Η άρνηση του Μνημονίου δεν αρκεί

Του  Παναγιώτη Μαντά.

Από τις επαφές κυβέρνησης και κλιμακίου της τρόικας, τις προηγούμενες ημέρες, επιβεβαιώθηκε το χειρότερο δυνατό σενάριο για το τι πραγματικά συμφώνησε η κυβέρνηση με την τρόικα, στην πραγματικότητα με την κοινοπραξία ΗΠΑ-Γερμανίας, τον Απρίλιο.

Ήρθε στο φως πως πρέπει να ανοίξει ο φάκελος «απολύσεις στον δημόσιο τομέα», νέες μειώσεις των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, νέο κουτσούρεμα των συντάξεων και των εργασιακών δικαιωμάτων κ.ά. Μάθαμε πως εκτός από την απελευθέρωση της παραγωγής ενέργειας που έχει ήδη νομοθετηθεί πρέπει να εκποιήσουμε και τις ζωτικές μονάδες της ΔΕΗ, να εκχωρήσουμε ή να κλείσουμε «ό,τι κινείται» στις «εθνικές επιχειρήσεις» (πρώην ΔΕΚΟ), πως με το πρόσχημα των κλειστών επαγγελμάτων θα εξοντωθούν οι ελεύθεροι επαγγελματίες, πως η άγρια φορομπηξία του 2010 αποτελούσε μόνο την πρώτη έφοδο και τώρα ετοιμάζεται η δεύτερη για το 2010 κ.ο.κ.
Από τα όσα εμφανίσθηκαν ως πλάνο Νο2 με τη δέσμευση, μάλιστα, να ξεκινήσουν στο Β΄ εξάμηνο του 2010 και ανάγκασαν ακόμη και «έγκριτους» αναλυτές- απολογητές της παγκοσμιοποίησης να μιλούν για μια δεύτερη, συμπληρωματική συμφωνία, γίνεται σαφές κάτι που όσοι αντιστέκονται δεν έκαναν απόλυτα σαφές στον λαό το προηγούμενο διάστημα.
Γίνεται σαφές ότι η Ε.Ε. επιβάλλει στη χώρα μας, σε μια χώρα του αναπτυγμένου «Δυτικού κόσμου», αυτούσιο το μοντέλο της ξένης κατοχής και της ολικής καταστροφής που αποτολμούσαν μόνο οι ΗΠΑ μέσω του ΔΝΤ, και μόνο στον Τρίτο Κόσμο. Το μοντέλο που έγινε γνωστό ως μπανανία και συνδέθηκε πέρα από την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας άρα και του δικαιώματος της λαϊκής κυριαρχίας, με τις μελανότερες σελίδες οπισθοδρόμησης, ταξικής εκμετάλλευσης και καταστολής -είτε οι τοπικές ελίτ συνεργάσθηκαν ή ακόμη προσκάλεσαν τους ξένους επικυρίαρχους όπως έγινε εδώ, είτε όχι.
Η αυταπάτη του μέλους
   του «σκληρού πυρήνα» της Ε.Ε.
Οι θεωρίες ότι στην περίπτωση της Ελλάδας έχουμε να κάνουμε με χώρα μέλος της Ε.Ε. και δη με μέλος της περίφημης ζώνης ΟΝΕ και, εν πάση περιπτώσει, δεν έχουμε μια πρόσκληση του εκτελεστικού αποσπάσματος του ΔΝΤ από την Ε.Ε. όπως έγινε στην περίπτωση της πρώην «ανατολικής» Ουγγαρίας αλλά με ένα είδος συνυπευθυνότητας Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ (τρόικα), θεωρίες που υπέβοσκαν σε όλο το πολιτικό φάσμα και συνέτειναν στο ότι υπάρχουν τα περιθώρια διορθωτικών κινήσεων ή αναμονής πανευρωπαϊκών κινημάτων, μέσα στην δοσμένη ρότα της Ε.Ε., μετά την επίσκεψη του κλιμακίου πρέπει να επανεξετασθούν.
Οι θεωρίες που υποτιμούσαν τον ιμπεριαλιστικό-αρπακτικό χαρακτήρα του Ευρωπαϊκού Βορρά, που υπολόγιζαν ότι στην περίπτωση της Ελλάδας θα γίνουν σεβαστές μερικές «κόκκινες γραμμές» και τα εναπομείναντα «ευρωπαϊκά κοινωνικά κεκτημένα» ότι η μοίρα των χωρών της Ένωσης είναι κοινή, επομένως η Ελλάδα όντας στον «σκληρό πυρήνα» της Ένωσης θα αποφύγει εξ ορισμού την βίαιη τριτοκοσμοποίηση, ότι έστω και σε συνθήκες ταξικού και παραγωγικού μεσαίωνα θα της επιτραπεί η δυνατότητα της εξόδου από την μέγγενη χωρίς μόνιμες – μη αναστρέψιμες απώλειες και εδαφικούς ακρωτηριασμούς, αποδείχτηκαν εσφαλμένες.
