Σκέψεις για το «κοινωνικό» σποτάκι της κυβέρνησης
του Τάσου Βαρούνη
Το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης είναι η απάντηση στη βαρβαρότητα. Αυτό μας πληροφορεί το νέο σποτάκι της κυβέρνησης. Και μόνο η κατ’ αντιπαράσταση χρήση των λέξεων φαντάζει γελοία και εξωπραγματική. Όχι βέβαια γιατί θα προτιμούσαμε το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Ούτε γιατί γενικώς και αορίστως θα υποτιμούσαμε τα «ψίχουλα». Μα ας έβαζαν τουλάχιστον «ένα ελάχιστο μέτρο», «μια μικρή βοήθεια», κάτι τέλος πάντων που, στο βαθμό που θα ίσχυε, θα ήταν πιο σεμνό και συμβατό. Όχι. «Απάντηση!». Πρέπει κάποιος να είναι πολύ θολωμένος για να εκτιμήσει ότι η συνεχιζόμενη καταστροφή μπορεί να αντιμετωπιστεί έτσι. Στην πραγματικότητα το ζήτημα είναι πιο σοβαρό. Η βαρβαρότητα καταγράφεται με όρους ευρώ, όταν η χώρα και η κοινωνία διαλύονται με τέτοιο πολυεπίπεδο τρόπο. Το κάδρο της καταστροφής περιορίζεται, μαζί και οι προσδοκίες ανάταξης. Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι κατά την αριστερή κυβέρνηση η βαρβαρότητα μπορεί να αντιμετωπιστεί με κάποιου είδους πολιτική. Και ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν παρά να αναμένουν αυτήν την πολιτική από κάποιον ικανό. Η κοινωνία σε ρόλο επαίτη, ακόμα κι αν αυτός παίρνει τη μορφή του ψηφοφόρου. Καμιά συμμετοχή, κανένας ρόλος, προφανώς κανένας αγώνας.
Τουλάχιστον, το πραγματικό χαρτζιλίκι υπονοεί ένα χρέος και μια ευθύνη των μεγαλύτερων προς τους μικρότερους. Ενώ το fake Συριζικό χαρτζιλίκι -που όμως «δεν είναι χαρτζιλίκι»… πόσο γελοίο επικοινωνιακό τρικ…- είναι η απόφαση ενός επιτελείου να κρατηθεί όσο μπορεί και με κάθε τρόπο στην εξουσία. Βιτρίνα σε ένα εμπόριο ελπίδας και απελπισίας.
Για μια φορά ακόμα λέξεις και έννοιες θυσιάζονται στον βωμό της επικοινωνίας. Είναι κι αυτό μια μόνιμη επιτυχία της Αριστεράς που κυβερνά. Η σχέση της με την αλήθεια και το ψέμα, ο χειρισμός και ο εμπαιγμός των ανθρώπων. Η οργανωμένη εξαπάτηση με στόχο «να βγει η δουλειά». Κι αυτό δεν είναι διόλου πταίσμα, λεπτομέρεια ή παρωνυχίδα μπροστά στις μνημονιακές της επιλογές. Γιατί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιράζει απλά τη φτώχεια νομοθετώντας και ψηφίζοντας. Δημιουργεί πολιτικές συνήθειες, δημόσιο στυλ, διαπαιδαγωγεί, εν προκειμένω σακατεύει την όποια σχέση της πολιτικής με κάποιας μορφής ηθική. Δεν είναι μονάχα «ίδια με τους προηγούμενους» μα επιπλέον προσφέρει συνεχώς στον αμοραλισμό νέα καλούπια. «Kolotumpa». Η κοροϊδία δεν είναι απλά ένα τεχνικό συμπλήρωμα μιας πολιτικής σε βάρος του λαού. Είναι η ίδια πολιτική. Και το προσωπικό που την ασκεί, τη συντηρεί και την ανέχεται είναι «χαλασμένο» πολύ βαθύτερα από όσα εύκολα καταμαρτυρούν οι τρέχουσες επιλογές του. Το λάθος του συνειδητού ψεύτη δεν είναι από αυτά που διορθώνονται από τη μια μέρα στην άλλη.
