Ξεσηκώνεται πάλι η μαρτυρική Αϊτή
Ο περήφανος λαός της Αϊτής δεν το βάζει κάτω, παρά την τεράστια φτώχεια, τις αλλεπάλληλες καταστροφές και τη στρατιωτική κατοχή από τους μισητούς «κυανόκρανους» του ΟΗΕ. Πράγματι, η «ειρηνευτική αποστολή MINUSTAH» που εγκαταστάθηκε στη χώρα το 2004, μετά την ανατροπή και απαγωγή του νόμιμου προέδρου Αριστίντ από πεζοναύτες των ΗΠΑ, διακρίνεται για τη βαρβαρότητά της στην προσπάθεια να καταπνίξει τους λαϊκούς αγώνες για ψωμί και δημοκρατία και να διατηρήσει στην εξουσία τη φιλοδυτική κυβέρνηση του Μισέλ Μαρτελί. Η βία και νοθεία που κυριαρχεί στις κατοχικές «εκλογές» αποτέλεσε αυτή τη φορά το έναυσμα για να ξεσπάσει μία ακόμη εξέγερση, η σημαντικότερη των τελευταίων χρόνων. Από τα μέσα του Ιανουαρίου καθημερινά δεκάδες χιλιάδες διαδηλώνουν επίμονα στην πρωτεύουσα Πορτ-ο-Πρενς και σε όλη τη χώρα ενάντια στην κυβέρνηση-μαριονέτα των Δυτικών.
Η αγριότητα της καταστολής δεν έχει καταφέρει να κάμψει το λαϊκό φρόνημα, με τους κατοίκους των λαϊκών φτωχογειτονιών, ιδίως τους νέους, να βρίσκονται και πάλι στην πρώτη γραμμή. Οι διαδηλωτές ζητούν την παραίτηση του Μαρτελί και την αποχώρηση της κατοχικής δύναμης MINUSTAH, ενώ ταυτόχρονα καταγγέλλουν τα εξίσου διεφθαρμένα κόμματα της… εγκεκριμένης από τους Δυτικούς «αντιπολίτευσης». Μπροστά στη βάρβαρη αντιμετώπισή τους από τις κυβερνητικές δυνάμεις καταστολής αλλά και τους «κυανόκρανους», που συμμετέχουν ακόμη και με τεθωρακισμένα στην απόπειρα διάλυσης των διαμαρτυριών, οι διαδηλωτές αντιστέκονται δυναμικά – γεγονός για το οποίο καταδικάζονται ακόμη και από την «υπεύθυνη αντιπολίτευση»… «Ασκούμε νόμιμη αυτοάμυνα ενάντια στους πουλημένους πολιτικούς και τους ξένους εισβολείς», ήταν η χαρακτηριστική δήλωση ενός νεαρού διαδηλωτή σε Μεξικανό δημοσιογράφο.
Με το σύνθημα «Κάτω ο Μαρτελί – Η κυβέρνηση είμαστε εμείς!», η νεολαία της Αϊτής αντιμετωπίζει με κουράγιο τα δακρυγόνα και τις πλαστικές σφαίρες που εκτοξεύουν εναντίον της. Ο Κάρλος Αζνάρεζ, διευθυντής του εναλλακτικού δικτύου ενημέρωσης Resumen Latinoamericano, επισημαίνει χαρακτηριστικά: «Η Αϊτή υποφέρει όχι τόσο από τις λεγόμενες “φυσικές καταστροφές” όσο από την καταπίεση και εκμετάλλευση όλων αυτών που εδώ και δύο αιώνες επεμβαίνουν και εισβάλλουν σ’ αυτή τη χώρα και την καταληστεύουν. Η τωρινή εξέγερση είναι πραγματικά η πρώτη μεγάλη απάντηση των τελευταίων χρόνων, με το λαό να οργανώνεται ενάντια στους ντόπιους και ξένους που τον καταπιέζουν. Είμαστε μάρτυρες της αναγέννησης της αντίστασης και της λαϊκής αντεπίθεσης, που αλλάζει δραστικά το συσχετισμό δύναμης. Και είναι σπουδαίο το γεγονός ότι ο λαός αναφέρεται στο 1804, στη νίκη της Επανάστασης, ότι έχει συνείδηση της ιστορίας του».
Ερρίκος Φινάλης
Σημαντικές στιγμές στην ιστορία
1492 και έπειτα: Άφιξη του Κολόμβου στο νησί, που το ονομάζει «Ισπανιόλα». Υποδούλωση και σταδιακή εξολόθρευση όλου του ιθαγενούς πληθυσμού από επιδημίες και κακομεταχείριση.
1697 και έπειτα: Γαλλοϊσπανική συμφωνία μοιράζει στα δύο την Ισπανιόλα. Οι Γάλλοι παίρνουν τη σημερινή Αϊτή και οι Ισπανοί το σημερινό Άγιο Δομίνικο. Εισάγουν εκατοντάδες χιλιάδες δούλους από την Αφρική για τις φυτείες τους.
1791-1804: Οι μαύροι σκλάβοι εξεγείρονται σε όλο το νησί. Το 1803 συντρίβουν τα στρατεύματα του Ναπολέοντα. Την Πρωτοχρονιά του 1804 ανακηρύσσουν το ανεξάρτητο κράτος τους, το πρώτο στον κόσμο που δημιουργήθηκε από νικηφόρα επανάσταση δούλων.
