Το Ισραήλ είναι ένας ρατσιστής γενοκτόνος που κλέβει τη γη και το νερό και που αξιοκαταφρόνητα χρησιμοποιεί το ναζιστικό Ολοκαύτωμα για να αποσιωπήσει την κριτική για τις δικές του καθημερινές παραβιάσεις των Συνθηκών της Γενεύης και της διεθνούς νομοθεσίας εναντίον ενός φτωχικού αλλά ηρωικού λαού.
Από την κτηνώδη τρομοκρατική «ίδρυσή» του, το Ισραήλ έχει αθετήσει κάθε συμφωνία με τους γηγενείς τους οποίους έχει εκδιώξει, σκοτώσει και κατακλέψει, ακολουθώντας το παράδειγμα του μέντορά του, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αυτά τα δύο βαθιά ρατσιστικά έθνη ήταν οι τελευταίοι υποστηρικτές του άπαρτχαϊντ στη Νότια Αφρική και ακόμα είναι. Ο διαχρονικός στόχος και ο βασικός σκοπός του Ισραήλ είναι να εξολοθρεύσει κάθε Παλαιστίνιο από την Παλαιστίνη.» (Randy Shields, ακτιβιστής, στο Counterpunch)
«Δεν πρέπει να υπάρχει ηλεκτρισμός στη Γάζα, ούτε βενζίνη, ούτε κινούμενα οχήματα, τίποτα… πρέπει να ισοπεδώσουμε ολόκληρες συνοικίες στη Γάζα. Οι Αμερικάνοι δεν σταμάτησαν με τη Χιροσίμα – οι Γιαπωνέζοι δεν παραδίδονταν αρκετά γρήγορα, έτσι χτύπησαν και το Ναγκασάκι.» (Γκιλάντ Σαρόν, γιος του εγκληματία πολέμου, πρώην πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν, στην εφημερίδα Jerusalem Post)
Ο 16χρονος καθόταν σε ένα υπαίθριο καφέ την ώρα που ο πύραυλος τον διαμέλισε ολοσχερώς μαζί με έναν άνθρωπο που έτυχε εκείνη τη στιγμή να περνάει από κει. Ήταν ο γιος ενός Αμερικανού πολίτη αραβικής καταγωγής που είχε πριν λίγο καιρό σκοτωθεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο στην Υεμένη, στα πλαίσια των «στοχευμένων δολοφονιών» που πραγματοποιεί η CIA με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη της σε πολλές χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Χιλιάδες άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, νέοι και παιδιά, έχουν δολοφονηθεί μ’ αυτό τον τρόπο, συμπεριλαμβανομένων Αμερικανών πολιτών, χωρίς καν να έχει εναντίον τους απαγγελθεί οποιαδήποτε κατηγορία ή ασκηθεί δίωξη για οποιαδήποτε αιτία από την αμερικάνικη δικαιοσύνη. Απλά, επιλέγονται από τη CIA, εντοπίζονται και εξολοθρεύονται κόντρα σε κάθε έννοια εθνικού και διεθνούς δικαίου, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διεθνών συμβάσεων και σεβασμού της κρατικής κυριαρχίας.
Ο παππούς του δολοφονημένου νεαρού έλεγε στην Κριστιάν Άμανπουρ, στο CNN, ότι ο εγγονός του δεν είχε καμία σχέση με την πολιτική, γεννήθηκε και μεγάλωνε στην Αμερική όντας Αμερικανός πολίτης και αναζητούσε τον πατέρα του με τον οποίο δεν είχε επαφή τα δύο τελευταία χρόνια. Είναι αδύνατο να καταλάβω με ποιο δικαίωμα και για ποιο λόγο η αμερικανική κυβέρνηση δολοφόνησε τον εγγονό μου, έλεγε και ξανάλεγε ο παππούς για να εκφράσει την αποδοκιμασία του, αλλά και να εξηγήσει τους λόγους που τον οδήγησαν να υποβάλλει μήνυση κατά παντός αρμοδίου που ευθύνεται για το θάνατο του 16χρονου παιδιού.
