Του Μάριου Διονέλλη
Περιμένω με αγωνία να δω τη μετατροπή της παρέλασης σε μια «λαϊκή γιορτή» όπως υπόσχεται ο Πάνος Καμμένος. Με πολίτες να χορεύουν δημοτικά υπό τους ήχους της μπάντας. Αν αποφευχθεί το κιτς και οι εθνικοπατριωτικές μας υπερβολές θα έχει ενδιαφέρον και μόνο ως κάτι διαφορετικό. Ασφαλώς θα την έχουν στημένη οι κάθε λογής «παπαγάλοι» για να χλευάσουν και να ειρωνευτούν το κάθε στραβοπάτημα (που για να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι και δύσκολο να συμβεί). Αλλά καθίστε να το δούμε πρώτα.
Με έβαλε σε διλήμματα ο Καμμένος. Δεν θα ξεχάσω ούτε στιγμή την ανάγκη για την κατάργηση των παρελάσεων, ειδικά των μαθητικών. Δεν θα συμβιβαστώ με την πατριωτική γενναιοδωρία του Βαρδινογιάννη που μας δίνει κερασμένα τα καύσιμα για τα άρματα μάχης. Αλλά θα κάνω μια παύση.
Θα περιμένω, ειδικά, για την παρέλαση του Συντάγματος να δω αυτό το πείραμα. Θα είμαι ειλικρινής πρώτα με τον εαυτό μου. Αν το ίδιο πράγμα το έκανε η κυβέρνηση Σαμαρά, θα σας μιλούσα για αναβίωση των γιορτών του Μεταξά και για τα τσάμικα της χούντας. Αλλά ξέρουμε πως ο Σαμαράς ποτέ δεν θα το τολμούσε, γιατί τον φοβόταν τον λαό και τον έκλεινε πίσω από κάγκελα στις παρελάσεις.
Το πείραμα μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να καταλήξει σε κάτι πολύ θετικό. Στην αναζωογόνηση μιας «μουχλιασμένης» γιορτής, που σταμάτησε εδώ και καιρό να αφορά την πλειονότητα των πολιτών. Αν η αναζωογόνηση πετύχει μπορεί και οι συμβολισμοί (που πάντα τους υπολογίζαμε στην Αριστερά) να αποδειχτούν εξαιρετικά χρήσιμοι. Ίσως τόσο όσο και τα επιχειρήματα της διαπραγμάτευσης, στην παρούσα φάση.
Για τα υπόλοιπα θα ξαναμιλήσω την 28η Οκτωβρίου.
