Οι πρόωρες γενικές εκλογές του περασμένου Σαββάτου στην Αυστραλία, που παίζει σημαντικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή ως προνομιακός σύμμαχος (ή ίσως, ορθότερα, υποτελής) των ΗΠΑ, παρουσιάζουν από πολλές πλευρές ενδιαφέρον. Καταρχήν ακριβώς λόγω της ευθυγραμμισμένης με τις ΗΠΑ εξωτερικής πολιτικής αυτής της σημαντικής χώρας σε μια περιοχή ο έλεγχος της οποίας διεκδικείται από πολλές περιφερειακές και διεθνείς δυνάμεις. Δεύτερον, επειδή η γενικευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια που χρωματίζει όλες τις δυτικές κοινωνίες έφτασε μέχρι τη μακρινή (αλλά από πολλές πλευρές εξίσου «δυτική») Ωκεανία.
Το πρώτο δείγμα είναι, τι άλλο; Η αποχή! Η οποία εκτινάχθηκε σε πρωτοφανή για την Αυστραλία επίπεδα: από μόλις 6,8% το 2013, τώρα έφτασε (σύμφωνα με τα στοιχεία της Αυστραλιανής Εκλογικής Επιτροπής) στο 20,9%, δηλαδή υπερτριπλασιάστηκε. Δείγμα και αυτό της απογοήτευσης ολοένα και ευρύτερων στρωμάτων από την «επίσημη» πολιτική σκηνή, που είτε με την Kεντροδεξιά είτε με την Kεντροαριστερά δεν έχει φέρει καμιά θετική αλλαγή στη ζωή τους, εδώ και δεκαετίες. Στην αποχή πρέπει να προστεθεί ένα επιπλέον 6,1% λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων.
Ενίσχυση των «μικρών»… και ένα καταπληκτικό εκλογικό σύστημα!
Το δεύτερο δείγμα είναι ότι για πρώτη φορά σχεδόν το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων που πήγαν στις κάλπες δεν επέλεξε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα που παραδοσιακά ηγεμονεύουν στην πολιτική ζωή της χώρας – δηλαδή την Kεντροδεξιά Συμμαχία (που πήρε 42,1%, χάνοντας 3,5% και 16 έδρες από τις 90 που είχε) και το κεντροαριστερό Εργατικό Κόμμα (που πήρε 35,1% κερδίζοντας 1,8% και τις… 16 έδρες που απώλεσε η κεντροδεξιά). Το Πράσινο Κόμμα, το οποίο έχει αρκετά ριζοσπαστική πολιτική και στενές σχέσεις με πολλά συνδικάτα, συνέχισε την ανοδική πορεία του, αυξάνοντας το ποσοστό του κατά 1,2%.
Όμως οι Πράσινοι, παρ’ όλο που πήραν συνολικά 9,8% εξέλεξαν μόλις 1 βουλευτή σε σύνολο 150 (πρόκειται για τον Άνταμ Μπαντ, που ήρθε πρώτος στη Βικτόρια με 44%!). Αιτία το «βρετανικής έμπνευσης» εκλογικό σύστημα, που εξαφανίζει οποιοδήποτε κόμμα πέρα από τα δύο μεγάλα… Επίσης, επανεκλέχθηκαν άλλοι 4 ανεξάρτητοι βουλευτές, κι αυτή είναι όλη κι όλη η «εκπροσώπηση» του 23% του εκλογικού σώματος! Μάλιστα, το εκλογικό σύστημα είναι, πέρα από άδικο, τόσο περίπλοκο ώστε τα τελικά αποτελέσματα αναμένονται μετά από εβδομάδες (ακόμη παραμένουν αδιάθετες 5 έδρες). Μέχρι τότε, και δεδομένου ότι στην κεντροδεξιά λείπουν 3 έδρες για να σχηματίσει κυβέρνηση, θα συνεχιστεί η υπηρεσιακή «διαχείριση» του κράτους.
Εχθρός τα συνδικάτα και οι «ανεύθυνοι»…
Ο επικεφαλής των Εργατικών, Μπιλ Σόρτεν, σε χθεσινή του συνέντευξη τόνισε ότι καταδείχθηκε η απόρριψη της πολιτικής της απερχόμενης κεντροδεξιάς κυβέρνησης από την πλειοψηφία, και προέβλεψε ότι οποιοδήποτε παρόμοιο κυβερνητικό σχήμα θα καταρρεύσει μέσα σε ένα χρόνο. Επίσης δεν παρέλειψε να καυτηριάσει για μια ακόμη φορά την, εντυπωσιακή είναι αλήθεια, εχθρότητα των ΜΜΕ προς το Εργατικό Κόμμα. Πράγματι, οι 2 καθημερινές εφημερίδες εθνικής κυκλοφορίας, όλες οι τοπικές καθημερινές εφημερίδες και οι 6 από τις 7 κυριακάτικες εθνικής κυκλοφορίας υποστήριξαν φανατικά την κεντροδεξιά Συμμαχία.
Η εχθρότητα αυτή προκαλείται από το γεγονός ότι το Εργατικό Κόμμα είναι ακόμη στενά συνδεδεμένο με τα συνδικάτα, παρά την ψυχρότητα που είχε κυριαρχήσει στις σχέσεις τους παλιότερα, στην περίοδο της τελευταία «Eργατικής» κυβέρνησης. Μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες, η Σαν Χέραλντ, έγραψε χαρακτηριστικά ότι «ο Σόρτεν δεν αποδεικνύεται ικανός να απελευθερώσει(!) τους Εργατικούς από τα δεσμά των συνδικάτων, που συχνά μπλοκάρουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις»… Στο ίδιο μήκος κύματος, ο επικεφαλής της Συμμαχίας και επίδοξος πρωθυπουργός, Μάλκολμ Τέρνμπουλ, είχε πει προεκλογικά ότι οι «δέσμιοι των ακραίων συνδικάτων» Εργατικοί θα προκαλέσουν χάος και αστάθεια «τη στιγμή που η χώρα χρειάζεται μια σταθερή κυβέρνηση με σαφή κοινοβουλευτική πλειοψηφία». Παρά το δρακόντειο εκλογικό νόμο, όμως, όλα δείχνουν ότι θα δυσκολευτεί να ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης.
Αλλά και ο Εργατικός Σόρτεν χρησιμοποίησε παρόμοιο ύφος κατά των μικρότερων κομμάτων, διεκδικώντας κι αυτός το ρόλο του σταθεροποιητή και προσπαθώντας να αποτρέψει τους πολίτες να ψηφίσουν «κόμματα ανεύθυνα όπως οι Πράσινοι»… Σε κάθε περίπτωση, η μακρινή Αυστραλία αρχίζει να συντονίζεται με άλλα μεγάλα δυτικά κράτη. Παρ’ όλο που το σύστημα σε όλες τις εκφάνσεις του εκπέμπει με ένταση το μήνυμα «δεν υπάρχει εναλλακτική», πείθει όλο και λιγότερους.
Γ.Α.
