερινά και βιώνει όλο και πιο τραγικά αδιέξοδα. Ο κλάδος των καθηγητών έμεινε με την πικρή γεύση μιας απεργίας που εξαγγέλθηκε χωρίς να έχει τους όρους (ή έστω το σχέδιο) για να αντιταχθεί στην επιστράτευση. Οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ΓΣΣΕ – ΑΔΕΔΥ έδωσαν για άλλη μια φορά «χείρα βοηθείας» στην κυβέρνηση, στα μνημόνια και στην κοινωνική καταστροφή.
Αν αφήσουμε κατά μέρος τις συνδικαλιστικές αλληλοκαταγγελίες και κραυγές, είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε συμπερασματικά για μια πολύ πυκνή σε γεγονότα εβδομάδα.
Και το πρώτο συμπέρασμα είναι αναμφισβήτητα ότι ο κλάδος των καθηγητών, μολονότι διαισθανόταν πως με την επιστράτευση δεν θα μπορεί να γίνει απεργία, πήρε μαζικά μέρος στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ θέλοντας έτσι να στείλει μήνυμα της διαθεσιμότητάς του, της αγωνίας ότι πρέπει κάτι να γίνει, αλλά και μήνυμα οργής απέναντι στην επιστράτευση. Έτσι πρέπει να ερμηνευθεί και η μαζική υπερψήφιση της πρότασης της ΟΛΜΕ για απεργία εν μέσω εξετάσεων: κυρίως ως καταδίκη της προληπτικής επιστράτευσης και ως έκφραση αξιοπρέπειας απέναντι στην πρακτική της κυβέρνησης της καταστροφής – και πολύ λιγότερο ως αναμέτρηση που είχε όρους νίκης.
Στην πραγματικότητα, εν μέσω επιστράτευσης, οι καθηγητές αντιλαμβάνονταν ότι σύσσωμο το Δ.Σ. της Ομοσπονδίας τους δεν εννοούσε τα όσα έλεγε για απεργία. Διαφορετικά, στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ (και με ήδη γνωστή την επιστράτευση) η πρόταση δεν θα ήταν μια γενική πρόταση για απεργία, αλλά θα συνοδευόταν και από ένα σχέδιο για το πώς θα παλευτούν οι όροι υλοποίησης της απεργίας, πέρα από τις αγωνιστικές πλειοδοσίες και τις βερμπαλιστικές κορόνες. Σε μια σειρά συνελεύσεις ΕΛΜΕ όπου τέθηκε ζήτημα, υπερψηφίστηκαν μάλιστα με μεγάλες πλειοψηφίες συμπληρωματικές προτάσεις που ζητούσαν να παραιτηθεί ο υπουργός της επίταξης, να γίνουν συλλαλητήρια, να βγουν οι εκπαιδευτικοί μαζικά στην κοινωνία, να συγκροτήσουν παλλαϊκές επιτροπές για την υπεράσπιση της παιδείας. Απόδειξη ότι ο κλάδος, σε αντίθεση με τους συνδικαλιστές του, διαισθάνεται ότι η δύναμή του δεν είναι απλώς σε μια κλαδική απεργία, αλλά σε κάτι πιο συνολικό και οραματικό. Ότι αυτός είναι όρος για να σπάσει η επιστράτευση.
Στα συμπεράσματα των ημερών και το ναυάγιο (για άλλη μια φορά) της παλαιού τύπου συνδικαλιστικής λογικής που έλεγε: κάνω απεργία, πιέζω την κυβέρνηση, αυτή υποχωρεί ή δεν υποχωρεί και στο τέλος όλοι κάνουν ταμείο να δουν τι βγήκε. Στην εποχή των μνημονίων δεν γίνεται έτσι: όχι γιατί το ειδικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης που έχει εγκαθιδρυθεί θέλει να καταστήσει τους πάντες επιστρατευμένους και φοβισμένους. Αλλά κυρίως επειδή ο κλαδικός αγώνας είναι αδύναμος να απαντήσει στην έκταση της καταστροφής η οποία συντελείται όχι σε έναν κλάδο, αλλά σε όλη τη χώρα και σε όλα τα επίπεδα. Και με την αυτή έννοια, θα παραμείνει αδύναμος κάθε κλαδικός αγώνας που δεν συνδέεται με άλλους, που δεν χτίζει συμμαχίες, που δεν θέτει το πολιτικό ζητούμενο, που δεν συμπαρατάσσεται στην προοπτική διεξόδου που έχει ανάγκη σήμερα η χώρα και ο λαός, που δεν γίνεται μέρος ενός μεγάλου ρεύματος αλλαγής. Στην επιστράτευση που επιβάλλει η κυβέρνηση σε κάθε κλάδο που αγωνίζεται για τα δίκια του, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο η επιστράτευση ενότητας, διεξόδου και ανασυγκρότησης της χώρας απέναντι στα μνημόνια, στις τρόικες, στον κυβερνητικό παροξυσμό αυταρχισμού.
Αυτή τη στιγμή, και με τα μεγαλειώδη απεργιακά σχέδια των διαφόρων εκδοχών της συνδικαλιστικής Αριστεράς να έχουν ξαναμπεί στο συρτάρι, ας μείνει στα κρατούμενα η διαθεσιμότητα που έδειξαν οι καθηγητές στις συνελεύσεις, ο προβληματισμός τους που τώρα είναι πιο βαθύς, η ωριμότητά τους που μετά από όσα συνέβησαν είναι μεγαλύτερη. Απαραίτητος όρος, το «τέλος εξετάσεων» να μη σημάνει «έναρξη διακοπών», αλλά πανστρατιά προσέγγισης της κοινωνίας, κινητοποίηση ενάντια στη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Σε κάθε περίπτωση, όσο κι αν φαίνεται «ασύντακτο», η μάχη της παιδείας τώρα ξεκινάει – και θα κρατήσει πολύ.
Χρήστος Πραμαντιώτης
