Πάνω στο έργο αυτό, του βραβευμένου συγγραφέα με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και γεννημένου στη Βουλγαρία από Εβραίους Σεφαρδίτες γονείς Ηλίας Κανέτι, η ομάδα «Ήλιος» έστησε την παράσταση με τον τίτλο Μετρημένες Μέρες, μια παράσταση γεμάτη μελωδίες και φιλοσοφικά ερωτήματα. Που, ουσιαστικά, οδηγούν το θεατή σε μία και μόνο θέση-σκέψη: πως αυτό που έχει ορίσει η ζωή, η φυσική με άλλα λόγια τάξη των πραγμάτων, είναι η μόνη επιλογή. Γεννιόμαστε γνωρίζοντας πως θα πεθάνουμε, συμβιβαζόμαστε με την ιδέα, χωρίς, βέβαια, ποτέ να την αποδεχτούμε. Αλλά δεν γνωρίζουμε το πότε και το πώς. Αυτό μας αφήνει να εξελιχθούμε, μας προστατεύει από την καθημερινή οδύνη, τον πόνο της απώλειας. Είναι ένα κεκτημένο δώρο που μας κάνει η ίδια η ζωή. Και αν μας το αφαιρέσουν μόνο δυστυχία και έλλειψη ελευθερίας μπορεί να αισθανθούμε…
Τα της παράστασης
Από άποψη περιεχομένου, παρακολουθώντας τις Μετρημένες Μέρες, φεύγεις γεμάτος. Γεμάτος από «βασανιστικά» ερωτήματα και διάθεση να ανακαλύψεις τη δική σου ενατένιση πάνω στις βασικές έννοιες ζωή και θάνατος. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος. Βέβαια, όσο «βαρύ» είναι το περιεχόμενο, άλλο τόσο «ελαφρύ» είναι το στήσιμο της όλης παράστασης, αφού κυριαρχεί ένα εύθυμα αυτοσχεδιαστικό κλίμα. Και αυτό είναι και η πρωτοτυπία της…
Στο επίκεντρο, τα πραγματικά ευαίσθητα τραγούδια σε μουσική και στίχους -καθ’ όλα ποιητικούς- του Κώστα Γάκη που υπογράφει και τη σκηνοθεσία μαζί με τη Βάσια Ατταριάν.
Η όλη ματιά σφύζει από νεανικό ταμπεραμέντο και δροσιά: χιούμορ, χαλαρή ατμόσφαιρα, γκροτέσκο στοιχεία, παιχνίδι με το κοινό και πολύ-πολύ μουσική (στο πιάνο η Λήνα Ψυχογιού σε ενεργό μελωδικό… ρόλο). Αυτή η νεανικότητα, όμως, οδηγεί πολλές φορές τους ηθοποιούς ερμηνευτικά σε έναν υπερβάλλοντα ζήλο που «εκβιάζει» το γέλιο ή το δάκρυ, χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα…
Η Έλενα Μεντζέλου ξεχώρισε βγάζοντας μια δημιουργική ενέργεια επί σκηνής, όπως και ο Κωνσταντίνος Μουταφτσής στο ρόλο του «φύλακα» ήταν ιδιαίτερα εκφραστικός και επέδειξε ένα γνήσιο θεατρικό ένστικτο. Από την άλλη, δεν λείπουν κάποιες μακρόσυρτες και αργόσυρτες σκηνές που αναμασούν χωρίς ευστοχία το ίδιο φιλοσοφικό θέμα πάνω στο οποίο στηρίζεται και ολόκληρο το οικοδόμημα της παράστασης. Σκηνές που θα μπορούσαν να μαζευτούν λίγο προς αποφυγήν της γνωστής μας… κοιλιάς. Όσον αφορά τα σκηνικά της Έλλης Λιδορικιώτη θα έλεγα πώς δεν ενίσχυσαν το όλον με κάποιο θετικό πρόσημο.
Το tip του θεατή
Μια νεανική παράσταση κατάλληλη για ένα νεανικό κοινό ή για μεγάλους που νιώθουν ακόμη παιδιά. Στο γκαράζ του Ιδρύματος Κακογιάννη, χωρίς πολλές σκηνικές αξιώσεις και θεατρικά μεγαλεία, με μοναδικά όπλα την ορμή και τη διάθεση των συντελεστών για θεατρική εξερεύνηση.
