Η αποχώρηση δίνει φιλί ζωής στα αμερικανικά πιόνια στη Συρία και επιτρέπει ισορροπίες
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Λίγες μέρες πριν ο Πούτιν αναγγείλει ξαφνικά ότι οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις θα αποχωρήσουν από τη Συρία, διάφοροι επίσημοι (και Ρώσοι) είχαν ταχθεί υπέρ μιας Ομοσπονδιακής Συρίας. Δεν θα είναι ακριβώς διαμελισμός της χώρας, όπως προέβλεπε το αρχικό σχέδιο των δυτικών δυνάμεων, ούτε, όμως, επάνοδος στο ενιαίο κράτος του παρελθόντος. Όλα θα διευκρινιστούν, βεβαίως, από τη μορφή της ομοσπονδίας (αν αυτή η μορφή τελικά επικρατήσει) ποιες εξουσίες θα έχει η κεντρική κυβέρνηση. Η ρωσική αποχώρηση δίνει φιλί ζωής στα αμερικανικά πιόνια (αντάρτες/τρομοκράτες) στη Συρία, ενόψει διαπραγματεύσεων, επιτρέπει ισορροπίες. Ακόμα πιο πριν, θυμίζω, ο Κίσινγκερ είχε επισκεφθεί τον Πούτιν, επίσκεψη που πέρασε από τα διεθνή -και ελεγχόμενα- ΜΜΕ «στα ψιλά», αλλά θεωρείται δεδομένο ότι ο πρώην «αφέντης» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι σταθερός θιασώτης της συνεννόησης με τη Ρωσία π.χ. υποστηρίζει την ουδετερότητα της Ουκρανίας…
Τα προφανή συμπεράσματα από τις εξαγγελίες Πούτιν είναι ότι:
Οι πόλεμοι των μικρών και αδύνατων, οποιασδήποτε μορφής -εμφύλιος, έγχρωμες «επαναστάσεις», συγκρούσεις κρατών κ.λπ.-, εξαρτώνται πλέον απολύτως, στην τελική τους έκβαση, από τις ισορροπίες των μεγάλων δυνάμεων. Υπό τον όρο ότι οι εγχώριες πατριωτικές δυνάμεις δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα, ώστε λύση χωρίς αυτές να είναι αδύνατη.
Οι ενδιάμεσες, θεωρούμενες «περιφερειακές», δυνάμεις υπάγονται απολύτως και αυτές στον ίδιο κανόνα- με το Ισραήλ να αποτελεί, εν μέρει, μοναδική ιδιομορφία. Τουρκία, Σ. Αραβία αλλά και οι ποικίλοι Ισλαμιστές κ.λπ., μπορεί να αποπειραθούν, ατιμώρητα, «σαμποτάζ» της συμφωνίας μόνο αν έχουν ανεπίσημη αλλά ισχυρότατη στήριξη από τις ΗΠΑ είτε επειδή η επίσημη πολιτική είναι διπρόσωπη (τίποτα δεν αποκλείεται) είτε επειδή εντός της ομάδας Ομπάμα (και εκτός αυτής) υπάρχουν κέντρα ισχύος που θέλουν «πάση θυσία» να ματαιώσουν τη συμφωνία. Οπότε η Ρωσία, με τεράστιο ρίσκο, θα αναγκαστεί να αναιρέσει την αποχώρησή της. Αλλά τότε θα πάμε σε παγκόσμια οικονομική κατάρρευση όπως προβλέπουν οι Ρότσιλντ, η ασύγκριτα πιο ισχυρή οικογένεια στο δυτικό κόσμο ή σε παγκόσμιο πόλεμο όπως προβλέπει το Στράτφορ, το Ίδρυμα Διεθνών Αναλύσεων επονομαζόμενο και «Σκιά της CIA». Ώς τότε η Ρωσία, αποχωρώντας, «αδειάζει» όσους πολύ θα ήθελαν, με κάποιες προβοκάτσιες, να την καταστήσουν υπεύθυνη για την παραβίαση της κατάπαυσης πυρός.
Η Ρωσία, τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Συρία, προτίμησε μια «ημιτελή συμφωνία», μια «σχετική νίκη» από τη, σχετικά εύκολη, ολοκληρωτική επικράτηση, τοπικά. Αρκείται, προσώρας, στο να επιβάλει ντε φάκτο την παρουσία της ως πλανητικής δύναμης, σε αναλογία (αλλά όχι σε ισοτιμία) με την ισχύ της ΕΣΣΔ. Θεωρώντας ότι οι ΗΠΑ είναι (ακόμα;) πολύ ισχυρές ώστε να αποδεχθούν καίριο πλήγμα στο γόητρό τους. Στις επόμενες εκλογές στις ΗΠΑ θα κριθεί αν αυτή η τακτική θα αποδώσει ή θα καταρρεύσει. Είναι απίθανο ότι οι Ομπάμα-Πούτιν θα μπορέσουν να δημιουργήσουν ώς το τέλος του έτους μη αντιστρεπτές λύσεις, με την υπόθεση ότι αμφότεροι το επιθυμούν ειλικρινά. Κάθε συμφωνία διευθέτησης του Συριακού θα εκτείνεται και στο Ουκρανικό, αλλά οι συγκρούσεις στα άλλα μέτωπα της Οικονομίας και της Γεωπολιτικής θα συνεχιστούν.