Άλλωστε, εξαρχής ο Ευρωπαϊκός Βορράς δεν έκρυψε την πρόθεσή του να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη κρίση που έπληξε το καπιταλιστικό σύστημα από την γέννησή του, εκτός των άλλων, και με τη μεγαλύτερη δυνατή άντληση υπεραξίας και εθνικού πλούτου από τις χώρες του Νότου. Μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί ο δανεισμός της χώρας από τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες με επιτόκια σχεδόν διπλάσια από αυτά που οι ίδιες προμηθεύονται το χρήμα. Το εξωφρενικό στην συμφωνία του Απριλίου είναι ότι για ένα δημόσιο έλλειμμα το οποίο η Ε.Ε. φαίνεται, τελικά, να μετριάζει στο 13,7% (13% το έδιναν οι Προβόπουλος και Καραμανλής τον Αύγουστο του 2.009!), η Ελλάδα διαχωρίζεται από τις άλλες χώρες της ΟΝΕ και καλείται, μέσα στην τριετία, να εκτινάξει το συνολικό χρέος από 120% σε 150% του ΑΕΠ και επιπλέον να παραδώσει όλη την μεταπολεμική της ανάπτυξη.
Αλλά και πριν από τη κατάληξη της συμφωνίας της 23ης Απριλίου η Ε.Ε. δεν έκρυψε τις προθέσεις της. Σε ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντή για το τι θέσεις θα κρατήσει η Ε.Ε. στις διαπραγματεύσεις απέναντι στις γνωστές θέσεις του ΔΝΤ, ο αρμόδιος Επίτροπος απάντησε ότι δεν υπάρχει καμία διάσταση της Ένωσης με τις θέσεις που διατυπώνει το ΔΝΤ!
Επομένως, όταν η κ. Μέρκελ απειλούσε με έξοδο από το ευρώ δεν το έκανε για να συνετίσει τον ελληνικό λαό, ο οποίος άλλωστε έχει ταυτίσει το ευρώ με την απαξίωση της αγοραστικής του δύναμης, αλλά για να συσπειρώσει στη συμφωνία του Απριλίου όλες τις μερίδες του οικονομικού κατεστημένου που αναγνωρίζουν ότι στο ευρώ και τη δίδυμή του ΟΝΕ στηρίζεται η επιβολή του Νεοφιλελευθερισμού και η συμμετοχή στο deal της παγκοσμιοποίησης. Μια συμμετοχή η οποία θα γίνεται, όμως, στο εξής από τη -χωρίς σωσίβιες λέμβους- 3η θέση, ενόσω ο Τιτανικός του καπιταλισμού παραδέρνει στα παγόβουνα της κρίσης.
Η «επίσκεψη» του Ιουλίου απέδειξε ότι παρά την ξενοδουλεία και τον ραγιαδισμό της, η ελληνική άρχουσα τάξη «αδειάστηκε» από τους ξένους προστάτες της, έμεινε μετέωρη και δίχως στρατηγική  και είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει την επερχόμενη «ολική καταστροφή», τη γενικευμένη -στην ουσία- νέα εθνική κρίση. Σε αυτές τις συνθήκες, σε συνθήκες όπου θα κριθεί όχι απλά η επόμενη «πολιτική σεζόν» αλλά το καθεστώς της 20ετίας, η άρνηση του Μνημονίου (το οποίο όλοι, λίγο-πολύ, θα «αναθεματίζουν») δεν αρκεί. Χρειάζεται να τεθεί και ο στόχος της Μεγάλης Αλλαγής και για τούτο απαιτείται ένα ασυμβίβαστο Νέο ΕΑΜ, απαιτείται ανεξάρτητα από τους σημερινούς συσχετισμούς, οι οποίοι είναι μετέωροι, να τεθεί το πολιτικό πρόγραμμα της «επόμενης ημέρας». Ένα σαφές πολιτικό πρόγραμμα που θα θέτει στο επίκεντρο, θα αντιμετωπίζει ενιαία και θα σπάει τον «γόρδιο δεσμό» του τρίπτυχου: χρέος, ευρώ και ξένη κατοχή αλλά και του διεφθαρμένου πολιτικού καθεστώτος, της τελευταίας 20ετίας.

Σχόλια