Κείμενα: Κύρα Αδάμ
Η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη:
- Αφού αρχικώς υποτίμησε την τουρκολυβική συμφωνία για την ΑΟΖ, (σ.σ. αν και είχε πλαγίως ενημερωθεί πέρσι από τον ίδιο τον Ερντογάν),
- επένδυσε διπλωματικώς σε λάθος άλογο (τον στρατηγό Χαφτάρ) και
- δεν τόλμησε, ενώ είχε το νόμιμο δικαίωμα για 40 ημέρες, να καταγγείλει τη συμφωνία Λιβύης-Τουρκίας στον ΟΗΕ ως παράνομη (αφού προηγουμένως όμως η Αθήνα θα είχε επισήμως καταθέσει στον ΟΗΕ τις συντεταγμένες της ελληνικής ΑΟΖ, πράγμα που δεν έχει κάνει με αποτέλεσμα να μιλάμε για μια ελληνική ΑΟΖ- φάντασμα),
επέλεξε «να κυκλώσει» την Τουρκία οριοθετώντας ΑΟΖ με την Ιταλία και προσπαθώντας να οριοθετήσει ΑΟΖ με την Αίγυπτο.
Και στις δύο περιπτώσεις η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη παραχωρεί τμήμα της ελληνικής ΑΟΖ, δηλαδή παραχωρεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στους συνομιλητές της, ευελπιστώντας ανοιχτά και φωναχτά σχεδόν ότι είναι πρόθυμη να πράξει το ίδιο και με την Τουρκία, δηλαδή παραχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αν η Άγκυρα το θελήσει.
Αναλυτικότερα: Η σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ. πανηγύρισε την «ιστορική συμφωνία» που υπέγραψε με την Ιταλία, για να οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ μεταξύ των δύο κρατών στο Ιόνιο Πέλαγος. Έκτοτε καλεί ευκρινώς την Τουρκία να ακολουθήσει και αυτή τον «πολιτισμένο δρόμο διαπραγμάτευσης συμβιβασμών» για τη λύση των ανοιχτών προβλημάτων με την Ελλάδα, αντί να θέλει να οδηγήσει τα πράγματα σε θερμό επεισόδιο ή σε σύρραξη.
Η κυβέρνηση επιμένει με νόημα ότι η τωρινή συμφωνία έχει βασιστεί στη Συμφωνία του 1977 μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας για τον καθορισμό (τότε) της υφαλοκρηπίδας.
Αυτό που επιμελώς αποκρύπτει η τωρινή κυβέρνηση της Ν.Δ. είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ. υπό το Κ. Καραμανλή απέρριψε τελικώς την ελληνο-ιταλική Συμφωνία του 1977 και αυτή δεν κατατέθηκε στον ΟΗΕ όπως προβλέπεται, και γι’ αυτό δεν είχε αποτελέσει επίσημη διεθνή Συμφωνία σε ισχύ.
Με απλά λόγια αυτό που έφτυσε τελικώς ο Κ. Καραμανλής ως απολύτως επιζήμιο για τη χώρα, το υιοθέτησε τώρα ο Κ Μητσοτάκης.
Τι έγινε το 1977
Αλλά ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που ενόχλησε τόσο πολύ τον Κ. Καραμανλή το 1977 και απέρριψε τη συμφωνία, ενώ το ίδιο στοιχείο το αποδέχθηκε με πανηγυρισμούς ο Κ. Μητσοτάκης το 2020;
Είναι η σταθερή απαίτηση της Ιταλίας, ο καθορισμός της υφαλοκρηπίδας (σ.σ. και κατ’ επέκταση σήμερα και της ΑΟΖ) να γίνει με βάση το Άρθρο 15 του Δικαίου της Θάλασσας. Το άρθρο 15 αναφέρει ότι το Δίκαιο της Θάλασσας εφαρμόζεται κανονικά και υποχρεωτικά, εκτός των περιπτώσεων κατά τις οποίες υπάρχουν «ιστορικοί τίτλοι» και «ειδικές περιπτώσεις» και οι οριοθετήσεις γίνονται «κατά διαφορετικό τρόπο». Δηλαδή το άρθρο 15 επιτρέπει στους συμβαλλόμενους –όταν το αποδεχθούν– να μην εφαρμόζουν κανονικά και υποχρεωτικά τις διατάξεις της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας και να ακολουθούν «διαφορετικούς τρόπους» δηλαδή διμερείς πολιτικές συμφωνίες –κοινώς παζάρι– για να οριοθετήσουν ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα.
