Οι απεργίες και οι αγώνες για τα διόδια και τα εισιτήρια, επίσης έπαιξαν ρόλο πυροδότη. Και, αναμφίβολα, ο δυναμισμός του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Το ό,τι η Αριστερά έσπειρε, αλλά δεν μπόρεσε να προετοιμαστεί για να θερίσει, δεν οφείλεται στην αδράνειά της, αλλά στις εγγενείς αδυναμίες της που όλοι γνωρίζουμε και συχνά πυκνά επισημαίνουμε. Και γι’ αυτές υπάρχουν ευθύνες. Αλλά, η ακύρωση του ρόλου της Αριστεράς στο πολιτικό γίγνεσθαι, δείχνει πολιτική αφέλεια ή κρύβει άλλου είδους σκοπιμότητες.
Είναι σίγουρο ότι αυτοί που κάλεσαν τον κόσμο στο Σύνταγμα, και όσοι ακολούθησαν, δεν ανακάλυψαν την πυρίτιδα. Η Αριστερά τράβηξε όλο το κουπί κι έφαγε όλη τη λάσπη παλεύοντας με τις περιορισμένες δυνάμεις της και με τις αδυναμίες της, όλο αυτό το διάστημα. Η Αριστερά δέχτηκε όλες τις επιθέσεις και τις συκοφαντίες του Πάγκαλου και του Πρετεντέρη, κι αυτή ξεμπρόστιασε τη χυδαιότητα της εξουσίας και το μίσος της για τα λαϊκά στρώματα. Οι κινητοποιήσεις, αλλά και η συστηματική αποκάλυψη στοιχείων από την Αριστερά και η βασανιστική αναζήτηση απαντήσεων σε δύσκολα ερωτήματα σχετικά με τη χρεοκοπία της χώρας, έβαλαν τις βάσεις για την εξέγερση πέρα από την άμεση σφαίρα επιρροής της. Εξάλλου, είναι πάρα πολλοί οι αριστεροί που συμμετέχουν, που είναι ενεργοί, παρόντες, στο κίνημα της πλατείας.
Γι’ αυτό, ενώ καταλαβαίνουμε γιατί η αυθόρμητη αποστασιοποίηση των αγαναχτισμένων από τα κόμματα εξουσίας συμπαρασύρει τα κόμματα της Αριστεράς, καθώς είναι ευκολότερος ο γενικός αναθεματισμός των πάντων, ταυτόχρονα βλέπουμε ότι η συνειδητή προσπάθεια ορισμένων, στο προσκήνιο και το παρασκήνιο, να αποκλείσουν την Αριστερά από το κίνημα αυτό, δεν είναι τόσο αθώα. Γιατί ξεκινάει είτε από μια επίπεδη απολίτικη θέση είτε από μια λανθάνουσα υστεροβουλία που δεν θα αργήσει να εκδηλωθεί πιο φανερά. Ήδη οι πρώτες ενδείξεις είναι χαρακτηριστικές. Εμφανίστηκαν παραγοντίσκοι στο Σύνταγμα που αστυνομεύουν με υπερβάλλοντα ζήλο το χώρο για να διαφυλάξουν την αχρωμία του, προγκάροντας ακόμα και απολυμένους συνδικαλιστές, αλλά και ένας μοχθηρός αντικομμουνισμός όπως εκφράστηκε απερίφραστα από τον καθηγητή Χρυσόγονο, της ομάδας των πανεπιστημιακών που έβαλε μπροστά τον Μίκη στα Προπύλαια, κόντρα στον ήπιο και τεκμηριωμένο λόγο της Α. Μπαλλού, που μιλούσε εξ ονόματος του ΠΑΜΕ στην εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα».
Τώρα, το πώς η Αριστερά θα συνεχίσει τον αγώνα της που είναι διαχρονικός και θα συντονιστεί με το αυθόρμητο κίνημα χωρίς να προσπαθήσει να το καπελώσει και χωρίς να συγκρουστεί μαζί του, είναι ένα σημαντικό ζήτημα. Φοβάμαι ότι η Αριστερά παλεύει με έναν φιλότιμο αλλά πεπαλαιωμένο τρόπο. Και δεν ξέρω αν συνειδητοποιεί ότι τώρα έχει άλλη μια ευκαιρία να αυτοβυθιστεί μέσα στο κίνημα και να αναβαπτισθεί, χωρίς να απαρνηθεί τις αρχές και τις αξίες της. Να γειωθεί, να μάθει και να πάρει ιδέες από τις πλατείες.