Κράτη-δολοφόνοι
Χάρη στην αμερικάνικη κάλυψη, αυτή την πρωτοφανή για τα δεδομένα του αναπτυγμένου κόσμου πρακτική ακολουθεί και η κυβέρνηση του Ισραήλ. Επιλογή, στόχευση, εξολόθρευση. Κατά συρροήν δολοφονίες που συνιστούν βαρύτατες πράξεις τρομοκρατίας εναντίον όχι μόνο ατόμων και ομάδων, αλλά και ολόκληρων κοινωνιών και κρατών. Μόνο κατά τη διάρκεια των τελευταίων 72 ωρών της εισβολής στο Λίβανο, το 2006, το Ισραήλ έριξε 90.000 βόμβες διασποράς που δεν εξερράγησαν, αλλά παρέμειναν στα χωράφια, τους δρόμους και τις πλατείες, σε πόλεις και χωριά, για να σκοτώνουν και να ακρωτηριάζουν, για πολλά χρόνια, τους αγρότες που καλλιεργούν τη γη και τα παιδιά που αμέριμνα περιεργάζονται αυτά τα μικρά αλλά θανατηφόρα μεταλλικά αντικείμενα που βρίσκουν στις αυλές των σχολείων, τα πάρκα και τους παιδότοπους.
167 τέτοιοι άνθρωποι δολοφονήθηκαν από τις βόμβες «ακριβείας» των Ισραηλινών μέσα στο οκταήμερο της ισοπέδωσης πολυκατοικιών και δημοσίων κτηρίων στη Γάζα, τον περασμένο Νοέμβρη. Οι περισσότεροι παιδιά. Μία μόνο οικογένεια «έχασε» 4 γυναίκες και 4 παιδιά, από ένα έως έξι ετών. Και άλλοι χίλιοι, πάλι οι περισσότεροι παιδιά, τραυματίστηκαν ή ακρωτηριάστηκαν.
Οι 1400 νεκροί της μαζικής ισοπέδωσης της Γάζας, τέλη 2008-αρχές 2009, και οι χιλιάδες νεκροί, τραυματίες και φυλακισμένοι από τις καθημερινές επιθέσεις των Ισραηλινών στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ, αποτελούν αναμφίβολα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Το ίδιο ισχύει για το «Σιδηρούν παραπέτασμα» μήκους 700 χιλιομέτρων που έχτισαν στη Δυτική Όχθη για να κατασκευάσουν τη μεγαλύτερη φυλακή που υπήρξε ποτέ στον κόσμο, προκειμένου να χωρέσει έναν ολόκληρο λαό!
Μια άποψη που τη μοιράζονται οι περισσότεροι Εβραίοι του Ισραήλ, σήμερα, οι οποίοι σε ποσοστό 90% υποστήριξαν την επίθεση στη Γάζα (εφημ. Χααρέτζ, 19 Νοεμ. 2012). «Δεν υπάρχει χώρα που θα ανεχόταν να πέφτουν στους κατοίκους τους πύραυλοι που προέρχονται έξω από τα σύνορά τους», είπε ο Ομπάμα για να δικαιολογήσει τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς, ενώ η CIA βομβαρδίζει με πυραύλους πόλεις και χωριά στο Πακιστάν, την Υεμένη, τη Λιβύη, τη Σομαλία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν και το Ισραήλ βομβαρδίζει για πολλοστή φορά τη Γάζα, έχοντας βομβαρδίσει στο πρόσφατο παρελθόν το Λίβανο, τη Συρία, το Ιράκ, την Τυνησία και το Σουδάν. Αλλά είναι εύκολο να καταγγέλεις αυτά που ο ίδιος κάνεις σε υπερμεγέθη έκταση όταν απευθύνεσαι σε λαούς χειραγωγημένους και εξοικειωμένους με τη ρατσιστική βία και επιθετικότητα. Το 83% των Αμερικάνων εγκρίνουν τις στοχευμένες δολοφονίες στο εξωτερικό, ακόμα και Α μερικανών πολιτών, και στο Ισραήλ η πλειοψηφία συμφωνεί με τις δολοφονίες των Παλαιστινίων.
Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και… πετρέλαιο
Οι Ευρωπαίοι άλλαξαν λίγο το χαβά τους. Η διαφοροποίησή τους σε σχέση με τη μέχρι σήμερα στάση τους στην ψηφοφορία για την αναγνώριση της Παλαιστίνης ως κράτους, δεν πρέπει ούτε να μηδενίζεται, αλλά ούτε να υπερεκτιμάται. Η Γαλλία που ψήφισε υπέρ της αποδοχής της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ σαν «κράτος μη-μέλος», ενώ η Γερμανία απείχε από την ψηφοφορία, είναι αυτή που προώθησε με ευνοϊκές ρυθμίσεις την αναβάθμιση των σχέσεων του Ισραήλ με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως, στη δεδομένη στιγμή, η έστω μερική αναγνώριση με τη θετική ψήφο ή τη μη-αρνητική δια της αποχής έχει ξεχωριστή σημασία. Όχι μόνο γιατί αναγνωρίζει την Παλαιστίνη ως κράτος και εμμέσως πλην σαφώς αποδοκιμάζει την πολιτική του Ισραήλ που αντιτίθεται σ’ αυτό, αλλά και γιατί ανοίγει τις πόρτες διεθνών οργάνων και οργανισμών μέσα από τους οποίους περνάει η κατοχύρωση σημαντικότατων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων. Όπως επισημαίνει ο καθηγητής Francis Boyle, η Παλαιστίνη μπορεί πλέον να μηνύσει το Ισραήλ στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ICC) για εγκλήματα πολέμου, γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, και στο Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης (ICJ) για τον τερματισμό του αποκλεισμού της Γάζας. Όλες οι διατάξεις των άρθρων 33, 55 και 56 της 15ης Σύμβασης της Γενεύης έχουν κατ’ επανάληψιν και κατά συρροήν παραβιαστεί από το Ισραήλ. Η συλλογική τιμωρία που εφαρμόζει συστηματικά σε βάρος του άμαχου πληθυσμού με τους βομβαρδισμούς, τους αποκλεισμούς και τις κατεδαφίσεις σπιτιών, απαγορεύεται αυστηρά από τη διεθνή νομοθεσία. Τα εγκλήματα του Ισραήλ μπαίνουν πλέον στο πεδίο της διεθνούς δικαιοδοσίας των δικαστηρίων, γεγονός που επιβεβαιώνει με ανακοίνωσή της, «τα δικαιώματα των Παλαιστινίων ενισχύονται σε τοπικό και διεθνές επίπεδο», η παλαιστινιακή οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα Al-Haq.
Και κάτι ίσως εξίσου σημαντικό που υποκρύπτεται από τα ΜΜΕ γιατί συνδέεται με μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα, είναι ότι η Παλαιστίνη μπορεί με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας να διεκδικήσει το νόμιμο μερίδιό της από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται στη θαλάσσια περιοχή της Γάζας! Είναι φανερό ότι ο αποκλεισμός και η προσπάθεια καταστροφής της Γάζας από το Ισραήλ με τη στήριξη των ΗΠΑ, έχει πάρα πολύ μεγάλες οικονομικές παραμέτρους, που σκοπίμως αποσιωπούνται. Και μένει να δούμε με ποιο τρόπο θα αξιοποιηθεί η δυνατότητα συνεργασίας της Παλαιστίνης με 17 εξειδικευμένους φορείς του ΟΗΕ, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων, το Διεθνές Ταμείο Αγροτικής Ανάπτυξης κ.ά. Για παράδειγμα, η κατοχύρωση της σχέσης με τον Οργανισμό Διεθνούς Πολιτικής Αεροπορίας ανοίγει το δρόμο για τον έλεγχο του εναέριου χώρου της Παλαιστίνης και με τη Διεθνή Ένωση Τηλεπικοινωνιών για την απόκτηση παλαιστινιακών ραδιοσυχνοτήτων και τηλεφωνικών γραμμών.
Ο Franklin Lamb υπογραμμίζει ότι «οι Σιωνιστές ηγέτες του Ισραήλ, καθώς με εξαλλοσύνη προσπαθούν να κατατρομοκρατήσουν την περιοχή συσσωρεύοντας αμερικάνικο οπλισμό την ώρα που συνεχίζουν την αρπαγή των παλαιστινιακών εδαφών, φοβούνται ότι η απόφαση της 19ης Νοεμβρίου μπορεί να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού. Και έχουν δίκιο να φοβούνται. Η απόφαση αυτή εκ των πραγμάτων αναγνωρίζει την παλαιστινιακή κυριαρχία στα προ του 1967 εδάφη…».