19ος αιώνας: Οι Αϊτινοί βοηθούν τον Σιμόν Μπολιβάρ και άλλους Λατινοαμερικάνους επαναστάτες να αποτινάξουν τον ισπανικό ζυγό. Είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνωρίζει επίσημα, το 1822, την επαναστατημένη Ελλάδα και επιχειρεί να της στείλει υλική βοήθεια. Η Γαλλία και η Γερμανία ασκούν «διπλωματία κανονιοφόρων» ενάντια στην Αϊτή.
1914-1934: Στρατεύματα των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γερμανίας εισβάλλουν στην Αϊτή για να «προστατεύσουν τους υπηκόους τους». Το 1915 οι ΗΠΑ την κηρύσσουν επίσημα υπό κατοχή, που τυπικά διαρκεί ώς το 1934. Διατηρούν τον πλήρη έλεγχο ώς το 1941.
1957-1990: Αιμοσταγής δικτατορία της οικογένειας Ντιβαλιέ με την υποστήριξη των ΗΠΑ και άλλων δυτικών δυνάμεων. Δεκάδες χιλιάδες Αϊτινοί δολοφονούνται από τις παραστρατιωτικές συμμορίες των Τοντόν Μακούτ, εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστεύουν. Το 1986 λαϊκή εξέγερση ανατρέπει τον Ντιβαλιέ, που καταφεύγει στη Γαλλία. Ακολουθούν αλλεπάλληλα πραξικοπήματα.
1990-2004: Ο προοδευτικός ιερέας Αριστίντ κερδίζει τις πρώτες ελεύθερες εκλογές. Ανατρέπεται σύντομα από ακροδεξιό πραξικόπημα. Επανέρχεται στην εξουσία το 1994 κατόπιν συμβιβασμού με τις ΗΠΑ. Υποχρεώνεται και πάλι σύντομα σε παραίτηση. Το 2000 ξανακερδίζει τις εκλογές. Το 2004 ζητά από τη Γαλλία να αποπληρώσει το χρέος της προς την Αϊτή. Αμέσως εκδηλώνεται νέο ακροδεξιό πραξικόπημα με την υποστήριξη ΗΠΑ και Γαλλίας. Αμερικανοί πεζοναύτες απάγουν τον Αριστίντ και τον μεταφέρουν σε υποχρεωτική εξορία στην Αφρική.
2004-Σήμερα: Ξεκινά περίοδος κατοχής της Αϊτής από «κυανόκρανους» του ΟΗΕ (MINUSTAH) με κυβερνήσεις υπό τον πλήρη έλεγχο της Δύσης. Το 2010 μεγασεισμός προκαλεί τεράστιες καταστροφές και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Το 2011 επιτρέπεται στον Αριστίντ να επιστρέψει από την επτάχρονη εξορία του, αλλά το 2014 τίθεται σε κατ’ οίκον περιορισμό. Αλλεπάλληλες εξεγέρσεις καταστέλλονται, ενώ βία και νοθεία κυριαρχεί στις εκλογικές αναμετρήσεις.
«Αναθεματισμένη Γαλλία! Παντοτινό μίσος ενάντια στους Γάλλους!»
Η σχετικά άγνωστη στο ευρωπαϊκό κοινό επαναστατική ιστορία της Αϊτής αναφέρεται πολλές φορές στο νέο βιβλίο του Ντομένικο Λοσούρντο Η πάλη των τάξεων – Μια πολιτική και φιλοσοφική ιστορία, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Α/συνεχεια. Παραθέτει το σύνθημα του τίτλου (το οποίο κραυγάζουν οι εξεγερμένοι μαύροι καθώς επιτίθενται στο στράτευμα που έστειλε ο Ναπολέων για να επαναφέρει την αποικιοκρατία και τη δουλεία) για να καταδείξει ότι «πρόκειται για έναν ταξικό αγώνα που είναι ταυτόχρονα και εθνικοαπελευθερωτικός». Ο Λοσούρντο παραπέμπει επανειλημμένα στην «επανάσταση των μαύρων σκλάβων που κατόρθωσε να νικήσει τον πιο ισχυρό στρατό της εποχής, το στρατό του Ναπολέοντα», υπογραμμίζοντας τη σημασία της για όλη την αμερικανική ήπειρο:
«Η χώρα που προέκυψε από αυτήν, η Αϊτή, έπαιξε ένα ρόλο επαναστατικό, που ξεπέρασε κατά πολύ τα σύνορά της: ώθησε τον Σιμόν Μπολίβαρ να καταλύσει τη δουλεία στην ισπανική Λατινική Αμερική και τον βοήθησε στον αγώνα του για την ανεξαρτησία. Ενέπνευσε την εξέγερση των μαύρων σκλάβων στην Ντεμεράρα (σημερινή Γουιάνα) και την Τζαμάικα και απέκτησε σχέσεις με τους Βρετανούς που αγωνίζονταν για την κατάργηση της δουλείας. Η πρώτη χώρα της αμερικανικής ηπείρου που κατάργησε το καθεστώς της δουλείας εμφανίζεται υπερήφανα σαν η κατεξοχήν χώρα της ελευθερίας, και πραγματικά εναποθέτουν σε αυτήν τις ελπίδες τους οι σκλάβοι της Κούβας και του Νότου των Ηνωμένων Πολιτειών».
