[…] Ήδη ο Σύριζα πρώτος, εδώ κι ένα μήνα περίπου, έχει επιβάλει εμπάργκο στον Σκάι. Ο Σκάι ήταν ένα αντικυβερνητικό μέσο, αλλά κάποια στιγμή το παράκανε κι η κυβέρνηση θεώρησε ότι το εμπάργκο ήταν καλή ιδέα για να αναδείξει το πρόβλημα. Παλιότερα το είχαν κάνει και για τον Πρετεντέρη στο Μέγκα.
Η Νέα Δημοκρατία τα είχε από την πρώτη στιγμή με την ΕΡΤ που την έκλεισε το 2013 και που ο Σύριζα την ξανάνοιξε. Η ΕΡΤ, δυστυχώς, αν και προσπάθησε να μείνει ελαφρώς ουδέτερη, ωστόσο έγινε εδώ και καιρό εμφανώς φιλοκυβερνητική. Η Νέα Δημοκρατία βρήκε κι αυτή την δική της ευκαιρία να καταγγείλει αυτό ακριβώς το ζήτημα.
Λοιπόν, παιδιά, φτάνει.
Εντάξει, εκεί στο Μαξίμου. Το καταλάβαμε ότι ο Σκάι φτάνει ακόμα και σε όρια ξεφτίλας προκειμένου να κάνει τον κόσμο να σιχαθεί την κυβέρνηση. Τα ίδια κάνουν και τα ΝΕΑ και σε λίγο κι ο σταθμός του Μαρινάκη. Ίσως και του Σαββίδη. Ως πού θα επεκταθεί το εμπάργκο; Ο Σύριζα, ανέδειξε το πρόβλημα, το καταλάβαμε, φτάνει. […] Ας λήξει όμως αυτό το αντιδημοκρατικό και αναποτελεσματικό εμπάργκο.
Εντάξει εκεί στην Πειραιώς. Το καταλάβαμε ότι η ΕΡΤ μπατάρει προς κυβέρνηση μεριά. Ότι σας έχουν άχτι που τούς κλείσατε κι ότι φοβούνται πως θα πάθουν τα ίδια […] αν ξαναγυρίσετε. Δεν σας κρίνουν δίκαια αλλά με τα χρωματιστά μάτια τους. Φτάνει όμως. […] Ας λήξει αυτό το αντιδημοκρατικό και αναποτελεσματικό εμπάργκο.
Για την ουσία του ατοπήματος της ΕΡΤ θα πω πως όταν άκουσα τον σχολιαστή να λέει αυτά που έλεγε, εκνευρίστηκα. Είπα πως ξεπερνάει κάθε όριο. Έλεγε πως η ομιλία Μητσοτάκη παρέπεμπε σε Πανούντσιο που ήταν ιδεολογικός καθοδηγητής του Μουσολίνι. […] Το έλεγε περισπούδαστα ο δημοσιογράφος και τον άκουγαν εκστατικοί οι συνομιλητές του (που επίσης δεν ήξεραν κανέναν Πανούντσιο) κι η Ακριβοπούλου, η υπεύθυνη της εκπομπής. Γι αυτόν τον λόγο έχει κι αυτή πλήρη την ευθύνη…
Να σημειώσω ότι κι επί της ουσίας είχε άδικο ο δημοσιογράφος. Το λέω τώρα που έμαθα ολίγα για τον Πανούντσιο. Άλλα έλεγε ο άνθρωπος, εντελώς αντίθετα από αυτά που πρεσβεύει ο Μητσοτάκης. Όμως αυτό που έγινε δεν ήταν μια απλή γκάφα. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο […]
Γ. Τσ.