Θετική στάση απ’ όλους
Βέβαια, όσο σημαντική κι αν είναι η απόφαση αυτή, δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει, όπως τονίζει ο καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης Joseph Massad, ότι τελικά αφορά το 18% της ιστορικής Παλαιστίνης, χαρίζοντας το υπόλοιπο στο Ισραήλ. Και ο Vijay Prashad, συγγραφέας του βιβλίου «Αραβική Άνοιξη, Λιβυκός Χειμώνας», θεωρεί ότι η απόφαση αυτή επιβλήθηκε στην Παλαιστινιακή Αρχή, που συνεργάζεται στενά με τους Ισραηλινούς και τους Αμερικάνους για τον κατευνασμό των εξεγέρσεων στη Δυτική Όχθη, στην προσπάθειά της να ανακτήσει κάποια αξιοπιστία μετά την απόλυτα συμβιβαστική της θέση που παθητικά επέτρεψε τον κατακερματισμό της Δυτικής Όχθης. Η Χαμάς και οι όποιες αριστερές δυνάμεις δραστηριοποιούνται στην Παλαιστίνη, κράτησαν από την αρχή θετική στάση στην υπόθεση της αναγνώρισης όχι γιατί αποδέχονται τα τετελεσμένα, αλλά γιατί θεωρούν ότι η απόφαση αυτή ενισχύει τον αγώνα τους για μια δίκαιη λύση, στριμώχνοντας περισσότερο το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Μια μάλλον σωστή εκτίμηση της κατάστασης εάν δει κανείς τις γενικότερες εξελίξεις. Το Ισραήλ είναι στρατιωτικά ανίκητο, αλλά αυτομετατρέπεται σταδιακά σε κράτος παρία με αρνητικές συνέπειες που οι σοβαρότερες ίσως δεν είναι εύκολα ορατές. Σε πρώτο επίπεδο, «οι Ιραηλινοί πολίτες που υποστηρίζουν τη βαρβαρότητα σε βάρος των Παλαιστινίων, δεν μπόρεσαν να την αράξουν στους λόφους γύρω από τη Γάζα και να ανοίξουν τις σεζ λονγκ για να παρακολουθούν τις ρίψεις βομβών από τα αμερικάνικα F-16, τις εκρήξεις και καταρρεύσεις κτηρίων με αναψυκτικά και επευφημίες, (όπως έκαναν τον Γενάρη του 2009). Οι καινούριες ρουκέτες που κατασκευάζουν μόνοι τους οι Παλαιστίνιοι έχουν πολύ μεγαλύτερο βεληνεκές και έστειλαν τους πολεμοχαρείς Εβραίους ξαφνιασμένους στα υπόγεια των σπιτιών τους.» γράφει ο Randy Shields.
Αλλαγή των δεδομένων
Οι ΗΠΑ αναγκάζονται να καταφεύγουν σε όλο και μεγαλύτερη βία για να εφαρμόσουν τις πολιτικές που θεωρούν ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Αλλά οι πολιτικές αυτές συμβάλλουν σε μία τεράστια αποσταθεροποίηση της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής, που αντιμετωπίζεται με ακόμα μεγαλύτερη βία από τις ΗΠΑ και τα φιλικά της καθεστώτα προκαλώντας ολοένα και μεγαλύτερη αντίδραση από τους λαούς της περιοχής. Δεν είναι τυχαίο που οι ηγεσίες των Αράβων θορυβήθηκαν από τις συνέπειες που έχουν οι σφαγές στην Παλαιστίνη στα δικά τους αυταρχικά καθεστώτα και έσπευσαν στη Γάζα για συνομιλίες και στήριξη στη Χαμάς. Οι εξεγέρσεις από την Τυνησία έως το Μπαχρέιν δεν είναι άσχετες με το παλαιστινιακό.
Ούτε πρέπει να αγνοηθεί η επιρροή της πολιτικής των αναδυόμενων δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Από το βέτο της Κίνας και της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας σε απόφαση που θα άνοιγε το δρόμο για επανάληψη του φιάσκου της Λιβύης στη Συρία ως την εκφρασμένη βούληση των BRICS (Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Βραζιλίακαι Νότια Αφρική) στο Δελχί, για την επιδίωξη λύσεων και αποφυγή οξύνσεων με ενδοσυνεννόηση και χωρίς τη διαμεσολάβηση των ΗΠΑ και της Ευρώπης, διαφαίνεται μία νέα διεθνής τάση που ήπια, αλλά σταθερά, περιορίζει το ρόλο των Αμερικάνων σε μεγάλες περιοχές του κόσμου.
Είναι επίσης, χαρακτηριστική η ανακοίνωση των χωρών που πήραν μέρος στην πρόσφατη διάσκεψη των αδεσμεύτων (ΝΑΜ) που πραγματοποιήθηκε στην Τεχεράνη, στο Ιράν, για τη δημιουργία Ζώνης χωρίς πυρηνικά όπλα στη Μέση Ανατολή. Μια αντίστοιχη διάσκεψη του φορέα για τη Μη-διάδοση των πυρηνικών όπλων που ήταν προγραμματισμένη για το 2012, αναβλήθηκε επ’ αόριστον με παρέμβαση των Αμερικάνων για να μην ασκηθούν μεγαλύτερες διεθνείς πιέσεις στο Ισραήλ το οποίο απέχει συστηματικά από κάθε σχετική συνάντηση και συζήτηση, ενώ διαθέτει το μοναδικό πυρηνικό οπλοστάσιο στην περιοχή και, εντούτοις, απειλεί με πόλεμο το Ιράν που κατασκευάζει πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας.
