Στη χώρα μας βρέθηκε το τριήμερο 4-6 Δεκεμβρίου, ο Προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας Πάπας Φραγκίσκος, προσκεκλημένος της ΠτΔ Κ. Σακελλαροπούλου, ενώ προηγουμένως είχε πραγματοποιήσει διήμερη επίσκεψη στην Κύπρο. Κατά την επίσκεψή του, είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με μέλη της Καθολικής Εκκλησίας της Ελλάδας, με την ΠτΔ, τον πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη, τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο αλλά και με πρόσφυγες στο ΚΥΤ της Λέσβου. Στην ομιλία του επικεντρώθηκε σε θέματα όπως η κλιματική κρίση, ο εμβολιασμός ενάντια στον Covid-19 και το προσφυγικό.
Είναι η δεύτερη επίσκεψη του Πάπα στη χώρα μας, μετά το 2016, όταν επισκέφτηκε και πάλι την Λέσβο και το καμπ προσφύγων της Μόριας. «Αντανάκλαση της σύσφιξης των σχέσεων Ελλάδας-Βατικανού και δίαυλος διαλόγου μεταξύ των Εκκλησιών», αυτός είναι ο τόνος για την περιγραφή της επίσκεψης στις επίσημες ανακοινώσεις. Ενώ ιδιαίτερη μνεία γίνεται και για τη δραστήρια καθολική κοινότητα στη χώρα μας, που φτάνει πλέον από το 0.5% στο σχεδόν 2% του συνολικού πληθυσμού (από 50.000 σε 200.000 λόγω των μεταναστών). Ποιες είναι όμως οι πραγματικές επιδιώξεις του Βατικανού ως ιδιαίτερου πυλώνα εξουσίας του δυτικού συστήματος; Γιατί τόση επιμονή με τη χώρα μας;
Ο Πάπας Φραγκίσκος αναδεικνύεται σε ιδιαίτερα δραστήριο παράγοντα της Δύσης. Το πνευματικό του μήνυμα συνδυάζεται με τις γεωπολιτικές του επιδιώξεις, προωθώντας τα βασικά σημεία της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας, με επίκεντρο την κλιματική και προσφυγική κρίση. Η πύκνωση των επισκέψεών του στη χώρα μας (δύο μέσα σε μία πενταετία), πρέπει να ιδωθεί μέσα από αυτό το πρίσμα. Το χτίσιμο σύγχρονων ιεραποστολών που λειτουργούν ως πυρήνες προβολής ισχύος και επιρροής για τη Δύση είναι η βασική πλευρά της δραστηριότητας αυτής. Η χώρα μας είναι το ιδανικό έδαφος για τέτοιου τύπου επιδιώξεις, έχοντας μετατραπεί σε έναν χώρο γεωπολιτικού πειραματισμού, με ειδικές ζώνες επιρροής και ελέγχου από τις μεγάλες δυνάμεις. Η διπλωματία του Βατικανού σπεύδει με πολλαπλούς τρόπους να εκμεταλλευτεί αυτή την κατάσταση.
Ο πόλεμος των Εκκλησιών
Ο εκκλησιαστικός διάλογος μετατρέπεται σε ιδιαίτερη πτυχή αυτής της πολιτικής. Σε μια περίοδο κρίσης της Ορθοδοξίας, με την γεωπολιτική (Ουκρανικό, Συρία) να έχει οξύνει το χάσμα μεταξύ του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας από την μια, και της Εκκλησίας της Ρωσίας από την άλλη, ο Παπισμός σπεύδει να βελτιώσει τις σχέσεις του με τον έναν εκ των δύο πόλων. Όχι μόνο σε θέματα που άπτονται θεολογικών ζητημάτων αλλά κυρίως σε ό,τι αφορά την πολιτική και τις επιδιώξεις της Δύσης για απομόνωση και περικύκλωση της Ρωσίας. Το επόμενο διάστημα, όσο η κρίση αυτή συνεχίζεται, θα ενταθούν τέτοιες προσπάθειες γεωπολιτικής προβολής υπό εκκλησιαστικό μανδύα.
