Ο Δημήτρης Αποστολάκης δεν είναι άλλος ένας τραγουδοποιός ή άλλος ένας ερευνητής επιστήμονας ή άλλος ένας γητευτής των λέξεων. Είναι ένας πολεμιστής του φωτός μέσα στα μαύρα σκοτάδια των καιρών. Είναι ένας πραγματικός Χαΐνης.
Γεννήθηκε στην Πολυθέα Ηρακλείου Κρήτης το 1967, έχει πτυχίο και master Φυσικής από το Πανεπιστήμιο Κρήτης, είναι επίσης ηθοποιός και συγγραφέας. Από τους ιδρυτές της μουσικής κολεκτίβας Χαΐνηδες, που δημιουργήθηκε το 1990 στο Ηράκλειο. Μια πολιτιστική κοινότητα απ’ όπου πέρασαν αρκετά ονόματα και έπαιξαν μαζί τους, όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ψαραντώνης, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Δημήτρης Πουλικάκος, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Γιάννης Χαρούλης, η Μάρθα Φριντζήλα, ο Μίλτος Πασχαλίδης (από τα ιδρυτικά μέλη).
Είναι ένας ρομαντικός και ενσυναίσθητος πολίτης που δεν συμβαδίζει με την ψηφιακή και υπερκαταναλωτική κοινωνία στην οποία ζούμε. Ο ίδιος μάλιστα δηλώνει ψηφιακά αναλφάβητος! Δεν καταλαβαίνει, λέει, την κοινωνία του κέρδους και της ανταλλαγής, ενώ τα συμβόλαιά του τα κάνει με το λόγο τιμής. Η συνεννόηση για τη συγκεκριμένη συνέντευξη έγινε μέσω της Αγγελικής Σύρκου, μέλος του συγκροτήματος.
Οι επόμενες παραστάσεις των Χαΐνηδων θα γίνουν στο Θέατρο Ροές στο Γκάζι, στις 22, 23, 29, 30 Δεκεμβρίου και 5, 6, 12, 13 Ιανουαρίου. Οι Αλλαγές, λένε οι ίδιοι, δεν ζυμώνονται στις αρένες. Η Τέχνη δεν είναι πυροτεχνήματα και γηπεδικά συνθήματα. Ο Έρωτας και η Επανάσταση είναι προϊόντα συνωμοσίας. Ανθίζουν στην απρόσκοπτη επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο.
Το «γαλατικό χωριό» των Χαΐνηδων προσκαλεί λοιπόν τους απανταχού Χαΐνηδες να συνωμοτήσουν στο θέατρο Ροές – ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα που το διαχειρίζονται καλλιτέχνες και όχι μεγάλες εταιρίες παραγωγής. Μουσική, χορός, τραγούδι, ψίθυρος και κραυγή, μυσταγωγία και έκσταση, μαζί με κάποιες δόσεις κρητικής ρακομυκίνης εξασφαλίζουν ταχεία ανάρρωση από παν είδος λοιμώξεως σώματος και ψυχής!
Ο Δημήτρης Αποστολάκης πόσο Χαΐνης αισθάνεται;
Πότε-πότε θαρρώ πως τιμώ τον όρο «χαΐνης», και πότε-πότε πως τον ατιμάζω. Μετά σκέφτομαι ότι δεν έχει σημασία αν αισθάνομαι καλά στα κυρτά ή αν δυσανασχετώ στα κοίλα του κύματος. Το σημαντικό είναι να υπάρχει αυτό καθεαυτό το κύμα.
Πες μου τις εντυπώσεις σου από την πρόσφατη συνεργασία σου με τον Σταύρο Ξαρχάκο;
Ένοιωσα σαν να πάλευα με έναν αρχαίο δράκο.
Σε άκουσα σε μια συνέντευξη σου να λες, «αυτός ο κόσμος σπάνια άκουσε τους αφιερωμένους, όποτε τους άκουσε μεγαλούργησε». Μπορείς να μου πεις τι εννοείς λέγοντας αφιερωμένους, να μου δώσεις κάποια παραδείγματα;
Αν πας στην εκκλησία θα βρεις κάποιον ονόματι Ιησού, αφιερωμένο στον δρόμο του. Αν πας το καλοκαίρι στην Επίδαυρο θα βρεις κάποιαν Αντιγόνη και κάποιον Προμηθέα αφιερωμένους στον δικό τους…
Μίλησέ μας για τον Αποστολάκη επιστήμονα;
Ο Αποστολάκης επιστήμονας είναι ίδιος ακριβώς με τον Αποστολάκη λυράρη, με τον Αποστολάκη πολεμιστή και όλα τα υπόλοιπα. Πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται η παιδιάστικη περιέργεια. Η ανάγκη του ανθρώπου να εξερευνήσει το άγνωστο. Όπως λέγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι: «Άνθρωπος οιδέναι ορέγεται».
Έχεις πει ότι είμαστε πραγματικά συγγενείς μόνο μ’ αυτούς με τους οποίους έχουμε κοινή αισθητική… Ποια είναι η αισθητική του Δημήτρη Αποστολάκη;
Η παρεΐστικη.
Ζούμε σ’ ένα δυστοπικό περιβάλλον. Με ποιο τρόπο πιστεύεις ότι μπορούμε να κατακτήσουμε την ουτοπία που πρέπει να είναι το ζητούμενο;
Με τον κοινοτισμό.
