(Περίληψη προηγουμένου: Ένας συμβασιούχος μάς περιγράφει τις τελευταίες μέρες του στη δουλειά. Οι αδιάφοροι μόνιμοι υπάλληλοι, που έβλεπαν τους «συμβασιούχους να περνούν», ταράζονται από την είδηση κατάργησης του φορέα και την απόλυσή τους, που βλέπουν πλέον να πλησιάζει. Ο συμβασιούχος μας δεν χαίρεται, παρ’ όλα αυτά…)
19 και σήμερα. Συνεχίζω από εκεί που σταμάτησα την προηγούμενη εβδομάδα, μετά από απαίτηση χιλιάδων αναγνωστών. Ενώ ετοιμάζομαι να αποχαιρετήσω την εργασία μου και αναζητώ συνεργάτες για ληστεία τράπεζας(!), παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις. Αναθαρρώ με το ξύπνημα του ΚΚΕ, που ανακάλυψε με… καθυστέρηση το «Δεν πληρώνω», όμως προσγειώνομαι απότομα με την απαξιωτική αποστροφή της Αλέκας Παπαρήγα σε πρόταση συνεργασίας: «Άμα δουν τον Τσίπρα στην Ε.Ε. η Μέρκελ και ο Σαρκοζί θα πέσουν τάβλα κάτω».
Πολιτικότατη η απάντηση της Γραμματέως και ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν σήμερα, που δεχόμαστε μια απίστευτη επίθεση… Μελαγχολώ γράφοντας αυτές τις γραμμές ακριβώς τη μέρα της επετείου της ίδρυσης του ΕΑΜ. Άλλοι καιροί, άλλοι άνθρωποι;
…Και πάω στη Λιάνα Κανέλλη, τη βουλευτή του ΚΚΕ. Να πω πως με χαροποίησε η εμφάνιση της φρατζόλας και του γάλακτος στο σοβαροφανές μας Κοινοβούλιο, όμως, επειδή αυτές τις μέρες είμαι κακόκεφος, κακεντρεχής και δύσπιστος, κατάλαβα πως η εν λόγω βουλευτής δεν πρέπει να έχει πάει ποτέ να ψωνίσει γάλα από σουπερμάρκετ… Διότι θα γνώριζε ότι καμιά τετραμελής οικογένεια δεν δίνει 2 ευρώ για ένα μπουκάλι γάλα. Κυρία Κανέλλη μου, τρέχουμε όλοι και αγοράζουμε φτηνά προϊόντα ετικέτας, ενώ κάνουμε και μια γυροβολιά αναζητώντας τη χαμηλότερη τιμή. Καταφέρνουμε να βρούμε, λοιπόν, το γάλα με λιγότερο από 1 ευρώ…
Θα μου πείτε, ασχολούμαι με λεπτομέρειες και δευτερεύοντα. Όμως αυτό το μικρό παράδειγμα δείχνει πως και όσοι ηγούνται της Αριστεράς έχουν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα… Γνωρίζουν το «λαό» θεωρητικά και γι’ αυτό τους είναι ακατανόητος. Έχει χτίσει κι ο Περισσός τα δικά του τείχη…
19 και σήμερα. Οι κοκορομαχίες της Αριστεράς αφήνουν παγερά αδιάφορους τους ανθρώπους, που όχι μόνον χάνουν τη δουλειά τους αλλά και θα κληθούν να πληρώσουν το ένα χαράτσι πίσω από το άλλο μέσα στα επόμενα χρόνια.
Εν τω μεταξύ, διάφοροι μόνιμοι «συνάδελφοι», που ρητόρευαν όλο αυτόν τον καιρό για την αναγκαιότητα των μέτρων, ξαφνικά ανακάλυψαν πως η κυβέρνηση είναι ανάλγητη. Προσπαθούν να ξεσηκωθούν, αλλά έχουν… ξεχάσει πώς γίνεται.
