Η Ευρώπη, ο δυτικός κόσμος γενικότερα, για την ακρίβεια το δυτικό σύστημα εξουσίας, διαμόρφωσε την αντίληψη των πολιτών για τα όσα συμβαίνουν στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική, στα μέτρα του και τις επιδιώξεις του. Αυτό περιλαμβάνει ένα ευρύτατο πεδίο, από την ιστορία ως την καθημερινή ειδησεογραφία για τα πιο κοινά θέματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο δυτικός πολίτης που έχει στη διάθεσή του ένα πολύ μεγάλο δίκτυο ενημέρωσης και επικοινωνίας, τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, βιβλία, κινητή τηλεφωνία κ.λπ., να πιστεύει ότι γνωρίζει τι γίνεται στον κόσμο, ενώ αγνοεί τα βασικά, αδυνατεί να κατανοήσει τα περισσότερα απ’ αυτά που υποπίπτουν στην αντίληψή του, ξαφνιάζεται από τις εξελίξεις που εσφαλμένα θεωρούνται απρόβλεπτες και υφίσταται τις συνέπειες τους που δεν είναι καθόλου ευχάριστες χωρίς να έχει τα απαραίτητα εφόδια για να αντιδράσει και να τις διαχειριστεί με επάρκεια.
Έτσι, ο -θεωρών τον εαυτό του καλά ενημερωμένο- πολίτης της Δύσης «πέφτει από τα σύννεφα», κατά την προσφιλή στους ρεπόρτερ έκφραση, καθώς συνειδητοποιεί με καθυστέρηση μερικών δεκαετιών ότι η Κίνα δεν φτιάχνει μόνο τοστιέρες και δυσκολεύεται να πιστέψει ότι λίαν συντόμως μόνο η Γερμανία από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες θα βρίσκεται ανάμεσα στις δέκα πλουσιότερες χώρες του κόσμου, κάτω από την Ινδία αλλά και την Ινδονησία και μόλις μία ή δύο θέσεις πάνω από την Τουρκία. Το ίδιο έκπληκτος είναι ακούγοντας ότι τέσσερις αφρικανικές χώρες, των οποίων τα ονόματα δυσκολεύεται να προφέρει σωστά και των οποίων δεν γνωρίζει ούτε ποιες είναι οι πρωτεύουσές τους, με 70 εκατομμύρια πληθυσμό, εκδιώκουν τους Γάλλους από τις επικράτειες τους με την κατηγορία του αποικιοκράτη εκμεταλλευτή.
Ο δυτικός πολίτης ούτε ήξερε, αλλά ούτε και ήθελε να μάθει πώς ζουν οι άνθρωποι στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική, όσο το ουράνιο, το πετρέλαιο, το χρυσάφι, τα διαμάντια, το κοβάλτιο, ο χαλκός, ο καφές και οι μπανάνες έρρεαν άφθονα και φτηνά στην Ευρώπη, για να κυκλοφορεί το ενεργοβόρο αυτοκίνητό του, να πετάει ένα κινητό τηλέφωνο κάθε χρόνο στα σκουπίδια και να πίνει το εσπρέσο του αμέριμνα σ’ ένα Starbucks στο Παρίσι ή το Βερολίνο.
Κι αν ξέρει ότι γίνεται πόλεμος στην Ουκρανία, όπως γινόταν πόλεμος στο Βιετνάμ, τη Γιουγκοσλαβία ή το Ιράκ, σίγουρα δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει ότι στην Αφρική οι Ευρωπαίοι συνέχισαν και μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας των αφρικανικών κρατών, να καταδυναστεύουν τους λαούς και να λεηλατούν τον πλούτο τους. Όσο οι «καρποί» αυτής της δραστηριότητας εξυπηρετούν την καλοπέραση των Ευρωπαίων και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, κάθε σχετική πληροφορία είναι ενοχλητική και ανεπιθύμητη.
Οι «λεπτομέρειες»
Μόνο σε αδρές γραμμές ενδέχεται ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης να γνωρίζει ότι οι Ευρωπαίοι, κυρίως οι Άγγλοι και οι Γάλλοι πριν εμπλακούν και οι Αμερικάνοι, εμπόδισαν με κάθε τρόπο τους λαούς της Αφρικής να αποκτήσουν την πραγματική ανεξαρτησία και να διαχειριστούν οι ίδιοι τις τύχες τους. Ακόμα κι ο πληροφορημένος είναι απληροφόρητος καθώς του ξεφεύγουν οι βασικές «λεπτομέρειες» που εξηγούν τις εξελίξεις στην Αφρική, οι οποίες σπάνια διαδίδονται με σαφήνεια και ειλικρίνεια από τα ΜΜΕ.
