του Νίκου Σίμου
Αίσθηση προκάλεσαν οι θέσεις που εξέφρασε ο υποψήφιος για το χρίσμα του προέδρου των ΗΠΑ Τραμπ όσον αφορά το μέλλον της Βορειοατλαντικής συμμαχίας (ΝΑΤΟ) με τη γνωστή ρητορική που προκαλεί εντυπώσεις – μια πολιτική αργκό που βέβαια εξυπηρετεί τον ίδιο, και ασφαλώς την επικαιρότητα σε περίοδο προεκλογικού πυρετού στις ΗΠΑ. Σε μια αποστροφή προεκλογικής ομιλίας σε οπαδούς του είπε, αναφερόμενος σε τυχόν στρατιωτικές εμπλοκές ευρωπαϊκών κρατών μελών του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία: «Δεν θα σας προστάτευα, στην πραγματικότητα θα τους ενθάρρυνα να κάνουν ό,τι διάολο θέλουν».
Εκτός από βλακωδώς αμετροεπής πολιτική θέση, η οποία προσβάλλει και ιστορικά τη Ρωσία, που ουδέποτε έδειξε επιθετικές διαθέσεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αποτέλεσε μια πολύ καλή ευκαιρία προεκλογικού θορύβου. Τον οποίο επιδιώκει ο ίδιος ο Τραμπ, αφού όλα δείχνουν να προηγείται θεαματικά στην «κούρσα» διαδοχής για τον Λευκό Οίκο, και με τους «Δημοκρατικούς» (ως τίτλο πολιτικού χώρου μόνο, γιατί στην ουσία μόνο Δημοκρατικοί δεν είναι) να ψάχνονται αν μπορεί ο Μπάιντεν να «τραβήξει» μια ακόμα θητεία – ή ποιος μπορεί να τον αντικαταστήσει και να είναι αρεστός ή, καλύτερα, επιλογή των νεοφεουδαρχών που ελέγχουν την ουσία της πολιτικής της καταρρέουσας άλλοτε υπερδύναμης (και ιδιαίτερα τον χώρο των «Δημοκρατικών» παραδοσιακά).
Το έγκριτο περιοδικό Politico επιχειρεί μια ανάλυση «καλύπτοντας» ουσιαστικά την πολιτική αμετροέπεια του Τραμπ, που συνηθίζει τα μεγάλα λόγια δυσανάλογα με τις πολιτικές του πράξεις. «Ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε απλώς μια χάρη στην Ευρώπη», αναφέρει το Politico, και συνεχίζει: «Η Ευρώπη μπορεί επιτέλους να συνειδητοποιήσει ότι θα υπερασπιστεί τον εαυτό της τώρα που ο Ρεπουμπλικανός πρωτοπόρος καλεί τον Πούτιν να επιτεθεί σε μερικούς από τους συμμάχους της Αμερικής στο ΝΑΤΟ». Σε αυτήν την πολιτικά αδιανόητη ανάλυση του Politico, συνέχεια της πολιτικά αδιανόητης «ατάκας» του Τραμπ, κρύβονται κάποιες αλήθειες που αφορούν το μέλλον της, με κάθε έννοια, ισχύος των πρωταγωνιστών αυτού του ιστορικού και καπιταλιστικού κύκλου.
Η τραγική πολιτική πραγματικότητα για τους «νάνους» της Ευρωπαϊκής πολιτικής είναι ότι το μόνο πραγματικό ζήτημα που θα επιλύσουν οι εκλογές στις ΗΠΑ όσον αφορά την ασφάλεια της Ευρώπης είναι η χρονική στιγμή της κατάρρευσης του ΝΑΤΟ
Οι ΗΠΑ σε αποδρομή
Είναι γεγονός ότι ο περίεργος και πολλές φορές ανερμάτιστος Τραμπ είναι μία από τις πολιτικές προσωπικότητες του άλλοτε Δυτικού κόσμου που έχει «διαβάσει» σωστά τον χάρτη ισχύος του 21ου αιώνα. Ξέρει καλά ότι οι ΗΠΑ είναι δύναμη σε αποδρομή και ότι τίποτα δεν μπορεί να το ανατρέψει αυτό, αφού η χρηματοπιστωτική αντίληψη της οικονομίας που επέβαλε η, νεοφεουδαρχικής έμπνευσης, «παγκοσμιοποίηση» επέτεινε την αποπαραγωγικοποίησή της. Και έτσι στέρησε από τις ΗΠΑ βάσεις ανταγωνισμού στην ουσία της οικονομίας. Όπως ξέρει ακόμα ότι η πολιτική χρήση του ήδη (και προ πολλού χρόνου) πληθωριστικού δολαρίου εκτίναξε το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη, καθιστώντας τις ΗΠΑ δύναμη σε επισφάλεια.