Στην περίπτωση της Ελλάδας η αποδοχή «ιστορικών τίτλων και ειδικών περιπτώσεων» με βάση το άρθρο 15, σημαίνει εκ προοιμίου την κατάργηση της Σύμβασης σε βάρος της Ελλάδας και αναγκαστική παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας της υπέρ της άλλης πλευράς που θα επικαλεστεί «ιστορικούς τίτλους» δηλαδή κατοχή εδαφών και περιοχών που αποδόθηκαν μεταγενέστερα στην Ελλάδα (ιταλική κατοχή στο Ιόνιο – Οθωμανική Αυτοκρατορία στα νησιά του Αιγαίου).
Παγίως η Ιταλία ζητούσε την εφαρμογή της διατάξεως περί «Ιστορικού τίτλου» προκειμένου να γίνει η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με «διαφορετικό τρόπο», τουτέστιν με πολιτική διμερή συμφωνία, για το ποσοστό υφαλοκρηπίδας (και ΑΟΖ) που θα παραχωρήσει η Ελλάδα στην Ιταλία, η οποία επικαλείται τους «ιστορικούς λόγους» της ιταλικής κατοχής των Επτανήσων, προτού αυτά αποδοθούν στην Ελλάδα.
Με άλλα λόγια, η Ιταλία συζητούσε το ποσοστό παραχώρησης ελληνικής κυριαρχίας της που θα συμφωνούσε η Ελλάδα, αν αποδεχόταν τη ρήτρα περί «ιστορικών λόγων» στη διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση ΑΟΖ –υφαλοκρηπίδας κατά τη διμερή πολιτική διαπραγμάτευση, σύμφωνα με το άρθρο 15 της Σύμβασης.
Αυτή τη ρήτρα απέρριψε το 1977 ο Κ. Καραμανλής. Δεν ολοκλήρωσε τη συμφωνία με την Ιταλία και έτσι δεν πετσόκοψε την ελληνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Ιόνιο.
Η Αθήνα ωθεί την Άγκυρα να επικαλεστεί τους «ιστορικούς λόγους» της σε μια πιθανή διμερή πολιτική διαπραγμάτευση για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ μέσω του άρθρου 15 της Σύμβασης για τη Θάλασσα
Οι «ιστορικοί τίτλοι» του 2020
Αυτά μέχρι σήμερα. Διότι η κυβέρνηση Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη διέγραψε την κυβέρνηση της Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή, αφού σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η σημερινή ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε με τη Ρώμη ότι οι θαλάσσιες ζώνες θα οριοθετηθούν με βάση το άρθρο 15 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας. Η αποδοχή του άρθρου 15 της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας ως βάση για την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ στην πράξη ισοδυναμεί με κατάργηση της υπόλοιπης Σύμβασης σε βάρος της Ελλάδας και υπέρ της άλλης χώρας είτε Ιταλία λέγεται αυτή είτε Τουρκία.
Η τωρινή κυβέρνηση της Ν.Δ., καλεί μάλιστα την Τουρκία να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ιταλίας και να επιδιώξει τον ίδιο «ευρωπαϊκό» και «πολιτισμένο» τρόπο επίλυσης των διαφορών με συμβιβασμούς σε βάρος της Ελλάδας.
Τουτέστιν η Αθήνα ωθεί την Άγκυρα να επικαλεστεί και αυτή τους «ιστορικούς λόγους» της (δηλαδή την 500χρονη οθωμανική κατοχή στα νησιά του Αν. Αιγαίου) σε μια πιθανή διμερή πολιτική διαπραγμάτευση για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ μέσω του άρθρου 15 της Σύμβασης για τη Θάλασσα.
