https://kopria.blogspot.com/
Επιλέγει και παρουσιάζει τη Τασία Σταματοπούλου.
Καμιά σχέση με τα… λάχανα. Ο Πολύκαρπος, διαχειριστής του blog «Κοπριά» είναι πληροφορικάριος, προς το παρόν, όπως λέει στο προφίλ του, βάζοντας και ένα «αλλά» με πολλές τελίτσες…
Άρχισε το ιστολογείν τον Δεκέμβρη του 2008 (όπως εκατοντάδες συνταξιδιώτες στο Διαδίκτυο στη χώρα μας) με σταθερή παρουσία και αιχμηρές δημοσιεύσεις.
Κλασικά, όπως πολλοί bloggers, δηλώνει πως στο blog «δεν συμμετέχουν δημοσιογράφοι», ενώ για τους πολιτικούς θέτει παρακάτω το αμείλικτο ερώτημα:
«Μια ερώτησις, έτσι για σκέψη… Δε μου λες, αφού οι Έλληνες πολιτικοί είναι ανίκανοι, μου εξηγείς πώς πλουτίζουνε»;
Οι δημοσιεύσεις του αφορούν, κυρίως, την τρέχουσα πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα με «πειραγμένες» φωτογραφίες και video και γλώσσα κοφτερή και σαρκαστική.
Ένα από τα μότο της σελίδας του Πολύκαρπου είναι το «δικαίωμα στην τεμπελιά». «Αν δούλευα λιγότερο, θα είχα χρόνο να σκεφτώ περισσότερο».
Ζητά, επίσης, από τον αναγνώστη να δείξει ανεκτικότητα για κάποια ορθογραφικά λάθη, αφού, όπως λέει, γράφει γρήγορα και βιαστικά, στα διαλείμματα της δουλείάς… (οι δύο τόνοι είναι ηθελημένοι) από τον ίδιο…
Γιώργο προχώρα και πούλησέ τα όλα, ακόμη την κατάθλιψή μας
Τα άλογα τα γέρικα τα πυροβόλησες στο κεφάλι ήδη, αλλά ήταν χαριστική η βολή. Μια πράξη ευσπλαχνίας.
Το ξέρω ότι έφταιξαν και αυτοί. Οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν ποτέ τι εξέτρεφαν. Όμως, νόμιζαν ότι έκαναν καλό και εν πάση περιπτώσει «ου γαρ οίδασι…». Βλέπεις, ακόμη και τότε που η Ελλάδα είχε τα μαύρα χάλια της (όποτε τότε). Τότε που βγαίναμε από πολέμους και εμφυλίους, υπήρχε κάτι που σε κρατούσε.
Το Αύριο ίσως να ήταν καλύτερο. Ίσως. Αν προσπαθούσαμε λίγο παραπάνω.
Και ήταν, έστω και εικονικά. Ακόμη και με δανεικά.
Βέβαια, θα έπρεπε να γίνει λίγο κράτει. Από τον παππού σου. Από τον πατέρα σου. Από το θείο του πρόσφατου ανιψιού. Και από τον αδιάφορο ανιψιό του παλιού θείου.
Θα έπρεπε να είχατε πει και καμιά αλήθεια από πριν, αντί να χαϊδεύεται τα αφτιά, κυρίως εκείνων που εκτρέφατε στο Δημόσιο. Αυτούς που τα φάγατε μαζί! Ξέρεις εσύ.
Και έτσι πήγε το παλιάλογο. Με χέρι σταθερό και μάτι καθάριο υπέγραψες να του κόψουν τη σύνταξη και τα ποδάρια.
Και δεν μίλησαν και πολλοί. Ίσως γιατί πέτυχες να τους περάσεις κάποιες ενοχές κι τύψεις. Ίσως γιατί η κούραση της ζωής βαραίνει πιότερο. Ίσως γιατί φοβήθηκαν πολύ.
Μετά πήρες φόρα και άρχισες να κόβεις και από αλλού. Σαν παιδάκι που του έδωκαν ψαλίδι και πολύ χαρτί.
Πήραν σειρά οι φτασμένοι 35 έως 55. Φτασμένοι από σπουδές, πτυχία και κάποια θέση που τους ικανοποιούσε. Ξέρω ότι φταίξανε και αυτοί. Κοιτούσαν τη δουλειά τους, όπως είχαν μάθει. Το αμερικανικό όνειρο αλά «Γκρέκα» είχε πουλήσει καλά.
Αλλά, ρε γαμώτο, αυτοί δεν θα έχουν άλλες ευκαιρίες. Δεν τους έκοψες τα πόδια αλλά στη μέση.
Και μετά, ξαναμμένος πια φαντάζομαι, έπιασες τους νέους. 592 ευρώ στην αρχή (ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Είναι για κλάματα γι’ αυτό γελάω δυνατά) και ατομικές συμβάσεις (για όλους).
Προφανώς ατομικές. Μόνος ο καθένας φοβάται πιο πολύ. Πανικοβάλλεται. Και έτσι μπορείς να σταθείς αγέρωχος πίσω από το γυαλί των Μέσων που μοιράζεις συμφέροντα και στοργικά να τρομοκρατήσεις πιότερο, ώστε να πάψουν και οι ψίθυροι.
Γνωρίζω καλά Γιώργο ότι δεν σε ενδιαφέρει, αλλά πρέπει να σου πω ότι δεν μπορείς να παίζεις με τις ανθρώπινες ζωές. Δεν είναι δυνατόν με τόση ευκολία να αποδομείς ψυχές και αξιοπρέπεια. Αλλά το γνωρίζεις, όπως γνωρίζεις ότι η ζωή απέχει πολύ από το να είναι δίκαιη. Είναι ζούγκλα και μόνο οι πολλοί μπορούν να επιβάλλουν δικαιοσύνη. Γι’ αυτό διαιρείς, για να βασιλεύεις. Και αν δεν φτάνει αυτό τότε χρεώνεις. Το ξέρεις το παιχνίδι Γιώργη. Το έχεις μάθει από καιρό. Η κυβέρνηση-σωτηρία της χώρας έχει ενσωματωθεί στα γονίδια της οικογένειάς σου.
Οι περισσότεροι δεν γνώριζαν τι υπάρχει πίσω από το αθώο βλέμμα σου και τα χαριτωμένα σαρδάμ, όμως γνωρίζουν πια ότι δεν σε ενδιαφέρει τίποτα άλλο από το να εξυπηρετήσεις όσους σε έσπρωξαν στην πρωθυπουργική καρέκλα που τόσο ήθελες, ίσως και να τη θεωρούσες και κληρονομικό δικαίωμά σου.
Δεν θα αφήσεις τίποτα όρθιο, θα πουλήσεις τα πάντα
Κοινωνικό κράτος, αγώνες και ιδέες. Το παρελθόν των γονιών μας και το μέλλον των παιδιών μας. Ακόμη και την κατάθλιψή μας, αν στη ζητήσουν.
Άτακτες οι σκέψεις μου και θα τις μαλώσω. Αυθαίρετες και θα τις χρεώσεις. Ένα θα σε συμβουλέψω, αν και νομίζω το κάνεις πολύ καλά.
Κοίτα να σκοτώνεις τα όνειρα πριν γεννηθούν.
Όταν μεγαλώνουν γίνονται επικίνδυνα.
