Με τον Σωκράτη Μαντζουράνη. Το σημερινό «διάλειμμα» είναι η τοποθέτησή μου στην εκδήλωση που οργάνωσε η ΚΟΕ, με θέμα: Πώς μπορούμε να φτάσουμε σε ένα ξέφωτο μετά την τρόικα.
Το θέμα της σημερινής μας συζήτησης είναι η κυρίαρχη αγωνία και το ερωτηματικό όλων μας.
Κυριαρχεί στις συζητήσεις μας, υποβόσκει στους φόβους μας, τροφοδοτεί τις κρυφές ελπίδες μας, απασχολεί την κοινωνία ολόκληρη.
Με μια κουβέντα, από τη μια, η ανίχνευση αυτού του θέματος θέτει ουσιαστικά επί τάπητος το κυρίαρχο πολιτικό πρόβλημα της εποχής μας.
Από την άλλη, η απάντηση που θα δοθεί προσδιορίζει τις πολιτικές δυνάμεις, τις πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες και προδιαγράφει τις στρατηγικές επιλογές μια χρήσιμης Αριστεράς τού σήμερα.
Ζορίστηκα τι να πω στα 5 λεπτά της παρέμβασής μου.
Ευτυχώς μου έδωσε ερεθίσματα ένα γλεντάκι της παρέας της κόρης μου.
Πέντε-έξι 30χρονα παιδιά που είχαν μαζευτεί στο σπίτι να αποχαιρετήσουν τον Μάκη -2 χρόνια άνεργος- που έφευγε, τελικά, μετανάστης στη Φραγκφούρτη, γκαρσόν σε μια ταβέρνα του ξαδέρφου του.
Μηχανολόγος του Μετσόβιου ο Μάκης και όλοι της παρέας πτυχιούχοι.
Άνεργοι οι 2 και οι άλλοι με δουλειές του ποδαριού, ψηφοφόροι όλοι του ΣΥΡΙΖΑ.
Μια παρέα που τόσο συχνά αποκαλούμε «η κοινωνία».
Ήρθε η κουβέντα στο θέμα της σημερινής μας συζήτησης και αυτό που κυριάρχησε, ήταν τα ερωτηματικά και η αβεβαιότητα.
Ήταν η φανερή ανάγκη και η προσπάθεια τους να καταλάβουν «τι έχουμε στο μυαλό μας», πού το πάμε, σε ποιόν να ακουμπήσουν.
-Από μας τι ζητάτε;
-Εσείς μπορείτε να μας βγάλετε στο «ξέφωτο»;
-Και μετά;
Μια «παρέα-κοινωνία» που βιώνει απόλυτα την ένταση και τις συνέπειες αυτού που λέμε «κρίση», που τα ποσοστά, τα ισοδύναμα και τα πλάνα, δεν της στερούν απλά εισόδημα και κατακτήσεις, αλλά το δικαίωμα να ονειρευτεί, να ερωτευθεί, να προσφέρει, να ελπίζει, να παλέψει για κάτι καλύτερο.
Τα κόμματα-θρησκεία εξαφανίστηκαν, έχασε πια η κοινωνία την πολιτική της αθωότητα, όμως κράτησε δυστυχώς τη «βόλεψη της ανάθεσης» στην οποία τόσα χρόνια την εκπαιδεύσαμε, γιατί βόλευε κι εμάς που θέλαμε να είμαστε «μπροστά» και όχι «δίπλα». Γιατί υπολογίζαμε μόνο στους «δικούς» μας και όχι και στους «άλλους», τους διαφορετικούς, τους απέναντι, γιατί ο οπαδός σε κάνει μετρήσιμο στη μάχη των συσχετισμών και ο «απλός ψηφοφόρος» υπολογίσιμο στο πολιτικό παιχνίδι.
Πιστεύω βαθιά πως μόνο μια Αριστερά μπορεί να βγάλει τη σημερινή κοινωνία στο «ξέφωτο» των ριζικών κοινωνικών αλλαγών και των πολιτικών ανατροπών.
Το ερώτημα, βέβαια, είναι αν αυτό μπορεί να το κάνει η σημερινή Αριστερά, με τους όρους και τις προϋποθέσεις που απαιτεί η παρούσα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.
Εύχομαι ολόψυχα η σημερινή κουβέντα να καταφέρει να απαντήσει με βεβαιότητα καταφατικά σ’ αυτό το ερώτημα.
Δεν είμαι, όμως, πεισμένος πως υπάρχει μια ενιαία αντίληψη της αριστεράς για το πολιτικό επίδικο που έφερε στην ημερήσια διάταξη η οικονομική κρίση, αν όλοι αντιλαμβανόμαστε το ίδιο και το «ξέφωτο» και το δρόμο προς τα κει.
Πιστεύω πως αν δεν υπάρχει σχέδιο, στόχος και όραμα που θα κινητοποιεί και θα εμπνέει πλατιές λαϊκές δυνάμεις, εάν η κοινωνία δεν είναι προετοιμασμένη και ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασισμένος για μετωπική σύγκρουση, ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός που αντικειμενικά τροφοδοτεί τούτος ο ταξικός πόλεμος, είτε θα αφομοιώνεται από το σύστημα, είτε θα διοχετεύεται σε συντηρητικούς δίαυλους τύπου Χρυσής Αυγής.
Εάν ο ρεαλισμός του ονείρου για μια άλλη κοινωνία δεν γίνει το πρωτεύον στους στόχους και δεν διαπερνά την πολιτική πρακτική της Αριστεράς, πολύ φοβάμαι πως και η δυναμική μιας αριστερής κυβέρνησης, γρήγορα θα εξαντληθεί και εύκολα θα απορροφηθεί από το σύστημα.
Και τότε το κοινωνικό πισωγύρισμα θα είναι για πολύ καιρό μη αναστρέψιμο.
Θα ήθελα να τελειώσω την παρέμβασή μου με κάτι που μου είπε η έγκυος κοπελιά της παρέας, φεύγοντας:
-Να τους πείτε, σας παρακαλώ, πως μέσα στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, έβαλα και τις ελπίδες μου και το μέλλον του παιδιού μου. Να ξέρετε πως έχετε μεγάλη ευθύνη στις πλάτες σας…
Σας το μεταφέρω και είμαι σίγουρος πως θα το συνυπολογίσετε στο προβληματισμό σας.