Στην περίπτωση που η τωρινή κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει αποδεχθεί και συμφωνήσει οι ελληνικές ΑΟΖ (με την Ιταλία, τώρα και με την Τουρκία στο μέλλον) να οριοθετηθούν με την επίκληση των «ιστορικών τίτλων», αυτό οδηγεί σε πολιτική διμερή διαπραγμάτευση της ΑΟΖ, δηλαδή τα ποσοστά ελληνικών παραχωρήσεων στην ΑΟΖ/Υφαλ. και όχι μόνον των ελληνικών νήσων του Αν Αιγαίου, που βολεύουν και ικανοποιούν την Άγκυρα.
Με δεδομένο μάλιστα ότι η κυβέρνηση Ερντογάν μετ’ επιτάσεως εφαρμόζει τώρα στην πράξη, (με αφορμή το τουρκολυβικό μνημόνιο) τη θέση του ότι τα ελληνικά νησιά έχουν μόνον χωρικά ύδατα και όχι υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, το πολιτικό ελληνο-τουρκικό παζάρι κινδυνεύει να εξελιχθεί σε sold-out υπέρ της Τουρκίας σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι προτού στεγνώσει το μελάνι της ελληνο-ιταλικής συμφωνίας, πολιτικοί και επιστημονικοί σύμβουλοι της κυβέρνησης κυριολεκτικώς «αμολήθηκαν» στα ΜΜΕ προαναγγέλλοντας συμφωνία οριοθέτησης Ελλάδας-Αιγύπτου, εισάγοντας βιαίως αλλά ευκρινώς την ιδέα του πολιτικού παζαριού σε βάρος του Καστελόριζου. Για ορισμένους, η λύση περνά αναγκαστικώς μέσα από την αποδοχή της καινοφανούς έκφρασης της «περιορισμένης επήρειας» (!) της ΑΟΖ του Καστελόριζου – δηλαδή της παραχώρησης από την Ελλάδα μέρους της πολύ σημαντικής και κρίσιμης ΑΟΖ της νήσου, προκειμένου να μην εξαγριωθεί η Τουρκία και φοβηθεί η Αίγυπτος. Για τους άλλους, η λύση περνά μέσα από μια «περιορισμένη»(;) συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας-Αιγύπτου, που «θα αφήνει απ’ έξω» το Καστελόριζο, δηλαδή θα αναγνωριστεί η νήσος ως «ειδική περίπτωση» που θα χρήσει πολιτικής συμφωνίας.
Με άλλα λόγια η κυβέρνηση επιμένει ότι το Καστελόριζο θα παραμείνει ελληνικό, αλλά… τα πετρέλαια της περιοχής θα τα νέμεται και αυτά η Τουρκία… Όσο για τη Γαύδο, νότια της Κρήτης, αυτή θα πάει περίπατο στο Λιβυκό Πέλαγος
Καστελόριζο: «περιορισμένη επήρεια στην ΑΟΖ»
Οι επιστημονικοί σύμβουλοι της κυβέρνησης επιμένουν ότι το Καστελόριζο έχει μόνον περιορισμένη και κουτσουρεμένη ΑΟΖ –κάτι που υποστηρίζει πεισματικά η Τουρκία– παραβιάζοντας κατάφορα το Δίκαιο της Θάλασσας, (που αποδίδει πλήρη ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα σε κατοικημένα νησιά με οικονομική ζωή), κυρίως όμως τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην περιοχή.
Το σκεπτικό, που χαμηλόφωνα παρουσιάζεται, είναι ότι το Δικαστήριο της Χάγης, αν εξετάσει την περίπτωση του Καστελόριζου θα εφαρμόσει την προηγούμενη απόφαση του για το νησί των Φιδιών στη Μαύρη Θάλασσα (σ.σ. νησί ακατοίκητο, που ανήκει στην Ουκρανία, αλλά βρίσκεται δίπλα στη Ρουμανία, σε αποστάσεις 170 ν.μ. και 15 ν.μ. αντιστοίχως για το οποίο τα Δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν έχει καθόλου ΑΟΖ).
