Η θυσία του δικομματισμού στο βωμό του Μνημονίου έχει συνέπειες για το πολιτικό σκηνικό. Αφού τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορούν να κατακτήσουν κυβερνητική αυτοδυναμία, οι μικρότεροι πολιτικοί σχηματισμοί αρχίζουν πλέον να παίζουν ρόλο στη νομή της εξουσίας. Τα «μαντριά» των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων που ήταν χτισμένα με τα υλικά της κυβερνητικής εξουσίας, παύουν να είναι ανυπέρβλητα. Οι προσωπικές φιλοδοξίες του αστικού πολιτικού προσωπικού πλέον δεν είναι εύκολο να τιθασευτούν. Δημιουργούνται διαδρομές που συνδέουν τα δύο μεγάλα κόμματα οι οποίες ενδέχεται να αυτονομηθούν. Δημιουργούνται διαφυγές από τα δύο μεγάλα κόμματα προς μικρότερα κόμματα που πλέον παίζουν κάποιο ρόλο. Το πολιτικό σκηνικό χαρακτηρίζεται από πλήρη ρευστότητα, τα μεγάλα κόμματα οδηγούνται σε θρυμματισμό και για μεγάλη περίοδο οι δυνάμεις του πολιτικού συστήματος θα είναι προσωρινές.
Η ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού και ο ενδεχόμενος θρυμματισμός των πολιτικών δυνάμεων φαίνεται ότι ενισχύονται από τους ξένους κηδεμόνες μας. Καταρχάς, τα πολιτικά κόμματα είναι άχρηστα γι’ αυτούς ως χώροι παραγωγής πολιτικών προγραμμάτων, ιδεολογίας και οραμάτων για τη χώρα. Η πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί είναι προαποφασισμένη και το μόνο που απαιτείται από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ είναι να βρίσκονται κάθε φορά εκείνοι που θα την εφαρμόσουν. Η ύπαρξη χώρων παραγωγής πολιτικής μπορεί να παίξει ακόμα και ανασταλτικό ρόλο, αφού ενδέχεται να επερωτούν ή και να αμφισβητούν την επιβαλλόμενη πολιτική αντί απλώς να την εφαρμόζουν. Δεύτερον, τα μεγάλα μαζικά κόμματα είναι ασταθή συστήματα λόγω της μεγάλης λαϊκής βάσης τους. Και αυτό για δύο λόγους: αφενός, διότι αναγκάζονται συχνά, με γνώμονα την αναπαραγωγή τους να προσαρμόζουν την ασκούμενη πολιτική στα επιμέρους συμφέροντα που εκπροσωπούν, με αποτέλεσμα να κάνουν κακή εφαρμογή της εντελλόμενης πολιτικής. Αφετέρου, διότι η ενδεχόμενη κατάρρευσή τους μπορεί να απελευθερώσει μεγάλες λαϊκές μάζες οι οποίες να αποσταθεροποιήσουν συνολικά το σύστημα. Τρίτον, η ύπαρξη περισσότερων μικρών κομμάτων, με ανίσχυρους ηγέτες, με πειθήνια πολιτική στελέχωση, με περιορισμένη λαϊκή βάση που ως σύνολο να συνέχονται από το κοινό άρθρο πίστεως της εφαρμογής τής κάθε φορά εντελλόμενης πολιτικής από το διευθυντήριο της Ε.Ε. και το ΔΝΤ, δίνει μεγαλύτερα περιθώρια ευελιξίας για το σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας με τους εκάστοτε πρόθυμους. Τέλος, ο θρυμματισμός των αστικών πολιτικών κομμάτων θα δημιουργήσει πληθώρα αναχωμάτων για οποιαδήποτε κίνηση του λαού εκτός της καταστατικής συνθήκης της υποτέλειας που συνέχει το πολιτικό σκηνικό.
