Πάντα στα ανθρώπινα το φως είναι προτιμότερο από το σκοτάδι, ακόμα και από το γκρίζο…
Είναι λογικό να έλκουν τα πανηγύρια και τα χοροπηδητά των εκστασιασμένων θριαμβευτών, τα πολλά φώτα, τα φλας, τα βαρύτιμα τρόπαια, οι υμνολογίες και οι προσωπογραφίες των εξιλεωμένων ή μη πρωταγωνιστών. Γιατί, έχουμε μάθει να βγάζουμε το καπέλο στους πρώτους. Πόσο μάλλον, όταν τα επινίκια τους είναι το προϊόν του μόχθου τους και της αναμφίβολης υπεροχής τους.
Η Εβίνα πολλές φορές έπιανε τον εαυτό της να παρασύρεται. Ανθρώπινο αυτό… Να βγάζει και αυτή με τη σειρά της το καπέλο στους νικητές, να θαυμάζει, να χειροκροτεί τους άξιους ηττημένους, που έδωσαν τη μάχη τους στα ίσια και με καθαρότητα. Τελικός Champions League και το ποδόσφαιρο βρέθηκε αυτό το μαγιάτικο Σαββατόβραδο, στο Λονδίνο, στις καλύτερες του στιγμές. Γιατί δεν υπήρξε σκοπιμότητα, γιατί το τρέξιμο έδινε και έπαιρνε, γιατί ο σκοπός ήταν η νίκη, και όχι το στήσιμο λεωφορείων μπροστά από τα τέρματα. Τα δίνουμε όλα, και ό,τι γίνει…
Η Εβίνα βγήκε στο μπαλκόνι της. Ατένισε τον ουρανό, γεύτηκε τον άνεμο που έπνεε και κάθισε στην καρέκλα. Πόσο άκυρο θα ήταν να σκεφτεί και την άλλη όψη του φεγγαριού; Γιατί ο καλύτερος μετρητής των πραγμάτων δεν είναι τόσο τα υψηλότερα σημεία τους, αλλά το επίπεδο των χαμηλότερων. Πόσο άκυρο είναι να σκέφτεσαι τις στιγμές της αποθέωσης τους απλήρωτους ποδοσφαιριστές, τα ντοπαρίσματα, το στοίχημα, τα διαιτητικά λάθη, τα επιτηδευμένα κλεισίματα του ματιού, τις «φωτογραφικές» τροπολογίες, την παράδοση (όψιμο ξεβράκωμα) των πάντων στην ισχύ της επιχειρηματικότητας, τη «μάχη της καρέκλας», τους αδικημένους, τους παραγκωνισμένους, τους τραυματίες, τους απολυμένους, τους άνεργους;
Έχουμε, τελικά, το δικαίωμα να πανηγυρίσουμε για τα όμορφα; Έχει νόημα να διαμαρτυρόμαστε για τα κακώς κείμενα όταν υπάρχουν και καλά πράγματα; Η Εβίνα πιστεύει πως οτιδήποτε παίρνει, σαν σύνολο, την ανιούσα, όταν ανεβαίνει το χαμηλότερο επίπεδο. Και ας μην συγκεντρώνει τα βλέμματα, τα αφιερώματα και τα ρεπορτάζ. Τα πάντα όλα συνιστούν το όλον.
Μην ξεχνάμε, μην στεκόμαστε επιλεκτικά σε όσα μας κάνουν να βγάζουμε το καπέλο (όσο σπάνιο είναι το αυτοδίκαιο του πράγματος…). Τις μεγάλες στιγμές, ας περισσέψουν λίγα λόγια και λίγη σκέψη για εκεί που τα φώτα δεν πέφτουν ποτέ… Μεμψιμοιρία ή παράγοντας και προαπαιτούμενο για ένα καλύτερο αύριο; Ο καθένας ας απαντήσει κατά το δοκούν, και ύστερα ας γευτούμε τις συνέπειες των πεπραγμένων μας… Ας βλέπουμε που και που την άλλη όψη, στους χωροχρόνους που μας τυφλώνουν τα φώτα της βιτρίνας… Ίσως, μάθουμε να βλέπουμε πολύπλευρα και ανθρωπινότερα…
Κώστας Μαρούντας