Σκοπίμως λοιπόν –ίσως και εκβιαστικά– οι επιστημονικοί σύμβουλοι της κυβέρνησης, χρησιμοποιώντας τον όρο «περιορισμένη επήρεια στην ΑΟΖ» (σ.σ. όρος που δεν υπάρχει στο Δίκαιο της Θάλασσας), μπερδεύουν γλυκά και πονηρά την περίπτωση του ακατοίκητου νησιού των Φιδιών χωρίς οικονομική ζωή, (όπου έχει εγκατασταθεί ουκρανικό ραντάρ) με την περίπτωση του Καστελόριζου, νησιού κατοικημένου, με οικονομική ζωή, που καλύπτεται πλήρως από το Δίκαιο της Θάλασσας για πλήρη ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα.
Στην πραγματικότητα, αυτό που «χτίζει τώρα» η κυβέρνηση είναι μια πρόταση-κάλεσμα προς την Τουρκία να τα βρουν συμβιβαστικά οι δύο χώρες στην περιοχή του Καστελόριζου, δεδομένου ότι η Αθήνα είναι πρόθυμη να αποδώσει μόνη της «περιορισμένη επήρεια» στην ΑΟΖ του Καστελορίζου – δηλαδή να κουτσουρέψει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, ικανοποιώντας εν μέρει τις επιδιώξεις της Τουρκίας, ώστε να μειώσει την ένταση.
Η αιγυπτιακή κυβέρνηση σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες πρότεινε στην περίπτωση που η Αθήνα αποδεχθεί ελάχιστη ή καθόλου ΑΟΖ στο Καστελόριζο, τότε δεν θα υπάρχει πρόβλημα στη συμμετοχή και της Τουρκίας στις διαπραγματεύσεις
Αποτυχία στο Κάιρο
Τα ΜΜΕ έσπευσαν να παρουσιάσουν με τυμπανοκρουσίες την επίσκεψη Δένδια στο Κάιρο για την πολυπόθητη οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας Ελλάδας-Αιγύπτου, που θα έμπαινε σφήνα στην τουρκολυβική ΑΟΖ.
Το εγχείρημα απέτυχε, η ελληνική κυβέρνηση αναδιπλώθηκε και μουρμουράει επανάληψη των συνομιλιών το φθινόπωρο. Όμως προτού πάει η ελληνική αντιπροσωπεία στο Κάιρο η Αθήνα προσπάθησε να ενημερώσει και να μην «εξαγριώσει» την Αγκυρα.
Σύμφωνα με τις ασφαλείς πληροφορίες, η ελληνική κυβέρνηση παρακάλεσε τον Ιταλό ΥΠΕΞ κ. Ντι Μάγιο, (κατά την υπογραφή της ελληνο-ιταλικής Συμφωνίας για την ΑΟΖ ) να μεταβεί στην Άγκυρα ως απεσταλμένος/μεσολαβητής προκειμένου να γνωστοποιήσει στην τουρκική κυβέρνηση ότι η Αθήνα «βλέπει θετικά» τη μείωση της ΑΟΖ του Καστελόριζου, δηλαδή την παραχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Τουρκία. Ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μ. Τσαβούσογλου, φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία και… το ξεφώνισε: «Στο φίλο μου Λουίτζι, ανέφερα πως στα ζητήματα αυτά είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με όλους κυρίως με την Ελλάδα..Διαπιστώσαμε πως η Ιταλία επιθυμεί έναν δημιουργικό ρόλο. Εμείς το αποδεχόμαστε. Η Ιταλία είναι δίκαιη, αντικειμενική και κάνει διαμεσολάβηση πολλές φορές», είπε κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου.
Η προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να οριοθετήσει ΑΟΖ με την Αίγυπτο σκόνταψε σοβαρά πάνω στην απαίτηση του αλ-Σίσι να μην υπολογιστει καθολου ΑΟΖ στο Καστελόριζο.
Ο Έλληνας ΥΠΕΞ προσήλθε στις διαπραγματεύσεις στο Κάιρο με τη θέση ότι η Αθήνα βλέπει θετικά την «περιορισμένη επήρεια» της ΑΟΖ στο Καστελόριζο, αλλά και στη Ρόδο, την Κάρπαθο και την Κρήτη, σε ποσοστό έως 50% ώστε να ξεπεραστεί ο αιγυπτιακός σκόπελος.
