Του Γιώργου Λάμπρου. Η κατάσταση, την οποία βιώνουμε εδώ και ένα χρόνο με την άνευ προηγουμένου επίθεση στο σύνολο της κοινωνίας, δε θα μπορούσε να αφήσει στο απυρόβλητο τον ευαίσθητο τομέα της Παιδείας. Συγχωνεύσεις σχολείων, καταργήσεις τμημάτων ΑΕΙ-ΤΕΙ, περικοπές στη χρηματοδότηση, νέα θεσμικά πλαίσια λειτουργίας, είναι ενδεικτικά των προθέσεων κυβέρνησης – τρόικας για το μορφωτικό παρόν και μέλλον της ελληνικής νεολαίας.
Στο βαθμό, λοιπόν, που υπάρχει η συναίσθηση της κρισιμότητας της περιόδου, θα περίμενε κανείς από τις διοικήσεις των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Όχι απλά να θέσουν casus beli σε οποιαδήποτε περαιτέρω επέλαση του Μνημονίου στα ιδρύματα αλλά να περάσουν άμεσα στην αντεπίθεση και στη διακοπή του διαλόγου (που είναι ούτως ή άλλως προδιαγεγραμμένος) με το Υπουργείο. Θα περίμενε κανείς να υπάρξει κάλεσμα για ενότητα με όλους του υπόλοιπους φορείς (συνδικαλιστικούς και μη) στο χώρο της εκπαίδευσης με στόχο την από κοινού απεύθυνση στην κοινωνία και τον από κοινού αγώνα με το λαό για μια συνολική αλλαγή της τάξης πραγμάτων που έχει επιβληθεί στη χώρα.
Δυστυχώς, όμως, δε συμβαίνει αυτό. Ο κ. Μυλόπουλος, πρύτανης του ΑΠΘ, παρουσίασε τις προτάσεις της Συγκλήτου για διάφορες θεσμικές αλλαγές για την προσαρμογή του ιδρύματος στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης.
Μάλιστα, η πρώτη εξ αυτών είναι αρκετά ύποπτη καθώς αναφέρεται σε αλλαγή του καθεστώτος αξιοποίησης της περιουσίας των πανεπιστημίων, που παραπέμπει εμμέσως πλην σαφώς σε ξεπούλημα. Αλλά ακόμη και να είναι υπερβολική αυτή η καχυποψία, το πνεύμα των προτάσεων της Συγκλήτου δεν παύει να κινείται στα πλαίσια της διαχείρισης της ήττας. Στα πλαίσια ενός κακώς νοούμενου «ρεαλισμού» και μιας ανάγνωσης της κρίσης ως μιας ουδέτερης κατάστασης, στην οποία ο πιο ευέλικτος επιβιώνει. Μια επιμονή στην προτασεολογία τη στιγμή που συμβαίνουν βαθιές τομές και ανατροπές, που αν συνεχιστούν θα αφήσουν μόνο ένα κατεστραμμένο τοπίο, δεν οδηγεί πουθενά. Αντίθετα, καλλιεργεί αυταπάτες και αποπροσανατολισμό από το κύριο καθήκον του εκπαιδευτικού και ακαδημαϊκού κόσμου.
Ο σκοπός αυτή τη στιγμή δεν είναι να αμφισβητηθούν οι, πιθανά, καλές προθέσεις που κρύβονται πίσω από τις συγκεκριμένες προτάσεις, αλλά να αναζητηθεί ο δρόμος για μια πραγματική και εις βάθος διέξοδο. Η λύση του προβλήματος της Παιδείας βρίσκεται μέσα στη λύση του προβλήματος της χώρας. Η ρήξη σε όλα τα επίπεδα με το υπαρκτό πολιτικό σύστημα και τους κάθε λογής εκφραστές του είναι αναγκαία προϋπόθεση.
Δυστυχώς, όμως, δε συμβαίνει αυτό. Ο κ. Μυλόπουλος, πρύτανης του ΑΠΘ, παρουσίασε τις προτάσεις της Συγκλήτου για διάφορες θεσμικές αλλαγές για την προσαρμογή του ιδρύματος στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης.
Μάλιστα, η πρώτη εξ αυτών είναι αρκετά ύποπτη καθώς αναφέρεται σε αλλαγή του καθεστώτος αξιοποίησης της περιουσίας των πανεπιστημίων, που παραπέμπει εμμέσως πλην σαφώς σε ξεπούλημα. Αλλά ακόμη και να είναι υπερβολική αυτή η καχυποψία, το πνεύμα των προτάσεων της Συγκλήτου δεν παύει να κινείται στα πλαίσια της διαχείρισης της ήττας. Στα πλαίσια ενός κακώς νοούμενου «ρεαλισμού» και μιας ανάγνωσης της κρίσης ως μιας ουδέτερης κατάστασης, στην οποία ο πιο ευέλικτος επιβιώνει. Μια επιμονή στην προτασεολογία τη στιγμή που συμβαίνουν βαθιές τομές και ανατροπές, που αν συνεχιστούν θα αφήσουν μόνο ένα κατεστραμμένο τοπίο, δεν οδηγεί πουθενά. Αντίθετα, καλλιεργεί αυταπάτες και αποπροσανατολισμό από το κύριο καθήκον του εκπαιδευτικού και ακαδημαϊκού κόσμου.
Ο σκοπός αυτή τη στιγμή δεν είναι να αμφισβητηθούν οι, πιθανά, καλές προθέσεις που κρύβονται πίσω από τις συγκεκριμένες προτάσεις, αλλά να αναζητηθεί ο δρόμος για μια πραγματική και εις βάθος διέξοδο. Η λύση του προβλήματος της Παιδείας βρίσκεται μέσα στη λύση του προβλήματος της χώρας. Η ρήξη σε όλα τα επίπεδα με το υπαρκτό πολιτικό σύστημα και τους κάθε λογής εκφραστές του είναι αναγκαία προϋπόθεση.
* Ο Γιώργος Λάμπρου είναι φοιτητής στο Τμήμα Μαθηματικών του ΑΠΘ.
Σχόλια