Δεν πειράζει που ο Τραμπ μιλούσε για το τι θα έκανε εάν άλλες χώρες του ΝΑΤΟ δεν ανταποκρίνονταν στον στόχο δαπανών της συμμαχίας ύψους 2% της οικονομικής παραγωγής. Δεν έχει καν σημασία εάν θα καταφέρει να επανεκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ. Εξάλλου ο χρόνος είναι αρκετός μέχρι τις εκλογές, και οι νεοφεουδάρχες-«ιδιοκτήτες» των ΗΠΑ δεν έχουν πει τον τελευταίο λόγο σε σχέση με την πορεία της προεκλογικής κούρσας και με τις υποψηφιότητες (αφού είναι επίσης βέβαιο ότι τα νεοφεουδαρχικά λόμπι δεν θέλουν τον Τραμπ).
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια ιστορικοπολιτική πραγματικότητα που και εθελοτυφλώντας δεν αγνοείται: είναι ουσιαστικά μόνη μπροστά στις προκλήσεις του μέλλοντος. Η αμερικανική επικυριαρχία πάνω στη γηραιά ήπειρο σπάει, όπως ήταν φυσικό να συμβεί όταν μια υπερδύναμη παύει να έχει τον εξέχοντα λόγο στη γεωοικονομία και τη γεωπολιτική του πλανήτη τούτου. Αυτό συνέβη –δυστυχώς, όπως αποδείχτηκε από τα νεότατα ιστορικά γεγονότα, για τον κόσμο– την περίοδο της «παγκοσμιοποίησης», ή αλλιώς της κυριαρχίας του ενός και μόνου ιμπέριουμ, του «νέου αγγλοσαξονισμού» και της ιδιότυπης νέας αποικιοκρατίας που αυτό επέβαλε.
«Νάνοι» οι επικεφαλής της Ευρώπης
Η τραγική πολιτική πραγματικότητα για τους «νάνους» της Ευρωπαϊκής πολιτικής είναι ότι το μόνο πραγματικό ζήτημα που θα επιλύσουν οι εκλογές στις ΗΠΑ όσον αφορά την ασφάλεια της Ευρώπης είναι η χρονική στιγμή της κατάρρευσης του ΝΑΤΟ. Αυτό αποτελεί μια αδήριτη πραγματικότητα για την Ευρώπη, που δεν μπορεί να σηκώσει το οικονομικό βάρος συντήρησης αυτού του στρατοκρατικού μηχανισμού. Διότι η Ευρώπη αποδομείται οικονομικά, προσαρτημένη στις επιταγές του ψυχότροπου σχεδίου της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» και στις πολιτικές εντολές της σε αποδρομή υπερδύναμης που αποτελεί την αιχμή του δόρατος της Νέας Φεουδαρχίας – αφού προηγούμενα, με μέτριους, ανύπαρκτους, «νάνους» στο πολιτικό μέγεθος και «λογιστές» πολυεθνικών οικονομικών συμφερόντων, αποδομήθηκε και πολιτικά.
Αξιοσημείωτο είναι ότι ακόμα και τώρα ο πόλεμος και οι επιπτώσεις του στην ευρωπαϊκή ασφάλεια παραμένουν έννοιες υπερβολικά αφηρημένες για πολλούς Ευρωπαίους, ειδικά εκείνους στη δυτική Ευρώπη. Ακόμα κι αν η Ευρώπη συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει, μπορεί να είναι πολύ αργά. Ενώ για παράδειγμα οι ποδηγετημένες ευρωπαϊκές ηγεσίες των «νάνων» της πολιτικής είχαν συνταχθεί σε έναν απαράδεκτο και ανιστόρητο πολιτικό οίστρο εχθρότητας ενάντια στη Ρωσία και την ΕΣΕ, οι κοινωνίες της Ευρώπης ανησυχούσαν και ανησυχούν για την απώλεια εισοδημάτων και επιπέδου ζωής. Βλέπουν την ταχύτατη οικονομική συρρίκνωση των οικονομιών των κρατών της Ευρώπης, αλλά δεν δείχνουν καμία διάθεση να αντιληφθούν τη δεινή θέση στην οποία θα βρεθεί η Ευρωπαϊκή ήπειρος στις ενδεχόμενες νέες ιστορικές προκλήσεις αυτού του αιώνα.
Η πρόσφατη νεότερη ιστορία δείχνει για την Ευρώπη τον δρόμο του χάους. Το έδειξε στη νεότερη ιστορική εξέλιξη, τη δεκαετία του 1990, ο πολιτικός χειρισμός της Ευρώπης την περίοδο της επέμβασης του ΝΑΤΟ για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. «Η Ευρώπη δεν μπορεί να μείνει ενωμένη χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες», είπε ο Μπάιντεν. Η ιστορική Νέμεσις έρχεται για τη γηραιά ήπειρο, και θα είναι τόσο σκληρή όσο το μέγεθος της αδιαφορίας των κοινωνιών της για το πολιτικό μέλλον της Ευρώπης και τη θέση της στον ιστορικό κύκλο που διανύουμε.