Αν σου ζητούσε ένα νέο παιδί να του πρότεινες κάποια βιβλία που θα τον έκαναν καλύτερο άνθρωπο, ποια θα ήταν αυτά;
Οι υποθετικές ερωτήσεις είναι πάντα αβάσιμες. Αν συναντούσα ένα παιδί, θα αντιλαμβανόμουνα πράγματα που δεν υπόκεινται σε λογική επεξεργασία. Επίσης κάποια άλλα που θα τα έθετα στο γενικό υπόβαθρο, όπως πόσο κινητικό είναι και πού κοιτάζει όταν απαντά. Ακόμη, ποια είναι η ροή του λόγου του, αν είναι από χωριό ή πόλη, τι δουλειά κάνουν οι γονείς του, και ποιο το πολιτισμικό του υπόβαθρο. Ως εκ τούτου, πιστεύω ότι πριν από το προτεινόμενο βιβλίο, ο μεσάζοντας, εγώ, είμαι το ζωντανό βιβλίο. Πρέπει να νιώσω ποιο είναι το μελλοντικό βήμα του κατανοώντας το τωρινό του. Η μόνη εκπαίδευση που είναι συμβατή με τη φύση, είναι πρόσωπο με πρόσωπο.
Σ’ έναν κόσμο που όλα ζυγιάζονται και αποτιμούνται σε χρήμα, θεωρείς ότι οι άνθρωποι του πολιτισμού πρέπει να βρίσκονται κλεισμένοι μέσα στο κουκούλι της δημιουργικότητάς τους και απλώς να μιλάνε μόνο με την τέχνη τους;
Η πραγματική Τέχνη είναι διαδρομές από το Μέρος στο Όλον και αντίστροφα. Η αληθινή Τέχνη δεν είναι ναρκισσιστική εσωστρέφεια. Δεν είναι αυτοαναφορικότητα. Δεν είναι αυνανισμός.
Το μέλλον μας θα είναι ψηφιακό, οι ηλεκτρονικά αναλφάβητοι θα είναι οι χανσενικοί του μέλλοντος. Το χρήμα με την μορφή του χαρτονομίσματος ή του κέρματος πλησιάζει προς το τέλος του. Τα πάντα θα ελέγχονται από τον ηλεκτρονικό χαφιέ μας, που θα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Δεν θα χρειάζονται πλέον χαμένες μπατσοώρες χαφιέδων και παρακολουθητάδων. Πώς θα μπορέσουμε να αντισταθούμε σ’ αυτό που έρχεται… ή που ήρθε;
Προσωπικά είμαι ψηφιακά αναλφάβητος. Δεν καταλαβαίνω την κοινωνία του κέρδους και της ανταλλαγής. Τα συμβόλαιά μου τα κάνω με το λόγο τιμής. Το κινητό μου τηλέφωνο κάνει 14 ευρώ και με τρομοκρατεί όποτε χτυπήσει. Ωραίος είναι ο ψηφιακός κόσμος όταν υπηρετεί τη διάχυση του οικονομικού, πολιτισμικού κεφαλαίου από τους λίγους στους πολλούς. Σήμερα η πληθώρα της πληροφορίας καλύπτει την ελάχιστη γνώση. Ο ψηφιακός καπιταλισμός αναδύεται για να ανταγωνιστεί τον μητροπολιτικό καπιταλισμό της Δύσης, τον ολιγαρχικό καπιταλισμό της Ρωσίας, τον κρατικό καπιταλισμό της Κίνας και τον θεοκρατικό καπιταλισμό των Αραβικών καθεστώτων. Ποτέ στην ιστορία το υποκείμενο δεν ήταν τόσο πολύ ελεγχόμενο. Η απάντηση σε όλον αυτόν τον παραλογισμό της κανονικότητας είναι η μη προβλέψιμη, η μη κερδοσκοπική επικοινωνία και ο κοινοτικός, συμπεριληπτικός τρόπος αντίληψης των πραγμάτων.
Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι λέει «Ετούτων των αμίλητων το πετσί, περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο». Και στο ίδιο ποίημα, πιο κάτω, «Απ’ του μισθού τα ψίχουλα, πώς να αποχωριστούνε;». Δεν πιστεύεις ότι και οι αμίλητοι είναι εξίσου επικίνδυνοι;
Σαφέστατα! Όποιος δεν μιλεί, συναινεί στη βία, και μάλιστα είναι χειρότερος από τον βιαστή. Διότι αυτός που ασκεί βία τουλάχιστον παίρνει την ευθύνη του κακού. Αυτός που δεν μιλεί είναι ο μουλωχτός, που εκχωρεί το άλλοθι σ’ αυτόν που πράττει την αδικία.
Θεωρείς ότι οι κοινωνίες των κοινοτήτων είναι ο δρόμος και ο τρόπος που πρέπει να βαδίσουμε αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τις σύγχρονες δικτατορίες που μας έχουν επιβληθεί με το φόβο;
Βεβαιότατα, αφού φόβος και κέρδος σημαίνουν μαζικότητα. Ενώ ελευθερία και τόλμη σημαίνουν αδερφικότητα.
Ποια είναι τα μελλοντικά καλλιτεχνικά σχέδιά σου;
Θα πω να μου παραγγείλουν από το ίντερνετ (να που είναι και καλό το διαδίκτυο) τούβλα, για να τα σπω με τη γροθιά της μισής ίντσας. Α ναι, εξέχασα, θα παίξομε και στις Ροές.