Ο Άσαντ παραμένει πρόσωπο-κλειδί των εξελίξεων. Δεν είναι τυχαίο ότι οι -υποτίθεται ήπιοι- ισλαμιστές δηλώνουν ότι ο Άσαντ πρέπει να αποχωρήσει ή να πεθάνει, γνωρίζοντας ότι οι Ρώσοι, εκόντες-άκοντες, υποχρεούνται να τον στηρίξουν ενόσω δεν υπάρχει αντικαταστάτης. Οπότε η διαμάχη περί του προσώπου του θα μπορούσε να γίνει πρόσχημα αποτυχίας των διαπραγματεύσεων. Ο ίδιος ο Άσαντ εμφανίζεται χαρούμενος για την αποχώρηση αλλά η καρδούλα του το ξέρει.
Στις παράπλευρες, αλλά προ-υπολογισμένες, απώλειες συγκαταλέγεται η συνοχή της Ε.Ε. και ειδικότερα η ηγεμονία της Γερμανίας. Χαλάρωση της συνοχής και πλήγμα στη γερμανική ηγεμονία διόλου δεν σημαίνουν διάλυση της Ε.Ε. Οι διάφοροι προφήτες θα απογοητευθούν. Είναι σαν να δέχονται ότι η ομαλή λειτουργία της Ε.Ε. ταυτίζεται με τη γερμανική κυριαρχία. Η άλυτη οικονομική κρίση, το επίσης άλυτο προσφυγικό, όπως και η γεωπολιτική ανυπαρξία στο Συριακό, οδηγούν σε μια διαφοροποιημένη Ε.Ε., όχι, αναγκαστικά, στη διάλυσή της ούτε στον εκδημοκρατισμό της. Συνολικά, μια Ε.Ε. αδύναμη (αλλά υπαρκτή) δεν δυσαρεστεί ούτε του Ρώσους ούτε τις ΗΠΑ, αντιθέτως. Η εξασθένηση του τρίτου πόλου -του γερμανικού/ευρωπαϊκού- ισχυροποιεί ντε φάκτο τους δυο άλλους, ΗΠΑ και Ρωσία.
ΥΓ.: Μακάρι η κυβέρνηση της Αθήνας να ήταν ο «προδότης της Αριστεράς». Θα ξέραμε τουλάχιστον πού το πάει ο «προδότης». Εξ αντιδιαστολής θα ξέραμε ποιος δεν προδίδει, ποια είναι η αριστερή αντίληψη του πατριωτισμού, συναφώς ποια είναι η Αριστερά σήμερα. Αλλά αμφότεροι παραμένουν «άγνωστος x». Είναι, τάχα, «σύγχρονη Αριστερά» όποιος βλέπει την Ελλάδα ως χάνι φιλοξενίας, κέντρο διερχομένων; Δηλαδή μόνον ο Φίλης και η Τασία είναι αριστεροί και όλοι οι άλλοι, ξένοι και ιθαγενείς, είναι φασίστες, αντιδραστικοί ή ίσως και ηλίθιοι; Αλλά ποιος θέτει ως κεντρικό ζήτημα (και όχι ως ένα μεταξύ πολλών) το πρόβλημα της εθνικής ανεξαρτησίας ώστε ο φίλος να είναι φίλος και ο «προδότης», ο εχθρός, να είναι δακτυλοδεικτούμενο πρότυπο;
Δυστυχώς, ο «προδότης» αποδεικνύεται απλώς ανερμάτιστος. Η κυβέρνηση, ως σύνολο, αποκαλύπτει απλώς άγνοια της έννοιας του Κράτους (το οποίο ωστόσο οφείλει να διοικήσει) και συνεπώς δεν αντιλαμβάνεται και δεν ενσωματώνει στον «ψυχισμό» της έννοιες όπως «σύνορα», «εθνική κυριαρχία», και άλλες συναφείς κατηγορίες. Με αυτό το πολιτικό/ψυχολογικό έλλειμμα θεωρήθηκε έλασσον το «γλωσσικό ολίσθημα» του κ. Μουζάλα και μόνο η πανταχόθεν υποκρισία, εντός και εκτός κυβέρνησης, μπορούσε να το καταστήσει μείζον. Και το κατέστησε.