Μερικά παραδείγματα τέτοιων «λεπτομερειών» δείχνουν τι χάος και τι κόλαση έσπειραν και τι χάος και κόλαση συντηρούν στην Αφρική, την οποία δεν αποδέσμευσαν ποτέ από τις δαγκάνες τους οι Ευρωπαίοι:
Α. Περιγράφοντας το background για τις εξεγέρσεις εναντίον των Γάλλων, οι αναλυτές των αφρικανικών υποθέσεων Leonard Mbulle-Nziege από το Πανεπιστήμιο του Καίηπ Τάουν και Nic Cheeseman από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμινχαμ, γράφουν:
«Κατά τη διάρκεια των σκοτεινών ημερών του Ψυχρού Πολέμου, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες βοήθησαν να στηρίξουν μια σειρά από δικτάτορες σε αντάλλαγμα για την αφοσίωσή τους, από τον Daniel Arap Moi στην Κένυα έως τον Mobutu Sese Seko στο τότε Ζαΐρ, τώρα Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Τέσσερις από τις χώρες που έχουν τον υψηλότερο αριθμό πραξικοπημάτων από το 1952 είναι η Νιγηρία (8), η Γκάνα (10), η Σιέρα Λεόνε (10) και το Σουδάν (17), που όλες γνώρισαν τη βρετανική κυριαρχία.»
Συνολικά 45 πραξικοπήματα σε τέσσερις πρώην βρετανικές αποικίες!
«Η σχέση μεταξύ των Γάλλων πολιτικών ηγετών και των συμμάχων τους στην Αφρική ήταν συχνά διεφθαρμένη, δημιουργώντας μια ισχυρή και πλούσια ελίτ σε βάρος των Αφρικανών πολιτών. Αν και η Γαλλία δεν παρενέβη στρατιωτικά για να αποκαταστήσει κανέναν από τους πρόσφατα έκπτωτους αρχηγούς κρατών, όλοι θεωρήθηκαν ως «φιλογάλλοι».
Ο François-Xavier Verschave, ένας εξέχων Γάλλος οικονομολόγος, επινόησε τον όρο Françafrique για μια νεοαποικιακή σχέση που κρύβεται από «τη μυστική εγκληματικότητα στα ανώτερα κλιμάκια της γαλλικής πολιτικής και οικονομίας». Αυτοί οι δεσμοί, υποστήριξε, είχαν ως αποτέλεσμα την κατάχρηση μεγάλων χρηματικών ποσών. Τέτοια σκάνδαλα σπρώχτηκαν συχνά κάτω από το χαλί και η στρατιωτική υποστήριξη της Γαλλίας συνέβαλε στη διατήρηση της κατάστασης.
Η γαλλική αποικιακή κυριαρχία καθιέρωσε πολιτικά συστήματα σχεδιασμένα να εξάγουν πολύτιμους πόρους χρησιμοποιώντας κατασταλτικές στρατηγικές για να διατηρήσουν τον έλεγχο. Η Γαλλία συνήψε επίσης αμυντικές συμφωνίες που είχαν ως συνέπεια να παρεμβαίνει τακτικά με στρατιωτικά μέσα για λογαριασμό αντιδημοφιλών φιλογάλλων ηγετών προκειμένου να τους κρατήσει στην εξουσία.
Επτά από τα εννέα γαλλόφωνα κράτη της Δυτικής Αφρικής εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το φράγκο (CFA), το οποίο είναι συνδεδεμένο με το ευρώ και είναι υπό την εγγύηση της Γαλλίας, ως νόμισμά τους, μια κληρονομιά της γαλλικής οικονομικής πολιτικής έναντι των αποικιών της.»
Β. O δημοσιογράφος Andrew Harding του BBC που παρακολούθησε τις εργασίες της Συνόδου Κορυφής των BRICS γράφει, μεταξύ άλλων, στο άρθρο «Πώς αυξάνεται η επιρροή της Κίνας και της Ρωσίας στην Αφρική»:
«Από το 1990, το εντυπωσιακό 78% των 27 πραξικοπημάτων στην υποσαχάρια Αφρική έχει συμβεί σε γαλλόφωνα κράτη. Όμως ο ρόλος των δυτικών στρατών – των γαλλικών στρατευμάτων και των αμερικανικών drones ιδιαίτερα – σε μέρη όπως ο Νίγηρας και η Σομαλία, έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Κάτι που μπορεί να βοηθήσει στο να εξηγηθεί γιατί το εναλλακτικό όραμα των BRICS κερδίζει έδαφος σε αυτή την ήπειρο.