Το ΚΚΕ, που από μόνο του επηρεάζει πολύ κόσμο, ενδεχομένως θα βρεθεί σε δυσχερή θέση αν επιμείνει στις ξεχωριστές και αποστειρωμένες πολιτικά κινητοποιήσεις του, δέκα και πέντε έως δώδεκα παρά δέκα ακριβώς, με τυποποιημένα πανό και αυστηρά κορδόνια, θέτοντας συνοριακή γραμμή με τους άλλους.
Δύσκολα θα μπορεί επ’ άπειρον να κοντρολάρει την επιρροή του. Αλλά και τα καχεκτικά μπλοκ της άλλης Αριστεράς δεν εμπνέουν για συμμετοχή ούτε κερδίζουν την εμπιστοσύνη του μη οργανωμένου κόσμου, ελαφρώς ή βαρέως πολιτικοποιημένου.
Είναι πολύς ο κόσμος που ακολουθεί το ΚΚΕ, και δεν είναι λίγος αυτός που προτιμά την άλλη Αριστερά, αλλά υπάρχει κι ένας «τρίτος κόσμος», πολυάριθμος, που δεν θέλει καλούπια ούτε κατακερματισμό των προοδευτικών δυνάμεων. Θέλει ενότητα και συσπείρωση στα βασικά ζητήματα, ισότιμα και δημοκρατικά. Μπορεί να μην αντέξει σε διάρκεια γιατί δεν αποτελείται από επαγγελματίες της πολιτικής, αλλά σίγουρα, ακόμα κι αν εξασθενίσει, θα έχει αφήσει το σημαντικό του μήνυμα για τη συνέχεια.
Εγώ καλά σου τά ‘λεγα και τά ‘κουγες παράλογα!
Μάταια φωνάζουμε τόσο καιρό ότι μόνο όποιος είναι ενωτικός θα συσπειρώσει τον κόσμο άνευ του οποίου καμία ανατροπή δεν μπορεί να επέλθει. Μάλλιασε η γλώσσα μας. Και τώρα, μια πλατιά αμηχανία έχει καταλάβει την Αριστερά. Και ο κάθε κομματικός που θέλει να συμμετέχει, αναγκάζεται να υποστείλει τα πανό του και να κρύψει την κομματική του ταυτότητα, όχι γιατί το επέλεξε, αλλά γιατί αναγκάστηκε να το κάνει για να μην μείνει εκτός νυμφώνος. Πρωτίστως, οι ίδιοι οι αριστεροί αδικούν την Αριστερά, γιατί αρνούνται να υπερβούν έγκαιρα τα κολλήματά τους. Κι όταν μας ξεπερνούν οι εξελίξεις, μένουμε εκστατικοί μπροστά στα κοινωνικά φαινόμενα που οφείλαμε να έχουμε προβλέψει.
Όπως και νά ‘χει, τώρα, χρειάζεται σύνεση, ένωση και δράση. Η Αριστερά να πιάσει τα απλά μηνύματα της πλατείας. Όχι στο Μνημόνιο και στα νέα μέτρα, όχι στην υποτέλεια και το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, να φύγει η αντιλαϊκή και ανθελληνική κυβέρνηση. Επικέντρωση σ’ αυτά! Τίποτα άλλο. Και, μέσα στο ίδιο το κίνημα, να δουλέψει η Αριστερά για να μην τρωθεί από εθνικιστικές αντιλήψεις που εύκολα κρύβονται πίσω από πρόσωπα και σημαίες.
Και επιτέλους, στη γενική απεύθυνση στην κοινωνία, αφού μας ρωτάνε όλο και πιο επίμονα, καλοπροαίρετα οι εργαζόμενοι, κακοπροαίρετα τα βαποράκια του συστήματος, ας αρχίσουμε να μιλάμε για πόλεμο στην ανισότητα και για σοσιαλισμό. Δεν περιμένει τώρα ο κόσμος λεπτομέρειες, αλλά σίγουρα θέλει να ξέρει για τι παλεύουμε τελικά. Για μια από τα ίδια σε βελτιωμένη εκδοχή ή για κάτι ουσιαστικά διαφορετικό και απελευθερωτικό; Αν η Αριστερά δεν κάνει κι αυτό το βήμα, θα είναι και η ίδια μετέωρη, με πολύ ευμετάβλητη βάση. Ο κόσμος δεν θέλει μόνο αμεσότητα, θέλει και προοπτική.
Στέλιος Ελληνιάδης
