Της Αναστασίας Φραντζεσκάκη.
Τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ ζουν σε ένα θερμοκήπιο.
Τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ ζουν σε ένα θερμοκήπιο.
Αρκετά συχνά προκειμένου να διασώσουν τον ήδη υπάρχοντα πυρήνα μελών τους, τους «παλιούς», δέχτηκαν να περάσουν αρνητικές ρυθμίσεις για τους «νέους» (θυμηθείτε το παράδειγμα του ΟΤΕ). Ή, όπως στις τράπεζες και στα ΕΛΤΑ και στην πάλαι ποτέ Ολυμπιακή, δέχτηκαν να υπάρχουν πολλά διαφορετικά καθεστώτα εργασίας.
Δεν είναι δε σπάνιο και το φαινόμενο οι «παλιοί» να εκμεταλλεύονται τους «νέους».
Τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ τα τελευταία χρόνια χαρακτηρίζονταν από μία ολοένα και μεγαλύτερη εσωστρέφεια και περιχαράκωση. Τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια οι ΔΕΚΟ βρέθηκαν διαδοχικά στο στόχαστρο της προηγούμενης κυβέρνησης.
Το αυτονόητο θα ήταν να δημιουργήσουμε ένα κοινό μέτωπο. Αριθμητικά θα ήμασταν περισσότεροι και άρα πιο δύσκολος στόχος. Επιπλέον θα ήταν πιο εύκολο να μιλήσουμε στον κόσμο για την αναγκαιότητα ύπαρξης των Δημόσιων Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας. Το επιχειρήσαμε. Αποδείχτηκε μία από τις πλέον δύσκολες και πολύμηνες μάχες που δώσαμε και δυστυχώς δεν την κερδίσαμε. Μπορούμε να πούμε ότι απουσιάζει η κουλτούρα του ανοίγματος και της συνεννόησης με τρίτους ομοειδείς χώρους, πόσο μάλλον με την κοινωνία και τις νέες τάσεις.
Αρκετά συχνά έχουμε στον ΟΛΠ ή στα ΕΛΤΑ ή στην ΕΥΔΑΠ ηγεσίες που η πραγματική τους απασχόληση είναι ο συνδικαλισμός και όχι η υπαλληλία. Αρκετοί απ’ αυτούς πέρασαν το μεγαλύτερο διάστημα του εργασιακού τους βίου άνευ αντικειμένου. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν ακόμη και διαφορετικό μισθολόγιο. Αυτή η ομάδα πρωταρχικά αγωνίζεται για τη διατήρηση αυτής της θέσης και σε μεγάλο βαθμό αυτό εξαρτάται από το αν θα δείξει καλή διαγωγή όχι προς τους ψηφοφόρους-πελάτες αλλά προς τους ανωτέρους τους σε κάποια κομματική ιεραρχία.
Είναι ανάγκη να υιοθετήσουμε έναν πιο διακριτό ρόλο από τη ΓΣΕΕ. Δε συμφωνώ με τις επιλογές του ΠΑΜΕ, ωστόσο μεγάλο μέρος εκείνων που διαφωνούν μαζί του, του αναγνωρίζουν μία διαφορετική ταυτότητα, ενώ με τις παρατάξεις που έχουν αναφορά στην Αυτόνομη Παρέμβαση δε συμβαίνει το ίδιο. Πιστεύω ότι θα βοηθούσε η υιοθέτηση πιο ριζοσπαστικών μορφών δράσης σε κάθε ΔΕΚΟ που θα στηρίζονταν και από εργαζόμενους άλλων χώρων.
Είναι επίσης απαραίτητο να υπάρξει ένα δίκτυο επικοινωνίας και όχι πολλά όπως υπάρχουν τώρα και χάνουμε τη μισή μέρα μας στο διαδίκτυο.
Τέλος, θεωρώ απολύτως απαραίτητη την κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς. Η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε είναι πολύ πιο σημαντική από τις όποιες διαφορές μας. Επιπλέον έχει διαμορφωθεί μία νέα πραγματικότητα απέναντι στην οποία στεκόμαστε όλοι εξίσου αμήχανοι. Θεωρώ λοιπόν ότι είμαστε όλοι περίπου στην ίδια βάση. Αν κάνουμε πραγματικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, αυτό θα έχει θετικό αντίκτυπο και στον κόσμο που μας παρακολουθεί.
