Υπάρχουν τα εκρηκτικά υλικά που θα τους κατεδαφίσουν
Η απεργία της Τετάρτης στο δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ έδειξε νέες διαθέσεις αλλά και νέες ανάγκες. Την ίδια στιγμή που προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι πρέπει ο ένας να κατασπαράξει τον άλλον, στην πραγματικότητα τους ενώνουν. Τους δείχνουν μια κοινή μοίρα όταν την ίδια στιγμή που φτιάχνουν ένα δημόσιο τομέα φτωχών και επισφαλών εργαζόμενων, καταργούν τις συμβάσεις και κάθε έννοια ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα.
Υποσχέθηκαν «Δανία του Νότου» και φτιάχνουν «Ινδία της Δύσης». Ο Μπολκενστάιν φαίνεται πια σχεδόν αχρείαστος: Η εργασία για όλο και πιο λίγους, με όλο και πιο λίγα και χωρίς δικαιώματα είναι εδώ και γίνεται ο απόλυτος νόμος.
Χωράνε οι πλατείες μέσα στους χώρους δουλειάς; Οι τελευταίες απεργιακές διαδηλώσεις χρωματίστηκαν από τα πολιτικά συνθήματα: «Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω» και το «Ουστ». Σχεδόν όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει επιβίωση χωρίς να εκδιωχτεί η κυβέρνηση, η τρόικα, το πολιτικό σύστημα.
Παντού ένα ριζοσπαστικό δυναμικό αναζητά να εκφραστεί και να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Χιλιάδες συζητούν, ενημερώνονται, συνειδητοποιούν την καταρράκωση της δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας, το αδιέξοδο της χρεοκρατίας, το συμβόλαιο εθνικής και κοινωνικής καταστροφής που εκτελείται.
Χιλιάδες αναζητούν μαζική συμμετοχή και νέες μορφές αγώνα. Δεν θέλουν τουφεκιές στον αέρα, εθιμοτυπικές απεργίες, χτυπήματα στο στήθος χωρίς ουσία, εκπροσώπους χωρίς βάση. Οι συνελεύσεις είναι μαζικότερες από κάθε άλλη φορά. Δεν είναι αυτή η μόνη πλευρά της πραγματικότητας. Δεν εξαφανίστηκαν οι κομματικές εξαρτήσεις, ο φόβος, τα βαρίδια του παρελθόντος. Είναι, όμως, όλο και πιο ανεδαφικό να λες «εγώ θα τη βολέψω».
Όλο το προηγούμενο διάστημα, επικράτησαν συγκεκριμένες αντιλήψεις στο συνδικαλισμό, ειδικά στο δημόσιο τομέα. Καλλιεργήθηκε η επανάπαυση, η μη συμμετοχή και κυρίως ο συντεχνιασμός και η ταύτιση του συνδικαλισμού με τα παζάρια εκπροσώπων για επιδόματα. Αυτά νάρκωσαν τους εργαζόμενους και τους άφησαν να οδηγηθούν γυμνοί στο σημερινό σφαγείο.
Ταυτόχρονα, η φιγούρα του συνδικαλιστή στο δημόσιο έγινε απωθητική, συμπλήρωμα ενός διεφθαρμένου, αντικοινωνικού και κομματικού κράτους. Σήμερα υπάρχουν παντού υγιείς δυνάμεις που ενδιαφέρονται πραγματικά να οργανώσουν και να αντισταθούν. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να ενωθούν μεταξύ τους, κυρίως όμως να ενωθούν με τη βάση και τις προχωρημένες διαθέσεις της.
Η απεργία στις 19 Οκτώβρη μπορεί να γίνει ένας σεισμός μεγάλης έντασης που να ταρακουνήσει το οικοδόμημα της χρεοκοπίας. Φτάνει όμως μόνο ένας σεισμός; Καθημερινή συμμετοχή, οργάνωση, αλληλεγγύη, σύνδεση όλο και πιο πολλών. Δημοκρατία. Ένας νέος κύκλος αγώνων. Μορφές πάλης που ενώνουν και κερδίζουν. Δημιουργία στην πράξη των κυττάρων μιας διεξόδου για τη χώρα. Αυτά είναι τα εκρηκτικά υλικά που μπορούν όχι απλά να τους ταρακουνήσουν, αλλά να τους κατεδαφίσουν.
Γιώργος Παπαϊωάννου
Σχόλια
