Χιλιάδες νέοι άνθρωποι βρέθηκαν όλες αυτές τις μέρες στην ΕΡΤ.
Παιδιά που δεν τα υποχρέωσε κανένα κομματικό-πατριωτικό καθήκον. Που βρέθηκαν εκεί γιατί η αντίσταση και η εξέγερση μπορεί να συμβαδίσουν με τη χαρά της ζωής. Και τότε νιώθεις ότι θα γίνει κάτι. Μέχρι που πέφτεις σε δύσκαμπτες, γερασμένες ηγεσίες. Σε υπολογισμούς με το υποδεκάμετρο. Κι ο καθένας με το μαγαζάκι ή μαγαζί του. Το πρώτο βράδυ υπήρχαν σημαίες του ΕΠΑΜ και του ΠΑΜΕ (προσέξτε ότι το ένα είναι αναγραμματισμός του άλλου) και χάρηκα που δεν ακολούθησε το παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Από την επομένη -ατυχώς- ακολούθησε το παράδειγμα, όπως και όλοι οι άλλοι. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλοντας, προφανώς, να δείξει πως αυτή είναι η πιο επαναστατική απ’ όλους έφτιαξε το μεγαλύτερο πανό. Και άλλα τέτοια τραγελαφικά που συνδυάστηκαν αρμονικά με την τσίκνα από τα σουβλάκια και τις μπίρες στον πάγο…
Μετά ο καθείς και οι συγκεντρώσεις του. Κι έμεινα να αναρωτιέμαι: Είμαι ο μόνος που θεωρεί μέγα λάθος τη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στο Σύνταγμα την ώρα που όλοι έπρεπε να είμαστε στην ΕΡΤ; Είμαι εκτός τόπου όταν πιστεύω ότι έπρεπε η ΕΣΗΕΑ να αναβάλλει τις εκλογές της διότι τις κρίσιμες ώρες μετά το ΣτΕ εξαφανίστηκαν όλοι από το σημείο που δίνεται η μάχη; Η καρδιά μου, λοιπόν, έμεινε εκεί στο πατημένο γρασίδι της ΕΡΤ ελπίζοντας πως αυτός ο κόσμος θα αλλάξει.
Το έχει (έχουμε) ανάγκη!
Ο Τρελαντώνης στην ΕΡΤ!
Δεν κάνω λογοπαίγνιο… Κυριακή βράδυ: Μια ακόμη μαγική αγωνιστική βραδιά στην ΕΡΤ με μουσικές μοναδικές. Η Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης», η φωνή του Βασίλη Λέκκα να σε ταξιδεύει, να ξεσηκώνεσαι με άλλα, να χοροπηδάς, να νιώθεις την υγρή νύχτα με το Τελευταίο Τσιγάρο του Νότη Μαυρουδή.
Η μικροκαμωμένη Μάνια Παπαδημητρίου να πιάνει το σφυγμό του πλήθους. Και μέσα σε όλα αυτά, ένας πιτσιρικάς (9-10 ετών), καθισμένος σε μια ψάθα στο γκαζόν δίπλα από την εξέδρα των μουσικών, να διαβάζει απορροφημένος ένα βιβλίο: Τον Τρελαντώνη της Πηνελόπης Δέλτα!
Κι εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε πως αυτή η εικόνα τα είχε όλα -συμπύκνωνε τις περίφημες 1.000 λέξεις, που λένε. Κι ακόμη περισσότερες. Ένα αγαπημένο βιβλίο της παιδικής ηλικίας, μια συγγραφέας μεγάλη Ελληνίδα που αυτοκτόνησε όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Και να γράφει για τον αδερφό της, τον Αντώνη.
…Και να σκέφτεσαι πως απόγονος αυτών των ανθρώπων είναι το Ανθρωπάκι. Ένας ακροδεξιός πολιτικός, που ρίχνει μαύρο στον πολιτισμό. Ένα θλιβερό απομεινάρι του μετεμφυλιοπολεμικού κράτους. Ένας νεοβάρβαρος εθνικιστής που παριστάνοντας τον πατριώτη ξεπουλάει κομμάτι-κομμάτι αυτή τη χώρα. Ένας Σαμαράς ξεσαμάρωτος…