Εργαλειοποίηση του προσφυγικού δράματος
Το προσφυγικό αποτελεί το βασικό χαρτί της πολιτικής ατζέντας του Πάπα, αντανακλώντας την φιλομεταναστευτική πολιτική του Βατικανού για τη Μεσόγειο. Άλλωστε περιοχές όπως η Λέσβος και η Λαμπεντούζα, αποτελούν τόπους συμβολικών επισκέψεων και παρεμβάσεων του Πάπα, με αποδέκτες τόσο στην Ευρώπη, όσο και στον παγκόσμιο Νότο που αποτελεί πληθυσμιακά τον κύριο χώρο δράσης της Καθολικής Εκκλησίας. Από την προηγούμενη επίσκεψή του στη Λέσβο έχει μεσολαβήσει η καταστροφή του κολαστηρίου της Μόριας, η αντικατάστασή του από νέες δομές (χρηματοδοτούμενες και ελεγχόμενες από την Ε.Ε.) και μια πιο «τακτοποιημένη» κατάσταση, όπως συνομολόγησαν ο Πάπας και ο Κ. Μητσοτάκης. Παρ’ όλα αυτά η εργαλειοποίηση των μεταναστευτικών ροών από την Τουρκία, η εγκληματική δραστηριότητα των δουλεμπόρων, ο εγκλωβισμός πληθυσμών στην Ελλάδα και η μετατροπή της σε φράχτη της Ε.Ε. παραμένουν, με τον λόγο του Πάπα λίγο να απαντά σε αυτά τα προβλήματα. Περισσότερο έχει σκοπό να νομιμοποιήσει αυτή τη συνθήκη, προτείνοντας διάφορα ανακουφιστικά αντίμετρα, παρόμοια με αυτά που η πολιτική των «ανθρωπιστικών» ΜΚΟ προωθεί. Δεν είναι άλλωστε τυχαία και η άμεση σχέση που διατηρεί -μέσω χρηματοδοτήσεων- το Βατικανό με αρκετές από αυτές τις οργανώσεις, αξιοποιώντας το «φιλανθρωπικό» έργο, ως νέα ιεραποστολή και μέσο διείσδυσης.
Η Κύπρος και το μεγάλο παζάρι
Χαρακτηριστικό των επιδιώξεων είναι και το περιεχόμενο της επίσκεψης του Πάπα στην Κύπρο. Μίλησε για «πληγή που περισσότερο πονά αυτή τη χώρα» και για «τραύμα που έχει υποστεί τις τελευταίες δεκαετίες». Ενώ κάλεσε και σε «διάλογο», που όπως είπε είναι η μόνη λέξη που χαρακτηρίζει «την οδό προς την ειρήνη». Δεν είδε κατοχή αλλά τραύμα. Δεν είδε θύτη και θύμα αλλά μόνο «διάλογο», παραβλέποντας μάλιστα πως αυτοί που τον αρνούνται πεισματικά είναι οι Τούρκοι με τις παράλογες γεωπολιτικές τους βλέψεις. Πίσω από τις ηθικολογικές αναφορές δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά ο εκβιασμός προς τους Ελληνοκυπρίους να αποδεχτούν -μέσω του διαλόγου- την τουρκοποίηση του νησιού, όπως ακριβώς γίνεται και με τις παρεμβάσεις των άλλων εκπροσώπων της Δύσης. Πλάι στο Κυπριακό, ο Ποντίφικας αναφέρθηκε εκτενώς και στο μεταναστευτικό: «Τώρα η Κύπρος διαμορφώνεται από το πλήθος λαών και ανθρώπων στα εδάφη της, συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών», είπε μεταξύ άλλων, ενώ σαν άλλη Αντζελίνα Τζολί (με κρατική υπόσταση) δέχθηκε να φιλοξενήσει το Βατικανό 50 πρόσφυγες και μετανάστες από την Κύπρο.
Το κενό Πνευματικότητας και η Ενοχή
Σε μια εποχή κατακερματισμού και κατάπτωσης των κοινωνιών, μια εποχή εγκλωβισμού του πνευματικού ορίζοντα των ανθρώπων, ο λόγος του Πάπα δρα καταπραϋντικά. Φέρει ένα ηθικό φορτίο που λείπει από τη δημόσια σφαίρα. Αναφέρεται σε αξίες που είχαν παραμεριστεί και χαρακτηριστεί παρωχημένες την εποχή του καταναλωτισμού. Και που σήμερα επανέρχονται στο προσκήνιο αλλά πια ως εργαλεία χειρισμού της κρίσης και των αδιεξόδων του συστήματος, τελικά χειρισμού της ίδιας της ανάγκης για πνευματικότητα.
Ο Πάπας δεν είναι Άγιος, δεν είναι κοινωνικός αγωνιστής, δεν είναι μια σύγχρονη μητέρα Τερέζα. Είναι ο εκπρόσωπος ενός κρίσιμου, ιδεολογικού μηχανισμού της εξουσίας και μάλιστα της παγκοσμιοποιητικής πτέρυγας του δυτικού υποσυστήματος σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας. Σε μια στιγμή που αυτό προσπαθεί να εγκολπώσει στο λόγο και την στρατηγική του στοιχεία της ίδιας του της αμφισβήτηση με στόχο να χειριστεί τους απορριπτόμενους πληθυσμούς.
