Του Χρίστου Καραμάνου.
Οι καθεστωτικές δυνάμεις επιχείρησαν να καλλιεργήσουν μια συγκεκριμένη ελπίδα, υπερπροβάλλοντας την άνοδο των ελληνικών εξαγωγών και την αυξημένη προσέλευση τουριστών που, τάχα, θα οδηγούσαν, από το 2012, σε αντιστροφή της ύφεσης και σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Η διάψευση είναι τραγική σε όλη τη γραμμή. Και αφορά και την κυβέρνηση αλλά και την τρόικα. Αποδεικνύεται, έτσι, περίτρανα πως όσα «ανακουφιστικά» λέγονται είναι συνειδητά ψέματα και έχουν απλά και μόνο χειριστική στόχευση: να αμβλύνουν τις λαϊκές αντιδράσεις.
Στο 11% η μείωση του ΑΕΠ
Η πραγματικότητα, πλέον, γίνεται τραγική για τη χώρα και για το λαό. Η Ελλάδα βρίσκεται σε ύφεση για τρίτη συνεχή χρονιά. Από το 2009, το 2010, το 2011, ενώ είναι σχεδόν σίγουρο ότι η ύφεση δεν τελειώνει εδώ. Σε σχέση με το 2008 έχουμε μια μείωση του ΑΕΠ που ξεπερνά το 11%. Ο παραγωγικός ιστός σε πλήρη αποδιάρθρωση. Ακόμη και πριν από το Μνημόνιο το ξένο κεφάλαιο έλεγχε ή είχε σημαντική διείσδυση στους πιο βασικούς τομείς της οικονομίας. Από το πιστωτικό σύστημα μέχρι τις κρατικές προμήθειες και τους εξοπλισμούς και από τις τηλεπικοινωνίες μέχρι το λιανεμπόριο. Οι επενδύσεις γίνονταν μόνο μέσω των κοινοτικών προγραμμάτων. Στην έρευνα και την τεχνολογία τελευταίοι στην Ευρωζώνη. Ο αγροτικός τομέας σε διάλυση. Η εικόνα χειροτέρευσε δραματικά στη μνημονιακή περίοδο. Σήμερα και μάλιστα σε συνθήκες μεγάλης και διευρυνόμενης μείωσης του ΑΕΠ μπορεί κανείς ακόμη και να σκεφθεί ότι υπάρχει διέξοδος στην ίδια κατεύθυνση; Πολύ δε περισσότερο όταν η παγκόσμια οικονομία εισέρχεται σε μια νέα περίοδο ύφεσης.
Τραγικές και οι κοινωνικές συνέπειες της ακολουθούμενης πολιτικής. Ποτέ στη μεταπολεμική περίοδο η επίσημη ανεργία δεν είχε εκτοξευθεί στο 16%. Ποτέ δεν είχαμε μια γενιά που θα ζούσε τρισχειρότερα από την προηγούμενη – και μάλλον δεν πρόκειται για μία μόνο γενιά. Ο επερχόμενος χειμώνας δεν θα είναι απλά ο πιο δύσκολος που έχουμε ζήσει. Θα φέρει καταστάσεις που ούτε καν περνούν από το μυαλό μας.
Σε αμφισβήτηση η εδαφική ακεραιότητα της χώρας
Παράλληλα, πάντα πρέπει να συνυπολογίζουμε ότι σε μια χώρα με τόσο αδύναμη οικονομία και εξοντωμένη κοινωνία τίθεται σε αμφισβήτηση η εδαφική ακεραιότητα. Ειδικά σε μια περιοχή όπως τα Βαλκάνια. Ειδικά στη σημερινή και υπό συνολική αναδιαμόρφωση Μεσόγειο και Μέση Ανατολή.
Μπροστά στην ορατή καταστροφή της χώρας και του λαού -η αστική τάξη πάντα είχε και έχει διεξόδους με πρώτη την προσφορά υπηρεσιών στο ληστρικό ιμπεριαλιστικό παράγοντα- χρειάζεται να προβληθεί με όρους μαζικότητας και πειστικότητας, η μόνη υπαρκτή διέξοδος. Στην αντίστροφη ακριβώς κατεύθυνση από τη συστημική και καθεστωτική. Στην ανατροπή του καθεστώτος της Τρόικας και της χούντας των δανειστών, στη ρήξη με το μοντέλο του εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού, της ευρωλαγνείας, της διαφθοράς και της διαπλοκής. Στο να φύγουν όλοι τους και να δρομολογηθεί μια πραγματικά δημοκρατική, παραγωγική, κοινωνική, μορφωτική και πολιτιστική πορεία της Ελλάδας. Με τους εργαζόμενους στο τιμόνι!