Κι ένας συνάδελφος που παρακολούθησε ένα εργαστήριο εξωτερικής πολιτικής που διοργάνωσε η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής, μου είπε ότι ήταν συντριπτική η συμφωνία των συνέδρων ότι η Κίνα είναι το μέλλον και η Δύση είναι σε παρακμή.»
Οι διαπιστώσεις αυτές που δημοσιοποιήθηκαν στο δυτικό Τύπο με αφορμή την πετυχημένη σύνοδο των BRICS είναι η εξαίρεση στην ομόφωνη γραμμή να υποβαθμιστεί η αφύπνιση στον Παγκόσμιο Νότο. Η αποσιώπηση, η στρέβλωση και η υποβάθμιση είναι ο κανόνας.
Φραγή στην ενημέρωση
Είναι χαρακτηριστικό ότι, αυτές τις μέρες, αντί να επικεντρωθούν οι ειδήσεις στο περιεχόμενο, στις αποφάσεις και τις συμμετοχές στο Ανατολικό Οικονομικό Φόρουμ που διεξάγεται αυτές τις μέρες στο Βλαδιβοστόκ, η ειδησεογραφία εκτρέπεται σχεδόν αποκλειστικά στη συνάντηση των προέδρων της Ρωσίας και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας. Αντίστοιχα, η Σύνοδος «G77+China» που διεξάγεται στην Αβάνα της Κούβας (15-16 Σεπτ.) με τη συμμετοχή αντιπροσωπειών από 100 χώρες, δεν αναφέρεται από τα περισσότερα δυτικά μέσα ενημέρωσης!
Αλλά και η σημαντικότατη συνάντηση του «Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης» που αποτελείται από Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Καζαχστάν, Κιργιστάν, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν και Πακιστάν (συν άλλες δέκα χώρες παρατηρητές και υποψήφια μέλη) πέρασε στα ψιλά ή περιορίστηκε σε απαξιωτικά σχόλια, όπως και οι δραστηριότητες της «Περιφερειακής Ολοκληρωμένης Οικονομικής Σύμπραξης» (RCEP), δηλαδή οργανισμών και φορέων που εκπροσωπούν τη μεγάλη πλειονότητα των κρατών και του παγκόσμιου πληθυσμού. Ενώ και η 8η Συνάντηση του Δρόμου του Μεταξιού (BRI) με πολυδιάστατη δράση δέκα χρόνων και συνέργεια 152 χωρών, που διεξάγεται τώρα στο Χονγκ Κονγκ με τη συμμετοχή 6.000 εκπροσώπων απ’ όλο τον κόσμο, δύσκολα εντοπίζεται στα ελεγχόμενα από τη Δύση ΜΜΕ.
Αντίθετα, προβλήθηκαν υπερβολικά οι διασκέψεις των G7 και G20 οι οποίες απλά επιβεβαίωσαν το διαρκώς μειούμενο ειδικό βάρος των δυτικών μητροπόλεων στην παγκόσμια σκηνή.
Με δεδομένο ότι η Δύση έχει απαγορεύσει και επιβάλει φραγή στην αναμετάδοση των ρώσικων μέσων ενημέρωσης (Russia Today, Sputnik κ.ά.) από τις συχνότητες και το διαδίκτυο, πληροφορίες για όλα τα πολύ σπουδαία που συμβαίνουν στον Παγκόσμιο Νότο μπορεί κανείς να βρει κυρίως στα σάιτ των ΜΜΕ της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Μέρα με τη μέρα, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης χάνουν ακατάσχετα την αξιοπιστία τους.
Είναι φανερό ότι όσο οι συναντήσεις, οι συμφωνίες και οι συμπράξεις των χωρών του Παγκόσμιου Νότου πολλαπλασιάζονται και ενισχύονται, τόσο θα μεγαλώνει η αμηχανία αλλά και η λογοκρισία στη Δύση. Ο δυτικός πολίτης έχει αυτοαποκλειστεί από την αλήθεια εν γνώσει ή εν αγνοία του.
