Του Δημήτρη Οικονόμου
Στον τελευταίο δρόμο στον Υμηττό, στο απέναντι πεζοδρόμιο, εκεί ακριβώς που τελειώνει η πόλη και αρχίζει το βουνό, μια εσοχή σχηματίζεται σα φυσικό παρτέρι. Εκεί μια γυναίκα έχει φυτέψει λουλούδια, πανσέδες, μενεξέδες, τριαντάφυλλα.
Δεν της ανήκουν. Ανήκουν στο βουνό. Στις μέλισσες, στις χελώνες και στις ελάχιστες αλεπούδες που ακόμα κατεβαίνουν (μόλις προχτές είδα μία). Κι όμως κάθε μέρα τα φροντίζει, τα ποτίζει, τα περιποιείται. Δε συγχωρεί αυτούς που τα κόβουν και οργισμένη αναρτά ταμπέλες: «Τα λουλούδια έχουν κι αυτά ζωή. Μην τα σκοτώνετε.»
Έχει ξοδέψει χρόνο και χρήμα για να ομορφύνει μια γωνιά. Έχει κουβαλήσει τούβλα και τα έχει τοποθετήσει το ένα δίπλα στο άλλο για να φτιάξει ένα προστατευτικό για τα αυτοκίνητα, τα έχει ασβεστώσει και κάθε τόσο τα πλένει και τα καθαρίζει. Την βλέπω κάθε μέρα που διασχίζει το μικρό δρόμο με το ποτιστήρι και το μικρό της σκαλιστήρι. Δεν την ενδιαφέρει που δεν της ανήκει ο χώρος, δεν προσδοκά κάποιο ανταποδοτικό όφελος. Ακούραστη και χαμογελαστή ξεκινά τη μέρα της ομορφαίνοντας κάτι που δεν είναι και δε θα γίνει ποτέ δικό της.
Δε θα μου έκανε εντύπωση αν μάθαινα πως η κυρία αυτή δεν είναι Ελληνίδα. Πόσο ξένη μου φαίνεται αυτή η συμπεριφορά έχοντας συνηθίσει να βλέπω πεζοδρόμια άφτιαχτα ακόμα με το χώμα ή αφρόντιστα με σπασμένες πλάκες μπροστά από σπίτια-παλάτια (κάντε μια βόλτα από Γλυφάδα μεριά και θα με θυμηθείτε) επειδή η δαπάνη του πεζοδρομίου βαραίνει τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου ή -το καλύτερο- ασβεστωμένοι μαντρότοιχοι μόνο από τη μία μεριά (τη δική μας προφανώς, την εσωτερική) και όχι την εξωτερική ή του γείτονα, μια τέτοια νοοτροπία δείχνει πόσο εύκολο είναι να νοιαστούμε για το δημόσιο κι όχι μόνο για το ιδιωτικό και να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Σε μια χώρα με κατακερματισμένο κοινωνικό ιστό, με την κρίση να επελαύνει, βούτυρο στο ψωμί κάθε κέντρου εξουσίας του «διαίρει και βασίλευε», με τις κοινωνικές ομάδες να έχουν αρχίσει να στρέφονται η μία κατά της άλλης, πόσα λεφτά παίρνετε; πόσα κλέψατε; πόσα χρωστάτε; εσείς γιατί βγάζετε τόσα κι όχι κι εμείς; αλλά κυρίως με την επικίνδυνη απαξίωση κάθε έννοιας του δημοσίου (προσώπου, περιουσίας, αρχής), με την υποβόσκουσα οργή να εμφανίζεται σε κάθε ευκαιρία (όπως με τις πρόσφατες διαδηλώσεις και την απόπειρα εισόδου στη Βουλή), η ανώνυμη αυτή κυρία αποτελεί το πλέον φωτεινό παράδειγμα πως η ελπίδα για κάτι καλύτερο μπορεί να ξεκινήσει ακριβώς έξω από το σπίτι μας.
