Να αντισταθούμε στον αναθεωρητισμό. Του Στέλιου Π. Θεοδωρίδη.
Και συ Νόμε των άνομων ασπίδα,
σαν την μαϊμού από κλώνο σ’ άλλον πήδα.
Κι απ’ την κορφή με την ουρά κρεμάσου
να μην βλέπει ο λαός τα πισινά σου.
Κώστας Βάρναλης.
«…Λίγους μήνες μετά ο μεγάλος αυτός πατριώτης (σ.σ. Πρωτοπαπαδάκης) εκτελέστηκε άδικα σαν προδότης από αυτούς που γυρίζοντας νικημένοι από την Μικρά Ασία εδέχοντο να τους χειροκροτεί το αλαλάζον πλήθος. Αναφέρομαι στην περίφημη δίκη των έξι και βεβαίως στην Μικρασιατική καταστροφή, την οποία ακόμη και σήμερα εκατό σχεδόν χρόνια μετά δεν έχουμε το θάρρος να την δούμε κατάματα σαν ιστορικό γεγονός…», θα παραπονεθεί πριν καιρό ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής.
Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει.
Σήμερα όμως δε φαίνεται να έχει κανένα λόγο να κρυφτεί. Γιατί το έγκλημα παίρνει εκδίκηση! «Επιτέλους δικαίωση! Μετά από 88 χρόνια ο Άρειος Πάγος αθωώνει τους έξι εκτελεσθέντες στο Γουδί! Σήμερα είναι μια λαμπρή ημέρα για την Ελληνική Δικαιοσύνη και για την Ελληνική κοινωνία γενικότερα. Μετά από 88 χρόνια από την παρωδία δίκης και την βάρβαρη εκτέλεση – δολοφονία των “έξι’’ από τους πολιτικούς και στρατιωτικούς τους αντιπάλους, απεδόθη επιτέλους η Δικαιοσύνη και αποκαταστάθηκε η Αλήθεια…», κραυγάζουν πανηγυρίζοντας ακροδεξιές ιστοσελίδες που ασχολούνται με «θέματα ιστορίας». Παλιά ιστορία, που επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Η θλίψη του πρόσφυγα, η χαρά του παλαιοελλαδίτη ακροδεξιού. Την έζησαν οι παππούδες μας. Όταν ο Νίκος Κρανιωτάκης, φιλομοναρχικός εκδότης του Πρωινού Τύπου, θα απαιτήσει το 1933, στην εφημερίδα του, να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορέσουν κίτρινα περιβραχιόνια για να τους διακρίνουν και να τους αποφεύγουν οι Έλληνες!
Όταν ο Γεώργιος Βλάχος στην εφημερίδα «Καθημερινή», ο οποίος ακόμη και το 1928 αποκαλεί τους πρόσφυγες ως «προσφυγική αγέλη», αρνούμενος να συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια των τότε εκλογών παρά μόνον όταν «αποκτήσουν συνείδησιν πολιτικήν και θέλησιν πολιτών ελευθέρων -πράγμα το οποίον δεν θα συμβή ποτέ- τότε θα δικαιούνται να θεωρούνται μεταξύ ημών, όχι μόνον ως εκλογείς αλλά και ως εκλέξιμοι».
Όταν, όπως μας πληροφορεί ο Κορδάτος, η άποψη που υπήρχε εκείνες τις μέρες ήταν ότι «αυτοί οι τουρκοσπορίτες Έλληνες της Μικράς Ασίας μας πήραν στο λαιμό τους. Μακάρι να τους σφάξει όλους ο Κεμάλ και να μη μείνει ούτε ποδάρι από δαύτους».
Όταν θα ακούγονται λόγοι στις πρωινές αναφορές του στρατού στη Μ. Ασία από στρατηγούς και συνταγματάρχες για «γαγγραινώδες μέλος το οποίο πρέπει αδιστάκτως να αποκοπεί… να εγκαταληφθεί η Μικρά Ασία δια να σωθεί η λοιπή Ελλάς…» (φωτό 1).
Όταν ο βασιλιάς και ο Γούναρης ήδη από τον Ιούλιο θα υπογράψουν βασιλικό διάταγμα, με το οποίο «απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής, εφ’ όσον ούτοι δεν είναι εφοδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων νομίμως τεθεωρημένων» (φωτό 2).
Αυτό ήταν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας για τον Γούναρη, την τότε κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος και τον Βασιλέα. «Πρόσωπα ομαδόν αφικνούμενα εξ αλλοδαπής», που εν μέσω «συνωστισμού» στην παραλία της Σμύρνης παρέλειψαν να «τεθεωρήσουν» τα διαβατήριά τους…
Τα προσφυγικά σωματεία, όχι όλα, θα αντιδράσουν στη μεθόδευση του Αρείου Πάγου: «Η προσπάθεια αθώωσης των πρωταιτίων, που εξαιτίας της πολιτικής τους το ελληνικό έθνος υπέστη τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του, θεωρείται από εμάς ιταμή πρόκληση και απαράδεκτη σπίλωση της μνήμης των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών μας από τον τούρκικο εθνικισμό», θα πει μεταξύ άλλων ο Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Ν. Ελλάδος και Νήσων. «Το έγκλημα των πρωταιτίων της Μικρασιατικής Καταστροφής, επισφραγίστηκε με ένα νέο νομικό έγκλημα και μάλιστα διαρκές…» θα πει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων. Ο δε Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Θεσσαλονίκης θα σχολιάσει το αίτημα των απογόνων του Πρωτοπαπαδάκη για αναψηλάφηση της δίκης των Εξ ως εξής: «Σίγουρα το ίδιο αισθάνονται και οι απόγονοι του Τσολάκογλου και των λοιπών δοσιλόγων της κατοχής που καταδικάστηκαν, καθώς και των χουντικών…». Η δε Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων θα δηλώσει παράσταση πολιτικής αγωγής η οποία όμως θα απορριφθεί.
