Την προηγούμενη εβδομάδα στα διεθνή και εγχώρια συστημικά ΜΜΕ κυριαρχούσε η Βενεζουέλα – με στρεβλό όπως πάντα τρόπο. Αυτό που μάθαινε ο μέσος καταναλωτής των «ειδήσεων» ήταν ότι εκατομμύρια οπαδοί της αντιπολίτευσης βγήκαν στους δρόμους και αντιμετωπίστηκαν με σφαίρες από τον «δικτάτορα» Μαδούρο, που δολοφόνησε δεκάδες ειρηνικούς διαδηλωτές. Αυτό που δεν μάθαινε ήταν ότι οι «δολοφονημένοι από τον δικτάτορα» ήταν στην πλειοψηφία τους υποστηρικτές της κυβέρνησης που δολοφονήθηκαν από ένοπλους της αντιπολίτευσης. Συν 12 άνθρωποι που βρήκαν τραγικό θάνατο από ηλεκτροπληξία όταν επιχείρησαν να εισβάλουν σε έναν φούρνο… Επίσης, ο μέσος καταναλωτής των «ειδήσεων» δεν μάθαινε ότι την επομένη των διαδηλώσεων της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης όχι 1, ούτε 2, αλλά 3 εκατομμύρια «τσαβίστας» βγήκαν στους δρόμους για να στηρίξουν την κυβέρνηση ενάντια σε αυτό που θεωρούν ως απόπειρα πραξικοπήματος ενορχηστρωμένη από την Ουάσιγκτον.
Σημαίνουν αυτά ότι δεν υπάρχει πρόβλημα στη Βενεζουέλα; Κάθε άλλο. Υπάρχει, και μάλιστα μεγάλο. Ακολουθώντας ήδη από την εποχή του Τσάβες μια φιλολαϊκή πολιτική που βασιζόταν κυρίως στις εξαγωγές πετρελαίου, δίχως να προχωρά σε βαθύτερες αλλαγές, η μπολιβαριανή κυβέρνηση βρέθηκε γρήγορα σε δραματική κατάσταση όταν κατέρρευσαν διεθνώς οι τιμές των πρώτων υλών. Σε συνδυασμό και με τη δραστήρια επέμβαση των ΗΠΑ, της Ισπανίας κ.λπ., που υποχρέωσαν την κατακερματισμένη αντιπολίτευση να ενωθεί και την ενίσχυσαν με κάθε τρόπο, η κυβέρνηση του Μαδούρο βρέθηκε μπροστά σε διογκούμενη αγανάκτηση των μεσαίων κυρίως στρωμάτων. Η μαύρη αγορά και η έλλειψη αγαθών στις χαμηλές «κρατικές» τιμές, όπως και η αυξημένη εγκληματικότητα, συνέβαλαν επίσης στη συγκρότηση ενός κοινωνικού μπλοκ που άρχισε να στηρίζει δραστήρια την ολοένα και πιο βίαιη αντιπολίτευση.
Από την άλλη, όπως έδειξαν και οι τελευταίες εντυπωσιακές διαδηλώσεις των τσαβίστας, υπάρχει πάντα ένα εξίσου μαζικό κοινωνικό μπλοκ που κινητοποιείται ενεργητικά υπέρ της κυβέρνησης Μαδούρο. Οι φτωχογειτονιές των μεγαλουπόλεων και τα μεγαλύτερα τμήματα της υπαίθρου είναι τα προπύργιά του, καθώς οι κάτοικοι αυτών των περιοχών είδαν για πρώτη φορά άσπρη μέρα χάρη στην κυβέρνηση του Τσάβες – και εξακολουθούν να υποστηρίζουν τους διαδόχους του, αν και ταυτόχρονα ζητούν πιο ριζοσπαστική πολιτική. Στην πραγματικότητα λοιπόν έχει συντελεστεί ένας πολιτικός και κοινωνικός διχασμός που δεν θα επιλυθεί ούτε εύκολα ούτε αναίμακτα, καθώς κανένα από τα δύο στρατόπεδα δεν νιώθει αρκετά αδύναμο ώστε να υποχωρήσει. Χαρακτηριστική απ’ αυτήν την άποψη είναι η προχθεσινή τολμηρή ανακοίνωση του Μαδούρο, ότι η Βενεζουέλα ξεκινά την επίσημη διαδικασία αποχώρησης από τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών, τον οποίο κατηγορεί ότι ενορχηστρώνει την επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας και ότι ταυτόχρονα αγνοεί τις συγκεκριμένες καταγγελίες της μπολιβαριανής κυβέρνησης για τη δολοφονική δράση ένοπλων της αντιπολίτευσης.
