Τι έδειξε ο κύκλος των κοινοβουλευτικών αναμετρήσεων. Του Δημήτρη Υφαντή
Θα ήταν μέγιστο λάθος αν ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του ερμήνευαν τα αποτελέσματα των τελευταίων κρίσιμων ψηφοφοριών στη Βουλή ως σταθεροποίηση της κλυδωνιζόμενης κυβέρνησης. Τη συγκυρία σηματοδοτεί η ολική επαναφορά του εμπροσθοβαρούς οδοστρωτήρα του Μνημονίου. Ο χρονικός ορίζοντας έχει εδώ και καιρό περιοριστεί εντυπωσιακά. Τροποποιήσεις καταγράφονται από μέρα σε μέρα. Η στιγμή σήμερα έχει ελάχιστη σχέση με τα δεδομένα, δύο μόλις μήνες πριν, όταν κυριαρχούσαν οι εξελίξεις γύρω από τη Χρυσή Αυγή.
Προκύπτει ένα ερμηνευτικό κεκτημένο για την τωρινή περίοδο και για όσα έρχονται. Σχεδιασμοί που εκπονούνται και δοκιμάζονται στην πράξη, ακόμη κι αν παράγουν αποτελέσματα, δεν αντέχουν απέναντι στα ερείπια, τα ράκη και τις πληγές μιας αμείλικτης πραγματικότητας.
Πλιάτσικο παντού
Η δόση του 1 δισ. εξασφαλίζεται (για τα ταμεία των δανειστών βεβαίως) μετά από μια εξευτελιστική διαδικασία συμμόρφωσης. Ο ίδιος ο επικεφαλής του Eurogroup, Ντάισελμπλουμ, επέλεξε να αναφερθεί σε ένα προς ένα τα συμφωνηθέντα. Από τα αμυντικά συστήματα ως τον… κώδικα των δικηγόρων! Θα ισοπεδώσουν και θα αλώσουν τα πάντα. Από την αγορά δικηγορικών υπηρεσιών ως τη χρυσοφόρα Πρωτοβάθμια Περίθαλψη. Ενδεικτικά μετά το μεγάλο κόλπο με τις εθνικές οδούς και τα διόδια, τις μέρες αυτές προωθήθηκε ο νέος χωροταξικός σχεδιασμός, δώρο στα μεγάλα πολυεθνικά συμφέροντα των κατασκευών και του τουρισμού.
Στο νόμο απελευθέρωσης των πλειστηριασμών επιχειρείται και η επιτάχυνση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας μέσω του ΤΑΙΠΕΔ και το «κλείδωμα» των εσόδων από τις ιδιωτικοποιήσεις στη μαύρη τρύπα του χρέους, ενώ στο νόμο για τη φορολογία των ακινήτων περιλαμβάνονται ακραίες ληστρικές ρυθμίσεις για χρέη προς το Δημόσιο και την Εφορία. Ταυτόχρονα συνέπεσε το νέο διάταγμα προγραφών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων και η χαριστική βολή στο Ασφαλιστικό θα εγκαινιάσουν τη νέα χρονιά.
Άρα, ο συμβολισμός της συνενοχής της κυβερνητικής πλειοψηφίας στην ψηφοφορία για τα υποβρύχια παραπέμπει στο ισοδύναμό του στην εφαρμοσμένη πολιτική. Μπορεί να «δουλεύονται» ποικίλα σχέδια ανασύνθεσης του καθεστωτικού πολιτικού μπλοκ, που ο ίδιος ο Α. Σαμαράς τα στιγμάτισε ως «πολιτική ανωμαλία», ορίζοντας μια πρώτη γραμμή άμυνας που τον αφορά. Σε κάθε περίπτωση όμως, η άτεγκτη υλοποίηση όσων ορίζει το Μνημόνιο είναι η… προγραμματική συμφωνία. Και είναι τέτοιος ο βαθμός της σύμφυσης των προηγούμενων και των εκκολαπτόμενων διαπλοκών της οικονομικής ολιγαρχίας και της πολιτικής ελίτ, που η εξίσωση λύνεται δύσκολα. Ούτε είναι εύκολο να καταχωρούνται μόνο ως εξιλαστήρια θύματα, περιπτώσεις τύπου Κάντα και να διασώζεται αλώβητο το βαθύ σύστημα που και σήμερα κινεί όλα τα νήματα του συντελούμενου νέου πλιάτσικου.