Δασκαλεμένος ή όχι, με «άνωθεν εντολή» ή όχι, ο κ. Σίσι αντέτεινε:
Καστελόριζο: 0% ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα
Ρόδος: 1% ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα
Κάρπαθος: 10% ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα
Κρήτη: 20% ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα
Επιπροσθέτως, η αιγυπτιακή κυβέρνηση σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες πρότεινε στην περίπτωση που η Αθήνα αποδεχθεί ελάχιστη ή καθόλου ΑΟΖ στο Καστελόριζο, τότε δεν θα υπάρχει πρόβλημα στη συμμετοχή και της Τουρκίας στις διαπραγματεύσεις για τη οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας, Αιγύπτου, Τουρκίας στην περιοχή. Την ευκαιρία αυτή άρπαξε και πάλι ο κ Τσαβούσογλου δηλώνοντας έτοιμος να τα συζητήσει όλα με διάλογο και διπλωματία.
Σημειώνεται ότι ουδείς αναφέρεται πλέον στα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας επί της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου-Κρήτης, δεδομένου ότι η πάγια θέση της Τουρκίας είναι ότι ποτέ δεν θα οριοθετήσει ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία την οποία δεν αναγνωρίζει.
Το σίγουρο είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν απέρριψε καμία από τις αιγυπτιακές απαιτήσεις. Το επόμενο ραντεβού έχει προσδιοριστεί για τις 15 Σεπτεμβρίου. Μεσολαβεί επομένως αρκετός χρόνος για να προσπαθήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη να πείσει την ελληνική κοινή γνώμη ότι μπορεί να παραχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Οι Ζώνες Αλιείας
Η ελληνο-ιταλική Συμφωνία για την ΑΟΖ του 2020 δίνει ιδιαίτερη σημασία στις Ζώνες Αλιείας στο Ιόνιο Πέλαγος, με την Ιταλία να εξασφαλίζει τη μερίδα του λέοντος σε βάρος της ελληνικής αλιείας και των Ελλήνων ψαράδων στην περιοχή του Ιονίου.
Η ετεροβαρής για τα ελληνικά αλιευτικά συμφέροντα και δικαιώματα Συμφωνία του 1977 ήταν ένας ακόμα λόγος που οδήγησε τότε τη Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή να την απορρίψει τελικώς, αφού δεν την κατάθεσε στον ΟΗΕ, όπως προβλέπεται, και γι’ αυτό δεν αποτέλεσε επίσημη διεθνή Συμφωνία σε ισχύ.
Από την παρούσα ελληνο-ιταλική Συμφωνία τεκμαίρεται ότι η ελληνική κυβέρνηση παραχώρησε κυριαρχία επί της ελληνικής ΑΟΖ στην Ιταλία, δεδομένου ότι η κυβέρνηση αποδέχεται ότι οι Ιταλοί ψαράδες μπορούν να αλιεύουν και στην ιταλική ΑΟΖ αλλά και στην ελληνική ΑΟΖ, μέχρι 6 ν.μ. από τις ελληνικές ακτές, ενώ η Ελλάδα μπορεί να ψαρεύει μόνον μέσα στην ελληνική ΑΟΖ.
Ιδού η ακριβής περιγραφή του ΥΠΕΞ κ Δένδια σε τηλεοπτική συνέντευξή του: «σε απόσταση από την ακτή 6 έως 12 μίλια, αυτή τη στιγμή, οι Ιταλοί ψαρεύουν με όσα σκάφη θέλουν, ό,τι θέλουν. Αυτά τα δύο δεν θα είναι έτσι. Οι Ιταλοί θα ψαρεύουν με συγκεκριμένο αριθμό σκαφών –ανώτατο όριο 68 σκάφη– και θα ψαρεύουν 4 κατηγορίες ειδών: η κατηγορία ειδών μικροπελαγικά τα οποία αφορούν τους Έλληνες ψαράδες, δεν θα αλιεύονται από τους Ιταλούς.»