Ο Πάπας Φραγκίσκος αναδεικνύεται σε ιδιαίτερα δραστήριο παράγοντα της Δύσης. Το πνευματικό του μήνυμα συνδυάζεται με τις γεωπολιτικές του επιδιώξεις, προωθώντας τα βασικά σημεία της παγκοσμιοποιητικής ατζέντας, με επίκεντρο την κλιματική και προσφυγική κρίση
Ο λόγος του Πάπα μοιάζει να υιοθετεί όλα εκείνα τα στοιχεία της πολιτικής ορθότητας και να τα συνδυάζει με αναβαπτισμένες, πανανθρώπινες ηθικές αξίες, πάντα όμως εντός του βασικού μοτίβου της Καθολικής Εκκλησίας. Αυτού της ενοχής, συλλογικής και ατομικής. Η Καθολική Εκκλησία δεν έχει να πει τίποτα για τα προβλήματα που βιώνει μεγάλο μέρος του κόσμου της, αδυνατεί να απαντήσει στα νέα αδιέξοδα που γεννά η παρακμή της Ευρώπης και ο κοινωνικός κατακερματισμός που τη συνοδεύει, να δώσει απαντήσεις στους ανθρώπους της Λ. Αμερικής και του Τρίτου Κόσμου που μαστίζονται από τις ανισότητες. Αντ’ αυτού εφευρίσκει νέα περιεχόμενα, όπως η φιλομεταναστευτική πολιτική και η εργαλειοποίηση της κλιματικής κρίσης που δρα ως η νέα «αποκάλυψη».
Ο Πάπας Φραγκίσκος, σε μια προσπάθεια να ξαναγράψει και το ίδιο του το παρελθόν, επιδιώκει να πιάσει το νήμα με την παράδοση της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, που έδωσε πνοή στη σχέση της Καθολικής Εκκλησίας με τους λαούς της Λ. Αμερικής, εμπνέοντας κινήματα των φτωχών. Ο λόγος περί ισότητας και δικαιωμάτων των κατατρεγμένων ηχεί κάπως παράταιρα όσο δεν μετατρέπεται σε πράξη υπέρ της απελευθέρωσης των αδυνάτων (όπως η εμπειρία της Λ. Αμερικής δίδαξε και διδάσκει), αλλά παραμένει μια συναισθηματική επίκληση σαν αυτές που ακούγονται στα φιλανθρωπικά γκαλά των πλουσίων.
Σταρ της δικαιωματικής ελίτ
Ο Πάπας Φραγκίσκος αναδεικνύεται σε έναν από τους σούπερ σταρ της ανθρωπιστικής ελίτ. Μιλά για την κλιματική κρίση προωθώντας τη συλλογική ενοχή και βγάζοντας λάδι τις μεγάλες πολυεθνικές. Μιλά για την ανισότητα στον Τρίτο Κόσμο την ίδια στιγμή που το Βατικανό αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες της σύγχρονης αποικιοκρατίας. Μιλά για την εξάλειψη της βίας τη στιγμή που συγκαλύπτει τα σεξουαλικά σκάνδαλα της Καθολικής Εκκλησίας. Μιλά για τους πρόσφυγες κλείνοντας τα μάτια στους πολέμους που τους γεννούν, τα δουλεμπορικά δίκτυα που τους εκμεταλλεύονται και τα κράτη που τους εργαλειοποιούν.
Στα μάτια των καθ’ ημάς «προοδευτικών», ο Πάπας φαίνεται ως ο νέος συμπαραστάτης των αγώνων τους. Βλέπουν τον εκπρόσωπο της Καθολικής Εκκλησίας να γίνεται μεγάφωνο των ιδεών τους. Στην πράξη, των ιδεών εκείνων που προωθεί ταυτόχρονα και το πιο επιθετικό κομμάτι των ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Η εν λόγω προοδευτική ατζέντα, κατ’ όνομα για την υποστήριξη των δικαιωμάτων των αδυνάτων, γίνεται στα χέρια των ελίτ εργαλείο βίαιου μετασχηματισμού των κοινωνιών.
Οι εγχώριοι «προοδευτικοί» θαμπώνονται από το άστρο του Πάπα την ίδια στιγμή που ζητούν την κεφαλή επί πίνακι όποιου τολμήσει να αναφερθεί στο ρόλο της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας στη χώρα μας. Ξεχνούν τόσο το διαχρονικό ρόλο της Καθολικής Εκκλησίας όσο και τα σημερινά της έργα που προσπαθεί να κρύψει πίσω από τόνους δακρύων και ηθικολογίας. Παραβλέπουν πως ο Παπισμός αποτέλεσε στους αιώνες βασική πηγή σκοταδισμού, βρίσκοντας σήμερα το φως το αληθινό στα παγκοσμιοποιητικά ιδεολογήματα.
Τα παραπάνω προφανώς δεν γίνονται με το αζημίωτο. Από τη μία προσφέρουν σε ορισμένους από τους φορείς τους οφέλη ιδεολογικής νομιμοποίησης και την συνεπακόλουθη πρόσβαση στα σαλόνια της πολιτικής και πολιτιστικής ελίτ. Από την άλλη έχουν και πιο απτά οφέλη, αφού το Βατικανό, πέρα από τα λόγια, προσφέρει και μια σειρά χρηματοδοτήσεις σε δίκτυα ΜΚΟ και άλλων οργανώσεων που προωθούν την εν λόγω «ανθρωπιστική» ατζέντα. Και πιο ειδικά για τη χώρα μας, όπου το μεταναστευτικό έχει μετατραπεί σε επικερδή μπίζνα για ορισμένους «προοδευτικούς».