Ζούμε σε μια εποχή που ο αντιπροσφυγικός αναθεωρητισμός εμφανίζεται με μοναδικό θράσος. Από τη μια η ακροδεξιά υποδύεται έναν άλλο ρόλο και αρχίζει να καπηλεύεται την ιστορία των Ελλήνων της Ανατολής, δηλαδή, των μέχρι χθες απόβλητων αντιπάλων της. Από την άλλη, επανεμφανίζεται με το παλαιό αντιπροσφυγικό της πρόσωπο: Τόλμησαν να ζητήσουν στις μέρες μας και τελικά το πέτυχαν κάτι που ούτε ο δικτάτορας Μεταξάς αποτόλμησε την εποχή της παντοδυναμίας του ούτε καν και η Χούντα: την αθώωση των ενόχων της Μικρασιατικής Καταστροφής, της γνωστής ως Δίκης των Εξ.
Αυτών που η τουρκική εφημερίδα Geni Giun, η οποία σε πρωτοσέλιδό της τον Αύγουστο του ’22, μετά τη νίκη των κεμαλικών στρατευμάτων δημοσίευσε τα πορτρέτα των Γούναρη και Στράτου υπό τον τίτλο: «Γούναρης-Στράτος, οι σωτήρες της Τουρκίας» (φωτό 3).
Την ώρα που η Ελλάδα καταρρέει, ο Άρειος Πάγος, 88 χρόνια μετά, σε μια απίστευτη εκδήλωση κυνικότητας και αμοραλισμού αποδέχεται τις μεθοδεύσεις κάποιων ανήθικων κύκλων που αναθεωρούν την ιστορία και προχωρά στην αθώωση των μεγαλύτερων εγκληματιών και πραγματικών εθνοπροδοτών που ανέδειξε αυτός ο τόπος: τους ηγέτες τους Λαϊκού Κόμματος και της «εθνικόφρονος» παράταξης, που διαχειρίστηκαν την μικρασιατική πρόκληση από το Νοέμβριο του 1920 έως τον Αύγουστο του 1922.
Εκατοντάδες σωματεία και ενώσεις εξέδωσαν ψηφίσματα υπέρ της καταδίκης των πρωταιτίων της Μικρασιατικής Καταστροφής τις ημέρες ακριβώς που ελάμβανε χώρα.
Το τμήμα Θεσσαλονίκης του ΣΕΚΕ τμ. θα ζητήσει την εσχάτη των ποινών από Λαϊκό Δικαστήριο (Ριζοσπάστης 18/10/1922 -φωτό 4). Η Διεθνής Καπνεργατική Ένωση Θεσσαλονίκης απαιτεί Λαϊκό Δικαστήριο και καταδίκη των υπευθύνων της καταστροφής «δια την εσωτερικήν και εξωτερικήν αντίθετον προς τας θελήσεις και συμφέροντα του Ελληνικού λαού πολιτικήν αυτών και ως μόνους υπεύθυνους των καταδιώξεων της εργατικής τάξεως και ως ενόχους της τραγωδίας των Μικρασιατικών πληθυσμών» (Ριζοσπάστης 17-10-1922 –φωτό 5)
Είναι σα να φτύνουν με την απόφαση αυτή στους τάφους των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών στη γη της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Είναι σα να θέλουν να πουν στο 1/4 του ελληνικού λαού που αποτελούν σήμερα οι γόνοι των προσφύγων του ‘22, ότι ακόμα είναι φιλοξενούμενοι και ανεπιθύμητοι…
Η καθηγήτρια Ιστορίας κ. Χριστίνα Κουλούρη σημειώνει: «Εξάλλου, η απόφαση δεν θα έχει νομικό αλλά σαφώς πολιτικό περιεχόμενο, όπως ξεκάθαρα έχει φανεί από τις έντονες διαμαρτυρίες των προσφυγικών οργανώσεων, που θεωρούν ότι αναψηλάφηση της Δίκης των Εξι προσβάλλει τη μνήμη τους και αναβιώνει το Διχασμό. Η επανάληψη της Δίκης των Εξι ξαναφέρνει λοιπόν στο προσκήνιο τη σύγκρουση Ελλαδιτών και προσφύγων, μια σύγκρουση που έχει καθορίσει την προσφυγική μνήμη, καθώς και το αίσθημα αποκλεισμού της προσφυγικής μνήμης από την επίσημη ιστορία. Αφετέρου, η επανάληψη μιας δίκης θέτει το εύλογο ερώτημα γιατί δεν έχει συμβεί κάτι ανάλογο με τόσες άλλες δίκες για “προδοσία” βάσει πολιτικών φρονημάτων στη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Αλλά χρειάζεται άραγε ο Νίκος Μπελογιάννης, που οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα το 1952, μια νέα δικαστική απόφαση που να τον αθωώνει; Εξαρτάται από ένα δικαστήριο η ετυμηγορία της Ιστορίας;».
Το «δική μου είναι η Ελλάς, με την κατάντια της γελάς, της λείπει το ‘να της ποδάρι, βρε και το παίξανε στο ζάρι», που τραγουδούσε η Ρόζα Εσκενάζυ στην δεκαετία του ‘30, για ποικίλους λόγους φαντάζει πολύ επίκαιρο σήμερα.
