Έκθετη ξανά η ελληνική κυβέρνηση μετά τις αποκαλύψεις ότι ένα φορτίο 250 κοντέινερ με στρατιωτικό υλικό, μεταφέρεται τις μέρες αυτές από τη χώρα μας προς άγνωστη κατεύθυνση στην Ανατολική Ευρώπη. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική κυβέρνηση στέλνει εν κρύπτω όπλα και πυρομαχικά με τελικό προορισμό την εμπόλεμη ζώνη στην Ουκρανία. Οι αποστολές γίνονται γνωστές μόνο εκ των υστέρων, συνήθως από ανακοινώσεις του Βλ. Ζελενσκι ή των ΗΠΑ
Σύμφωνα με δημοσιεύματα, εργαζόμενοι της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και του λιμανιού της Θεσσαλονίκης αρνήθηκαν λόγω επικινδυνότητας να μεταφέρουν το εν λόγω φορτίο. Έτσι η μεταφορά έγινε εφικτή μόνο μετά την άμεση εμπλοκή του στρατού των ΗΠΑ και τη χρήση συρμών ρουμανικής εταιρίας, με ενδιάμεσο σταθμό τη Ρουμανία και τελικό προορισμό την Ουκρανία. Έτσι ίσως να εξηγείται και η πρόσφατη αναφορά του Αμερικανού ΥΠΕΞ από το Κίεβο για εσπευσμένη μεταφορά στρατιωτικού υλικού στο ουκρανικό μέτωπο.
Τα ερωτήματα είναι προφανή και πολλαπλά. Ήταν η παραπάνω αποστολή μέρος κάποιας κρυφής συμφωνίας Ζελένσκι-Μητσοτάκη για επιπλέον παροχή βοήθειας όπως είχε υπαινίχθη ο Ουκρανός πρωθυπουργός μετά τη συνάντησή τους τον Μάρτιο; Ποιοι είναι οι αγοραστές (αν υπάρχουν τέτοιοι) και ποιοι οι παραλήπτες του φορτίου αυτού; Ποια θεσμική διαδικασία ακολουθήθηκε για την έγκριση της αποστολής; Ποιος και πώς διασφαλίζει την ασφάλεια πολιτών και προσωπικού κατά τη μεταφορά αυτού του φορτίου; Τι επιπτώσεις έχει η απομάκρυνση πολεμοφοδίων από το απόθεμα του ελληνικού στρατού (σε μια περίοδο έλλειψης σε βλήματα, οβίδες κ.ά.); Μένουμε σε αυτά, αν και είναι εύλογες και πιο δραματικές οι ερωτήσεις όπως «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;».
Η πρώτη αντίδραση της κυβέρνησης ήταν η υποβάθμιση της είδησης. Δια στόματος του ΥΠΕΞ Ν. Δένδια και σε απάντηση ερωτήσεων κομμάτων της αντιπολίτευσης γίνεται λόγος για μια τυπική διαδικασία πώλησης πεπαλαιωμένου υλικού μετά από διακρατικές συμφωνίες με την Τσεχία και τις ΗΠΑ ρίχνοντας τον αριθμό των κοντέινερ στα 65 αντί για 250. Βέβαια δεν λέει κουβέντα η κυβέρνηση για τον τελικό παραλήπτη του φορτίου ούτε και για την αδιαφανή διαδικασία που ακολουθήθηκε. Επίσης την τελευταία φορά που πιστέψαμε σαν κοινωνία την ελληνική κυβέρνηση και όχι τους εργαζόμενους του σιδηροδρόμου, ζήσαμε την τραγωδία των Τεμπών.
Η Ευρώπη ντύνεται στο χακί και οι ελίτ επιβάλουν –επί ποινή θανάτου όπως φάνηκε με την απόπειρα δολοφονίας του Σλοβάκου πρωθυπουργού– την πλήρη προσαρμογή όλων σε αυτή την επιλογή. Η Ελλάδα ως δεδομένος σύμμαχος του ΝΑΤΟ έχει επιδείξει μια πρωτοφανή εθελόδουλη και τυχοδιωκτική προθυμία να λάβει (άμεσα ή έμμεσα) μέρος στην πολεμική εκστρατεία τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Μέση Ανατολή. Η τυχοδιωκτική αυτή πολιτική είναι επικίνδυνη για τη χώρα όχι μόνο γιατί τη φέρνει πιο κοντά στις περιοχές ανάφλεξης, αλλά και γιατί αφήνει την Ελλάδα εκτεθειμένη και αποδυναμωμένη –και με πληγωμένη την κοινωνική συνοχή και συλλογική εμπιστοσύνη– απέναντι στην πραγματική γεωπολιτική πρόκληση του τουρκικού επεκτατισμού.
