Εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλοι πλημμύρισαν τους δρόμους της χώρας το περασμένο Σάββατο διαδηλώνοντας ενάντια στον νέο εκτρωματικό νόμο-φίμωτρο «για την καθολική ασφάλεια»*. Δίχως προηγούμενο στη Γαλλική Δημοκρατία, ο νόμος αυτός υλοποιεί μια «προληπτική αντεπανάσταση» μπροστά στο ενδεχόμενο να εκδηλωθεί –πλέον με ανεξέλεγκτο από το πολιτικό σύστημα τρόπο– η δυσαρέσκεια που διαπερνά πλατιά κοινωνικά στρώματα. Έτσι εγκαθιδρύει μεταξύ άλλων ένα σύστημα μαζικής παρακολούθησης, και φτάνει στο σημείο να απαγορεύει στους πολίτες τη βιντεοσκόπηση αστυνομικών «εν ώρα καθήκοντος». Πράγματι, από το ξέσπασμα των Κίτρινων Γιλέκων δύο χρόνια πριν, έως και σήμερα, ο «ακτιβισμός της κάμερας» έχει αποκαλύψει την κατασταλτική βία σε όλη τη βαρβαρότητά της κι έχει εξευτελίσει το «δημοκρατικό» αφήγημα του Μακρόν. Αποτελεί λοιπόν ένα ενοχλητικό όπλο των πληβείων, που τώρα τίθεται εκτός νόμου. Όμως η έκταση και η μαχητικότητα των κινητοποιήσεων αιφνιδίασε ακόμη και τον στενό κύκλο του Γάλλου προέδρου, που ήδη μετράει δεκάδες αποχωρήσεις βουλευτών και στελεχών από το κόμμα του. Η απόπειρα αιματηρής καταστολής της διαδήλωσης του περασμένου Σαββάτου στο Παρίσι κορύφωσε την κατακραυγή και αποδείχθηκε «αντιπαραγωγική».
Έτσι, τις επόμενες μέρες ο Μακρόν επιχείρησε έναν κατευναστικό ελιγμό, ανακοινώνοντας την ανάκληση και μελλοντική αναδιατύπωση του επίμαχου άρθρου 24 του νόμου για την καθολική ασφάλεια. Το άρθρο αυτό απαγορεύει την καταγραφή της αστυνομικής βίας ακόμη και από φωτορεπόρτερ ή δημοσιογράφους, επί ποινή φυλάκισης ενός έτους και προστίμου 45.000 ευρώ – που μπορεί να φτάσει τα 5 χρόνια φυλάκισης και πρόστιμο 75.000 ευρώ εάν καταγράφονται οι πιο «ευαίσθητες» κατηγορίες κρατικών οργάνων! Αλλά οι διαμαρτυρόμενοι γρήγορα ανακάλυψαν ότι το άρθρο 25 ενός άλλου νομοσχεδίου, που υποτίθεται ότι στοχεύει στην καταπολέμηση του τζιχαντισμού, είναι πανομοιότυπο με αυτό που ανακάλεσε ο Μακρόν. Έτσι το συντονιστικό του κινήματος «Στοπ στον νόμο καθολικής ασφάλειας»** καλεί σε δεύτερο γύρο κινητοποιήσεων σήμερα, απαιτώντας την πλήρη ανάκληση όλων των ελευθεροκτόνων διατάξεων – ιδίως αυτών που προβλέπουν τη μαζική παρακολούθηση του πληθυσμού, τη χρήση drones για τον εντοπισμό διαδηλωτών και την απαγόρευση καταγραφής της αστυνομικής βαρβαρότητας.
Πράσινοι ιμπεριαλιστές
Εν τω μεταξύ η συγκυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών στον έτερο πυλώνα του ευρωπαϊσμού, τη Γερμανία, δεν αντιμετωπίζει (ακόμα) τέτοια προβλήματα. Είναι εξάλλου ήδη εφοδιασμένη με ένα βαρύ νομικό και κατασταλτικό οπλοστάσιο, που επιτρέπει να αντιμετωπίζονται ως «τρομοκράτες» ακόμη και περιβαλλοντιστές. Έχει να αντιμετωπίσει όμως άλλα ζητήματα ο κατ’ όνομα «μεγάλος συνασπισμός» της κάποτε πανίσχυρης Μέρκελ – από την ολοένα και πιο εξοντωτική πανδημία ως την αδυναμία ανακοπής της οικονομικής κρίσης και ανάκτησης του αδιαμφισβήτητου ηγεμονικού ρόλου του Βερολίνου σε μια Ε.Ε. πλήρως ξεχαρβαλωμένη. Τροφοδοτούν κι αυτά το μεγαλύτερο αγκάθι που πληγώνει το γερμανικό πολιτικό σύστημα: το διαζύγιο εκατομμυρίων πολιτών από τα κόμματα που επί δεκαετίες στήριζαν.
Αλλά η γερμανική συγκυβέρνηση βρίσκει (όχι απρόσμενα για όσους έχουν ξεφύγει από τις μυθολογίες του περασμένου αιώνα) πολύτιμους συμμάχους σε δυνάμεις που κάποτε εμφανίζονταν ως φορείς προοδευτικών προτάσεων και νέου ήθους. Πρώτοι και καλύτεροι οι Πράσινοι, που εδώ και καιρό δίνουν επιτυχώς εξετάσεις για μια μελλοντική είσοδό τους στη διακυβέρνηση. Προχθές πάντως ξεπέρασαν τον εαυτό τους: όταν η υπουργός Άμυνας Κραμπ-Καρενμπάουερ ζήτησε από την Μπούντεσταγκ να εγκρίνει περαιτέρω αύξηση του γερμανικού στρατιωτικού προϋπολογισμού (λέγοντας ανενδοίαστα ότι χρειάζεται «επίδειξη στρατιωτικής ισχύος» έναντι της Μόσχας!), η Μπέρμποκ, επικεφαλής των Πράσινων, έσπευσε να υπερθεματίσει. Δεν αρκέστηκε να επικροτήσει την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών: πρόσθεσε ότι η Γερμανία πρέπει να έχει μεγαλύτερη στρατιωτική παρουσία εκτός των συνόρων της και να επεμβαίνει (ανθρωπιστικά πάντα…) σε τρίτες χώρες ακόμη και χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ!
* «Αυτό είναι το πρόσωπο της μακρονικής Γαλλίας» (φύλλο 521).
** Το συντονιστικό έχει συγκροτηθεί από τα Κίτρινα Γιλέκα, ενώσεις δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ, συνδικαλιστικές ομοσπονδίες, οργανώσεις για τα δημοκρατικά δικαιώματα, επιτροπές θυμάτων της αστυνομικής βίας, ομάδες γειτονιάς και άλλες κοινωνικές συλλογικότητες. Δεν συμμετέχουν πολιτικά κόμματα.