Καθώς η 21 Οκτωβρίου και η λήξη της σύμβασής μου πλησιάζει, σκέφτομαι να απευθυνθώ στους 32 «Τολμήστε» διανοούμενους. Αυτοί δεν έλεγαν «…δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών»;
Φαντάζομαι πως ως πνευματικοί άνθρωποι θα βρεθούν δίπλα σε όσους δοκιμάζονται και κυρίως στους γονείς. Φαντάζομαι πως θα βρεθούν δίπλα στους μαθητές, που δεν έχουν δασκάλους και βιβλία, δίπλα στους εργαζομένους πολιτιστικών φορέων, που στήριξαν πλουσιοπάροχα και το δικό τους έργο και τώρα θα βρεθούν στο δρόμο…
…Και ύστερα, ξύπνησα!
Πολιτικότατη η απάντηση της Γραμματέως και ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν σήμερα, που δεχόμαστε μια απίστευτη επίθεση… Μελαγχολώ γράφοντας αυτές τις γραμμές ακριβώς τη μέρα της επετείου της ίδρυσης του ΕΑΜ. Άλλοι καιροί, άλλοι άνθρωποι;
…Και πάω στη Λιάνα Κανέλλη, τη βουλευτή του ΚΚΕ. Να πω πως με χαροποίησε η εμφάνιση της φρατζόλας και του γάλακτος στο σοβαροφανές μας Κοινοβούλιο, όμως, επειδή αυτές τις μέρες είμαι κακόκεφος, κακεντρεχής και δύσπιστος, κατάλαβα πως η εν λόγω βουλευτής δεν πρέπει να έχει πάει ποτέ να ψωνίσει γάλα από σουπερμάρκετ… Διότι θα γνώριζε ότι καμιά τετραμελής οικογένεια δεν δίνει 2 ευρώ για ένα μπουκάλι γάλα. Κυρία Κανέλλη μου, τρέχουμε όλοι και αγοράζουμε φτηνά προϊόντα ετικέτας, ενώ κάνουμε και μια γυροβολιά αναζητώντας τη χαμηλότερη τιμή. Καταφέρνουμε να βρούμε, λοιπόν, το γάλα με λιγότερο από 1 ευρώ…
Θα μου πείτε, ασχολούμαι με λεπτομέρειες και δευτερεύοντα. Όμως αυτό το μικρό παράδειγμα δείχνει πως και όσοι ηγούνται της Αριστεράς έχουν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα… Γνωρίζουν το «λαό» θεωρητικά και γι’ αυτό τους είναι ακατανόητος. Έχει χτίσει κι ο Περισσός τα δικά του τείχη…
19 και σήμερα. Οι κοκορομαχίες της Αριστεράς αφήνουν παγερά αδιάφορους τους ανθρώπους, που όχι μόνον χάνουν τη δουλειά τους αλλά και θα κληθούν να πληρώσουν το ένα χαράτσι πίσω από το άλλο μέσα στα επόμενα χρόνια.
Εν τω μεταξύ, διάφοροι μόνιμοι «συνάδελφοι», που ρητόρευαν όλο αυτόν τον καιρό για την αναγκαιότητα των μέτρων, ξαφνικά ανακάλυψαν πως η κυβέρνηση είναι ανάλγητη. Προσπαθούν να ξεσηκωθούν, αλλά έχουν… ξεχάσει πώς γίνεται.
Καθώς η 21 Οκτωβρίου και η λήξη της σύμβασής μου πλησιάζει, σκέφτομαι να απευθυνθώ στους 32 «Τολμήστε» διανοούμενους. Αυτοί δεν έλεγαν «…δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών»;
Φαντάζομαι πως ως πνευματικοί άνθρωποι θα βρεθούν δίπλα σε όσους δοκιμάζονται και κυρίως στους γονείς. Φαντάζομαι πως θα βρεθούν δίπλα στους μαθητές, που δεν έχουν δασκάλους και βιβλία, δίπλα στους εργαζομένους πολιτιστικών φορέων, που στήριξαν πλουσιοπάροχα και το δικό τους έργο και τώρα θα βρεθούν στο δρόμο…
…Και ύστερα, ξύπνησα!
Κώστας Στοφόρος
Σχόλια