Επιπροσθέτως, ο Κανονισμός της Ε.Ε. για την Αλιεία είναι βασισμένος αυστηρά στο Δίκαιο της Θάλασσας, που προβλέπει ότι κάθε χώρα έχει δικαίωμα αλιείας στην ΑΟΖ που της ανήκει, αφού αυτή οριοθετηθεί.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως με την ελληνο-ιταλική Συμφωνία, υπάρχει εμφανής διαφοροποίηση από το Δίκαιο της Θάλασσας, δεδομένου ότι η ελληνική κυβέρνηση παραχωρεί την ελληνική Ζώνη Αλιείας στην Ιταλία.
Για το λόγο αυτό θα γίνει προσφυγή στην Ε.Ε. για να τροποποιηθεί ο ισχύον και εφαρμοστέος (όπως αναφέρεται στη Συμφωνία) Κανονισμός, λόγω παραχώρησης ελληνικής Ζώνης Αλιείας στην Ιταλία.
Συγκεκριμένα, το Δίκαιο της Θάλασσας παρέχει σε κάθε χώρα το αποκλειστικό δικαίωμα να ψαρεύει στην ΑΟΖ που της ανήκει, αφού αυτή έχει οριοθετηθεί. Το ίδιο ακριβώς προβλέπει και ο Κανονισμός Αλιείας της ΕΕ. Επομένως, με την διαφοροποίηση της ελληνο-ιταλικής Συμφωνίας, πρέπει να τροποποιηθεί ο Κανονισμός της Ε.Ε., ώστε να μπορεί η Ιταλία να ψαρεύει μέχρι τα 6 ν.μ. από τις ελληνικές ακτές με βάση την διμερή Συμφωνία.
Επομένως, η ελληνο-ιταλική Συμφωνία θα πρέπει να κατατεθεί στον ΟΗΕ μέσω της Ε.Ε., λόγω της διαφοροποίησης που περιλαμβάνει, καθόσον παραβιάζει το Δίκαιο της Θάλασσας σε βάρος της Ελλάδας.
Αν αυτή η Συμφωνία, που είναι σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων, «μεταφερθεί» στην περίπτωση της Τουρκίας, τότε η κατάσταση γίνεται δραματική έως τραγική σε βάρος της χώρας.
Η Ελλάδα αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία ανοησίας, διότι έχει ορίσει με νόμο Ζώνη Αλιείας τα 6 ν.μ. από τις ελληνικές ακτές και αυτός έχει κατατεθεί και έχει εγκριθεί από τον ΟΗΕ.
Δηλαδή, με νόμο δηλώνουμε διεθνώς ότι οι Έλληνες ψαράδες μπορούν να αλιεύουν μόνον μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα των 6 ν.μ., που αποτελεί αποκλειστικώς ελληνική κυριαρχία/ιδιοκτησία. Με άλλα λόγια είναι σαν να δηλώνουμε διεθνώς και ζητάμε την έγκριση του ΟΗΕ να μπορούμε να χρησιμοποιούμε το μπαλκόνι του ιδιόκτητου διαμερίσματος μας.
Στα νησιά του Αν. Αιγαίου και στην περιοχή Καβάλας-Αλεξανδρούπολης, αφού μέχρι σήμερα δεν έχει οριοθετηθεί ΑΟΖ Ελλάδας/Τουρκίας, οι Έλληνες ψαράδες μπορούν να ψαρεύουν μόνον μέχρι τα 6 ν.μ. Και γι’ αυτό όποιος… ξεμυτάει συλλαμβάνεται από τους Τούρκους… που εφαρμόζουν τον ελληνικό νόμο για τη Ζώνη Αλιείας. Η Τουρκία έχει από το 1964 (!) εφαρμόσει με νόμο τουρκική Ζώνη Αλιείας στα 12 ν.μ. και την έχει καταθέσει στον ΟΗΕ.
Η εφαρμογή της ελληνο-ιταλικής Συμφωνίας στην περίπτωση της Τουρκίας ρίχνει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε θανατηφόρο vertigo διότι «μπερδεύονται» μεταξύ τους τα ελληνο/τουρκικά θαλάσσια σύνορα, η Ζώνη Αλιείας, η ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα και η περιοχή Θαλάσσιας Έρευνας και Διάσωσης (SAR), τα οποία παραχωρούνται στην Τουρκία, προς ηρεμία του Ερντογάν.