Βία και αισιοδοξία
Πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι το Ισραήλ με τις πολιτικές του απονομιμοποιεί μόνο του τον εαυτό του με απρόβλεπτες συνέπειες για την τύχη του. Επίσης, υποστηρίζουν ότι με την εξασθένηση του διπλωματικού ρόλου των ΗΠΑ στη μέση Ανατολή, αλλά και σε άλλες περιοχές του κόσμου, στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Ασία, η πολιτική που θα βασίζεται μόνο στη στρατιωτική ισχύ θα γίνεται όλο και λιγότερο εφικτή. Όσο διεφθαρμένα κι αν είναι πολλά καθεστώτα στον κόσμο, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης φαίνεται ότι τα οδηγεί όλο και περισσότερο σε λύσεις μη πολεμικές, καθιστώντας την αποτελεσματικότητα των αμερικάνικων υπερόπλων ανεπαρκή. «Η Αμερική βρίσκεται στη λάθος πλευρά της ιστορίας» γράφει ο Franklin Lamb, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτή η τροπή, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση, δεν κάνει τις πολιτικές ηγεσίες στις ΗΠΑ και το Ισραήλ πιο διαλλακτικές. Αντιθέτως. Σε κάθε ευνοϊκή για την Παλαιστίνη απόφαση, οι ΗΠΑ ανέκαθεν αντιδρούσαν εχθρικά, π.χ. με περικοπές κονδυλίων στην UNESCO που υλοποιούσε προγράμματα αλληλεγγύης και πάγωμα στην ανθρωπιστική βοήθεια προς την Παλαιστίνη. Το Ισραήλ αμέσως μετά την απόφαση του ΟΗΕ, ανακοίνωσε σπασμωδικά την οικοδόμηση άλλων 30.000 παράνομων κατοικιών στα παλαιστινιακά εδάφη.
Παρ’ όλο που η εικόνα στο χάρτη αντανακλάει αδυσώπητα τη σκληρή πραγματικότητα, με τη Γάζα μισοκαταστραμμένη και τη Δυτική Όχθη κατακερματισμένη σε γκέτο που δεν επικοινωνούν καν μεταξύ τους με την παρεμβολή τεράστιων οικισμών Εβραίων εποίκων, υψηλών τειχών, περιφραγμένων δρόμων ταχείας κυκλοφορίας αποκλειστικά για Εβραίους, στρατόπεδα, φυλάκια και σημεία ελέγχου παντού, η πρόσφατη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ με 119 ναι, 41 αποχές και μόνο 9 όχι από το Ισραήλ, τις ΗΠΑ, τον Καναδά και μερικά κράτη των 10 και 20 χιλιάδων κατοίκων στον Ειρηνικό Ωκεανό, που κατασκεύασαν οι ΗΠΑ στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου για να εξασφαλίζουν ψήφους, έχει και μία συμβολική σημασία που μπορεί μακροπρόθεσμα να έχει μεγαλύτερη αξία. Στα 65 χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, καμία από τις προηγούμενες 400 αποφάσεις του ΟΗΕ, σχεδόν όλες ευνοϊκές για την Παλαιστίνη, δεν προκάλεσε τόσο μεγάλη χαρά στους Παλαιστίνιους που ζουν στη Γάζα και τη Δυτική όχθη, στο Ισραήλ, την Ιορδανία και στα δώδεκα στρατόπεδα προσφύγων στο Λίβανο που την αποκάλεσαν «πιστοποιητικό γέννησης της χώρας μας». «Ήταν μία μέρα χαράς», όπως έγραψε ο Γιούρι Αβνέρι, ο παλαίμαχος Εβραίος αγωνιστής της οργάνωσης «Ειρήνη Τώρα», πρώην βουλευτής, που υπερασπίζεται ανυποχώρητα επί δεκαετίες τα δίκια των Παλαιστινίων. «Ασφαλώς, το μοναδικό κράτος-άπαρτχαϊντ είναι πραγματικότητα. Αλλά το αίτημα για ειρήνη που θα βασίζεται στη συνύπαρξη Ισραήλ και Παλαιστίνης έκανε ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρος. Η ενότητα ανάμεσα στους Παλαιστίνιους πρέπει να είναι το επόμενο…».
Στέλιος Ελληνιάδης