Στις… κάλπες;
Από την ανάποδη, τώρα, κλείνοντας αυτός ο σύντομος, προαναγγελθείς ως «θερμός» κοινοβουλευτικός κύκλος, που όμως δεν επιβεβαίωσε τις προσδοκίες, προκύπτουν συμπεράσματα. Η κοινωνική απόγνωση δεν γνωρίζει άβατο στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, όμως το πολιτικό σύστημα διαθέτει ήδη ισχυρή θωράκιση απέναντι στις δονήσεις της λαϊκής οργής. Πρωτοβουλίες, όπως η πρόταση μομφής που προηγήθηκε και τώρα η εξεταστική για τα υποβρύχια, αποδεικνύεται πως δύσκολα εμβολιάζουν την κοινωνική δυναμική, ούτε φορτίζονται οι ίδιες με ανατρεπτική ροπή, όσο εμμένει η υποχώρηση του λαϊκού ριζοσπαστισμού. Ακόμη χειρότερα, ενέχουν τον κίνδυνο να εκλαμβάνονται ως πράξεις αναπαραγωγής ενός παλιού και απαξιωμένου διπολικού πολιτικού παιγνίου. Κι αυτό το πρότυπο, δηλαδή η αφυδάτωση κι ο εγκλωβισμός της αντιπαράθεσης Σαμαρά και Τσίπρα στα όρια και τους όρους του καθεστωτικού σκηνικού είναι μέσα στους σχεδιασμούς όσων… σχεδιάζουν από Κυριακή σε Κυριακή. Για παράδειγμα, ο Σ. Ψυχάρης στο Βήμα επιχείρησε μια παράδοξη εξοικείωση με το ενδεχόμενο «Τσίπρας πρωθυπουργός», λανσάροντας μάλιστα το «μεγάλο συνασπισμό» με τη Ν.Δ.
Ένα κωδικό σχήμα απολογισμού της περιόδου μετά το φθινόπωρο θα μπορούσε εκτεθεί ως εξής: Από την ελπίδα στους δρόμους των αγωνιστικών σκιρτημάτων στις αρχές του Σεπτέμβρη γύρω από τους εκπαιδευτικούς και τους εργαζόμενους του Δημοσίου που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα της διαθεσιμότητας και των απολύσεων, έπειτα στην καθήλωση στις οθόνες με τη χρυσαυγιάδα και η κατάληξη στους διαδρόμους της Βουλής με τις κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα; Η κυβέρνηση δεν «αγοράζει» χρόνο, παγιδεύεται στη συνενοχή της και απογυμνώνεται ως εκτελεστικό όργανο του συμβολαίου «θανάτου» που της υπαγορεύει βήμα – βήμα η τρόικα που επιστρέφει τον Γενάρη. Έτσι και μόνο έτσι εξαγοράζει το πολιτικό της κεφάλαιο από τα αφεντικά της. Κι έτσι βέβαια δεν «πέφτει».
Σε αντιπαραβολή, ο μετεωρισμός της Αριστεράς παρατείνετε επικίνδυνα, με την όλο και πιο εμφατική παραπομπή και επένδυση προσδοκιών στο νέο ορόσημο της διπλής (ή τριπλής;) κάλπης του Μάη. Οι δύο κύριες συντεταγμένες, οι μόνες σταθερές της γενικευμένης ρευστότητας, δηλαδή το χάσμα που βαθαίνει απέναντι στο πολιτικό σύστημα και το πρόγραμμα της καταστροφής που σαρώνει τα πάντα, στενεύουν τον ορίζοντα στο τώρα τής κάθε μέρας που περνάει.
