Ήταν ζόρικη η «βάρδια» για μένα τα τελευταία χρόνια.
Για μένα και για πολλούς άλλους.
Ενδιαφέρουσα, αλλά ζόρικη από πολλές απόψεις.
Είδαμε χούντες, ζήσαμε τις χαμένες ευκαιρίες της «μεταπολίτευσης», τους πράσινους σοσιαλισμούς και την «αλλαγή», τις δεξιές εναλλαγές της φωτισμένης δεξιάς, όμως η ζωή μας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.
Ήρθε κι αυτή η κατραπακιά της διάλυσης της Σοβιετίας, μας έπεσε ο ουρανός κατακέφαλα κι εμείς ψάχναμε για χρόνια αν ήταν ανατροπή η κατάρρευση.
Όμως εμείς εκεί…
Εκεί.
Στο όνειρο.
Κι ας ήταν τα «καινούργια» και τα «σύγχρονα» ελκυστικά και… αποδοτικά, ας ήταν οι καιροί ενάντιοι, ας ήταν το «ρεαλιστικό» εναντίον μας.
Εκεί εμείς οι λίγοι, η μειοψηφία.
Στις πλατείες, στα εργοστάσια, στα συνδικάτα, στην αλληλεγγύη.
Χωρίς ΜΚΟ, χωρίς αναρτήσεις και like.
Ξοδεύαμε στο αθόρυβο το απόθεμα του ονείρου μας που κάποιοι το είπαν, στα δύσκολα χρόνια, αυταπάτη.
Επιμέναμε, γιατί βλέπαμε πολύ καθαρά πως άλλα ήταν τα αιτούμενα των καιρών και άλλα μας έφερνε η ζωή.
Η ζωή που μας επέβαλλαν να ζούμε.
Όχι η ζωή η δική μας.
Εμείς γι’ αλλού πηγαίναμε, γι’ αλλού…
Το βλέπαμε καθαρά, το ακούγαμε δυνατά, το μυρίζαμε με όλο μας το Είναι.
Τούτη η απάνθρωπη δεξιά πολιτική είχε στομώσει, η κοινωνία ήταν γεμάτη υπόκωφη οργή και αναζητούσε το «άλλο», το λυτρωτικό.
Ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι.
Οι πλατείες σιγόβραζαν, οι δρόμοι γέμιζαν με πανό και αγανάκτηση, η κρίση δοκίμαζε κερδοσκόπους και οικονομίες, η δεξιά ήταν ανίκανη να διαχειριστεί την κοινωνική χειραφέτηση.
Η κοινωνία αναζητούσε την Αριστερά.
Ήταν ακόμα μια φορά μια καλή ώρα για την κοινωνία, για την Αριστερά.
Γι’ αυτό που μάθαμε να λέμε «ταξική πάλη».
Ο κόσμος σε κίνηση, ο αντίπαλος κοινωνικά απαξιωμένος, η οικονομία σε κρίση, η «λύση» να δείχνει Αριστερά και η κοινωνική Αριστερά να εμφανίζεται πως αποδέχεται την ευθύνη να μπει μπροστά, να ανοίξει και να υπερασπιστεί δύσκολους δρόμους.
Δύσκολους, μα ελπιδοφόρους.
Πίστεψα, μαζί με χιλιάδες άλλους, πως ίσως ήταν μια καλή ώρα της «βάρδιας» και άξιζε το ρίσκο να το τολμήσουμε.
Όμως και το πολύπειρο «σύστημα», εκτιμώντας κι αυτό πως μια κοινωνική χειραφέτηση την ώρα μιας οικονομικής κρίσης μπορεί να ήταν επικίνδυνη «σπίθα», έκανε τα δικά του κουμάντα.
Αναζητούσε κι αυτό την «αλλαγή», την alternative, το «φιλί της ζωής».
Αναζητούσε ένα «φιλολαϊκό» ανάχωμα στη λαϊκή δυσαρέσκεια, μια χειραγωγίσιμη «αριστερά».
Πρόθυμη να υλοποιήσει αντιλαϊκές πολιτικές, αλλά και να αποτελέσει «παράδειγμα».
Και τη βρήκε.
Έτοιμη, αποφασισμένη και εκ του αποτελέσματος πρόθυμη στην αναζωογόνηση και στην παροχή «πρώτων βοηθειών» στο σύστημα.
Ήταν μια ρεαλιστική ευκαιρία για βαθιές πολιτικές και κοινωνικές τομές και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να μη ρισκάρει.
Ποτέ η «βάρδια» μας δεν ήταν υπηρεσία παρατήρησης και πολιτικού σχολιασμού.
Και το επιχειρήσαμε.
Και ήρθε η «στραβή».
Παλέψαμε με νύχια και με δόντια για το καινούργιο και μας παρουσιάστηκε το πολύ παλιό με καινούργιο πρόσωπο.
Παλέψαμε για την Αριστερά που είχε ανάγκη η κοινωνία και τελικά ήρθε η «αριστερά» που είχε ανάγκη το ντόπιο και ευρωπαϊκό κατεστημένο.
Παλέψαμε για να χαράξουμε έναν ελπιδοφόρο δρόμο για την κοινωνία και τελικά μπήκαμε στα σκοτεινά μονοπάτια της κοινωνικής πισωδρόμησης.
Η «στραβή» της βάρδιας μας!
Δε μετανιώνω καθόλου που έβαλα κι εγώ πλάτη.
Αν ήταν να βάζω στο λογαριασμό πρώτο-πρώτο το ρίσκο, για ποια «βάρδια», για ποιον αγώνα να συζητήσουμε.
Για να πω την αλήθεια, εκείνο που με θλίβει πιο πολύ δεν είναι πως δεν τα καταφέραμε.
Είναι που τούτοι οι υπαλληλίσκοι, με αναγκάζουν να απολογούμαι για τη «βάρδια» μου.
Και είναι μάλλον η τελευταία μου.
Είμαι σίγουρος, πως ο λαός θα τους κατατάξει στις «στραβές» της ιστορίας.
Εμείς αυτό που έχουμε χρέος είναι να μην εγκαταλείψουμε τη «βάρδια» μας.
Με όσες «στραβές κι αν μας επιφυλάσσει.
