Κατά της απεργίας η αντιπολίτευση
Οι κινητοποιήσεις διεξήχθησαν χωρίς την υποστήριξη της αντιπολίτευσης, αναδεικνύοντας ξανά το χρόνιο πρόβλημα της μη πολιτικής εκπροσώπησης της ιταλικής εργατικής τάξης. Ο χριστιανοδημοκράτης Καζίνι (Ένωση Κέντρου) συνηγορούσε ευθέως υπέρ της περικοπής συντάξεων, ζητώντας μόνο «διορθώσεις», ο κεντρώος ριζοσπάστης Ντι Πιέτρο («Ιταλία των Αξιών») υποσχόταν «κοινοβουλευτικό αγώνα», ενώ ο Μπερσάνι (Δημοκρατικό Κόμμα),«ανήσυχος» για τη διαταραχή του «ενωτικού πνεύματος της 28ης Ιούνη» χαρακτήρισε τα κυβερνητικά μέτρα μόνο «άδικα και ακατάλληλα». Βουλευτές του, δε, διακινούσαν κείμενο υπέρ της μετάθεσης της απεργίας, αφότου τελειώσει η «κοινοβουλευτική μάχη».
Η λαϊκή αγανάκτηση τρόμαξε, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα, και ανάγκασε το διασπαζόμενο κυβερνητικό στρατόπεδο εκ των προτέρων να ευθυγραμμιστεί, στο συμβιβασμό που επήλθε μετά την 7ωρη συνάντηση στο παλάτι του Σίλβιο «Ντούτσε» Μπερλουσκόνι. Όλα αυτά, υπό τις ευλογίες του πρωτεργάτη στη διάσπαση του Κ.Κ. Ιταλίας Τζιόρτζιο «Βιτόριο Εμανουέλε Γ’» Ναπολιτάνο, που δεν σταματούσε καλοκαιριάτικα να υπογράφει τα κυβερνητικά νομοθετήματα, και για τον οποίο ο «ανανήψας» Τζουλιάνο Φεράρα καλούσε τον Μπερλουσκόνι, μέσα από το editorial της οικογενειακής εφημερίδας του τελευταίου, Il Giornale, να του ανεγείρει «άγαλμα» για το έργο του εναντίον της «συλλογικής υστερίας». Ας σημειωθεί πως ο ευρωπαϊστής Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα συμμετάσχει και αυτός στις περικοπές, με το μισθό του (240.000 ετησίως) να μειώνεται κατά το φαραωνικό ποσό των 68 ευρώ μηνιαίως.
Η αναμέτρηση των Ιταλών εργατών και δημοκρατών, απέναντι σε αυτό το πολιτικό σύστημα είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστεί. Όπως έγραφε στο φόρουμ της ιστοσελίδας της CGIL ο Αντρέα, υπάλληλος από την Πάντοβα, η 6η Σεπτέμβρη δεν ήταν μια «απώλεια ενός μεροκάματου», αλλά «μια επένδυση για το παρόν και το μέλλον».
Η απεργία στην Ιταλία, επένδυση στο μέλλον
Πάνω από 60% η συμμετοχή, ξεπέρασαν τις 100 οι μαζικές διαδηλώσεις. Του Πέτρου Αλ Αχμάρ.
Η προκηρυχθείσα, ταυτόχρονα από την CGIL και τα συνδικάτα βάσης, απεργία της 6ης Σεπτέμβρη, μπορεί να θεωρηθεί από πολλές πλευρές επιτυχημένη. Καταρχάς, λόγω της μεγάλης συμμετοχής (υπολογισθείσα από τη CGIL στο 60%). Πρωτοπόροι οι εργάτες των μεγάλων βιομηχανιών (80% στο Μιραφιόρι, περίπου 100% στην Πάρμα), όμως έντονη ήταν η συμμετοχή και των εργατών γης (ντόπιων και ξένων), που διαμαρτύρονταν και για το «συντεχνιακό» τους αίτημα της μαύρης εργασίας. Μεγάλη ήταν η συμμετοχή των νέων, ιδιαίτερα στο νότο, όπου, άλλωστε, σύμφωνα με στοιχεία του Συνδέσμου Βιοτεχνών και της Έκθεσης Svimez, 2 στους 3 νέους «ούτε εργάζονται, ούτε σπουδάζουν». Συμπερασματικά, φαίνεται πως απήργησαν ακόμα και εργαζόμενοι που είναι μέλη συνδικάτων που δεν προκήρυξαν απεργία (UIL,CISL). Δεύτερον, λόγω των 100 μαχητικών διαδηλώσεων που έλαβαν χώρα πανιταλικά. 40.000 σε Ρώμη και Νάπολη, 60.000 στο Μιλάνο, 20.000 στη Φλωρεντία, η μεγαλύτερη διαδήλωση της τελευταίας 15ετίας στο Τορίνο. Τα συνθήματα δεν εξαντλήθηκαν μόνο στην κυβέρνηση, αλλά και στις συνδικαλιστικές ηγεσίες των UΙL-CISL, μα και στην «αλληλέγγυα» στις τελευταίες γραμματέα της CGIL Camusso, που υπέγραψε την αντιδημοκρατική συμφωνία της 28 Ιούνη με τον ιταλικό ΣΕΒ.Τρίτον, γιατί απέδειξε πως όταν η προετοιμασία κινητοποιήσεων δεν εξαντλείται στην ανάρτηση αφισών την παραμονή τους, αλλά επεκτείνεται και στην έγκαιρη και άμεση επικοινωνία με τους ενδιαφερόμενους, αυτοί «παίρνουν απάνω τους» την υπόθεση της επιτυχίας. Χιλιάδες συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, 4 «Λευκές Νύχτες» έξω από μεγάλα εργοστάσια του Βορρά, 800(!) αντιπρόσωποι για διεξαγωγή συζητήσεων στο πεζοδρόμιο μόνο σε μία «Ημέρα Ευαισθητοποίησης» στο Κάλιαρι (ποσοστό απεργίας 70%), «επιστράτευση» του συνδικάτου των συνταξιούχων για εξορμήσεις στις αγορές και χώρους συνάθροισης, «πολιορκία» του Χρηματιστηρίου στο Μιλάνο, πανεθνική διαδικτυακή καμπάνια και flash mob στο Λέτσε, ήταν μερικές από τις μορφές προώθησης της απεργίας.
Σχόλια