Πυροδότης η Αριστερά
Το ζητούμενο σήμερα από την Αριστερά είναι να επιχειρήσει να αμφισβητήσει την καταστατική συνθήκη πάνω στην οποία αναδιαρθρώνεται το πολιτικό σκηνικό -την εθελόδουλη υποταγή στους ξένους κηδεμόνες- αξιοποιώντας τη λαϊκή αντίδραση και την απομάκρυνση των λαϊκών μαζών από τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα. Σε αυτό το δρόμο η Αριστερά θα πρέπει να παίξει το ρόλο του πυροδότη, του κέντρου συμπύκνωσης του κόσμου και των δυνάμεων που διαφεύγουν από τον καταρρέοντα δικομματισμό. Είναι δυνατό να αποτελέσει το πρώτο κέντρο ενός λαϊκού μετώπου που θα μετατοπίσει το πολιτικό σκηνικό προς τ’ Αριστερά, εκφράζοντας τις προσδοκίες της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Και λέμε το πρώτο κέντρο, διότι μετά την πυροδότηση, την αρχική συμπύκνωση, θα είναι θετική εξέλιξη αν το λαϊκό μέτωπο μπορέσει να αποκτήσει τη δική του δυναμική τροφοδοτούμενο διαρκώς με νέες δυνάμεις απέξω, από τον παλιό πολιτικό κόσμο που έχει τεθεί σε ρευστή κατάσταση. Δυνάμεις που πλέον θα στροβιλίζονται στη δίνη μιας νέας συνθήκης που θα υλοποιείται και θα συγκροτεί την Ελλάδα της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας, του κοινωνικού κράτους και της πραγματικής δημοκρατίας.
Η κοσμογονική δίνη μπορεί να παράξει νέες αποκρυσταλλώσεις στις οποίες τα όμοια στοιχεία να συναφθούν με τα όμοια, οι όμορες δυνάμεις να σχηματίσουν νέους πολιτικούς συνασπισμούς και να αλλάξουν άρδην οι πολιτικοί συσχετισμοί. Είναι δυνατό να ανανεωθεί πραγματικά το πολιτικό προσωπικό στέλνοντας τους εθελόδουλους και τους διεφθαρμένους στο σπίτι τους ή τη φυλακή. Σε αυτή τη διαδικασία, νέοι ηγέτες μπορεί να αναδειχθούν και νέα πολιτικά προγράμματα για το άμεσο και το πιο μακρινό πολιτικό μέλλον να προταθούν στο λαό. Ενδέχεται να σχηματισθούν νέα πολιτικά μορφώματα που θα διεκδικήσουν την πολιτική εξουσία. Μια πολιτική εξουσία, η οποία όμως θα κινείται στο πλαίσιο ενός καινούργιου κόσμου που θα συγκροτηθεί στη βάση μίας διαφορετικής συνθήκης και δεν θα θυμίζει σε τίποτα τον παλιό.
Αυτό είναι το ελάχιστο που μπορεί να γίνει, διότι αυτή η στροφή μπορεί να ανοίξει το δρόμο και την όρεξη στον αγωνιζόμενο λαό για νέες, βαθύτερες αλλαγές. Βήμα-βήμα μπορεί να ανοιχθούν νέοι ορίζοντες, να φανεί φως στο τούνελ, ο λαϊκός παράγοντας να θελήσει να διερευνήσει νέες δυνατότητες οι οποίες, αν και σήμερα προτείνονται από την Αριστερά, αντιμετωπίζονται ως ιδεολογήματα, ως ουτοπίες. Επιπλέον, η Ελλάδα, ο «αδύνατος κρίκος» του συστήματος εξουσίας σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο, μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για τη δυνατότητα πολιτικής αλλαγής σε ολόκληρη την καταρρέουσα Ευρώπη, με πρωταγωνιστές τους λαούς. Και πλέον σε αυτή τη βάση να διερευνηθούν νέες δυνατότητες υπερεθνικών ενώσεων που σε αντίθεση με την Ε.Ε. θα σέβονται τη δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία των κρατών και θα στηρίζονται στην ισότιμη συμμετοχή και την αλληλεγγύη των λαών.
Αν η Αριστερά θέλει να ακολουθήσει αυτό το δρόμο, να ενεργοποιήσει τις δυνατότητες που αναδεικνύονται, να ορίσει τοπικά, στη συγκυρία, το βέλος της προόδου, τότε θα πρέπει να βιαστεί. Ούτε ο λαός αλλά ούτε και οι αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις θα της χαρίσουν χρόνο. Κανείς δεν θα περιμένει να διευθετήσει τα εσωτερικά της ζητήματα, τους καβγάδες της, τους μικρο-ηγεμονισμούς της και τις ίντριγκες που θα διαμορφώσουν τις νέες εύθραυστες ισορροπίες της, ώστε να κινηθεί με ασφάλεια. Αν η ίδια φοβάται για την ακεραιότητα και την καθαρότητά της, δεν μπορεί να ζητάει από το λαό να σταματήσει να νιώθει φόβο. Η πολιτική συγκυρία απαιτεί τόλμη και άμεση δράση.