Δεν είναι δε σπάνιο και το φαινόμενο οι «παλιοί» να εκμεταλλεύονται τους «νέους».
Τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ τα τελευταία χρόνια χαρακτηρίζονταν από μία ολοένα και μεγαλύτερη εσωστρέφεια και περιχαράκωση. Τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια οι ΔΕΚΟ βρέθηκαν διαδοχικά στο στόχαστρο της προηγούμενης κυβέρνησης.
Το αυτονόητο θα ήταν να δημιουργήσουμε ένα κοινό μέτωπο. Αριθμητικά θα ήμασταν περισσότεροι και άρα πιο δύσκολος στόχος. Επιπλέον θα ήταν πιο εύκολο να μιλήσουμε στον κόσμο για την αναγκαιότητα ύπαρξης των Δημόσιων Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας. Το επιχειρήσαμε. Αποδείχτηκε μία από τις πλέον δύσκολες και πολύμηνες μάχες που δώσαμε και δυστυχώς δεν την κερδίσαμε. Μπορούμε να πούμε ότι απουσιάζει η κουλτούρα του ανοίγματος και της συνεννόησης με τρίτους ομοειδείς χώρους, πόσο μάλλον με την κοινωνία και τις νέες τάσεις.
Αρκετά συχνά έχουμε στον ΟΛΠ ή στα ΕΛΤΑ ή στην ΕΥΔΑΠ ηγεσίες που η πραγματική τους απασχόληση είναι ο συνδικαλισμός και όχι η υπαλληλία. Αρκετοί απ’ αυτούς πέρασαν το μεγαλύτερο διάστημα του εργασιακού τους βίου άνευ αντικειμένου. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν ακόμη και διαφορετικό μισθολόγιο. Αυτή η ομάδα πρωταρχικά αγωνίζεται για τη διατήρηση αυτής της θέσης και σε μεγάλο βαθμό αυτό εξαρτάται από το αν θα δείξει καλή διαγωγή όχι προς τους ψηφοφόρους-πελάτες αλλά προς τους ανωτέρους τους σε κάποια κομματική ιεραρχία.
Είναι ανάγκη να υιοθετήσουμε έναν πιο διακριτό ρόλο από τη ΓΣΕΕ. Δε συμφωνώ με τις επιλογές του ΠΑΜΕ, ωστόσο μεγάλο μέρος εκείνων που διαφωνούν μαζί του, του αναγνωρίζουν μία διαφορετική ταυτότητα, ενώ με τις παρατάξεις που έχουν αναφορά στην Αυτόνομη Παρέμβαση δε συμβαίνει το ίδιο. Πιστεύω ότι θα βοηθούσε η υιοθέτηση πιο ριζοσπαστικών μορφών δράσης σε κάθε ΔΕΚΟ που θα στηρίζονταν και από εργαζόμενους άλλων χώρων.
Είναι επίσης απαραίτητο να υπάρξει ένα δίκτυο επικοινωνίας και όχι πολλά όπως υπάρχουν τώρα και χάνουμε τη μισή μέρα μας στο διαδίκτυο.
Τέλος, θεωρώ απολύτως απαραίτητη την κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς. Η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε είναι πολύ πιο σημαντική από τις όποιες διαφορές μας. Επιπλέον έχει διαμορφωθεί μία νέα πραγματικότητα απέναντι στην οποία στεκόμαστε όλοι εξίσου αμήχανοι. Θεωρώ λοιπόν ότι είμαστε όλοι περίπου στην ίδια βάση. Αν κάνουμε πραγματικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, αυτό θα έχει θετικό αντίκτυπο και στον κόσμο που μας παρακολουθεί.
Αποσπάσματα από την τοποθέτησή της στη συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής
* Η Αναστασία Φραντζεσκάκη είναι συνδικαλίστρια στον ΟΛΠ
Σχόλια
