Η δήλωση Πούτιν πως οι ουκρανικές προεδρικές εκλογές της 25 Μαΐου είναι μια κίνηση «στη σωστή κατεύθυνση», συνιστά τη μεγαλύτερη υποχώρηση και βήμα προς τα πίσω μετά την ανατροπή Γιανουκόβιτς. Αποδέχεται de facto τις νέες αρχές του Κιέβου που αποκαλούσε «πραξικοπηματικές» και στηρίζει τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές στις οποίες στηρίζονται οι δυτικοί σχεδιασμοί.
Δεν είναι η πρώτη φορά από τα τέλη Νοεμβρίου οπότε και ξεκίνησε η κρίση, που Μόσχα υποχωρεί. Έχοντας εξασφαλίσει την άρνηση Γιανουκόβιτς προς την Ε.Ε., πέρασε στη συνέχεια, εν μέσω του Γιουριμαϊντάν και έντονων δυτικών πιέσεων, σε μια μεγάλη υποχώρηση και σιωπή για τα τεκταινόμενα, επενδύοντας στην ιδιαίτερη σχέση με το Βερολίνο και τη δυνατότητα ενός συμβιβασμού. Αποκορύφωμα ήταν η συμφωνία της 21 Φεβρουαρίου που επιβλήθηκε στον Γιανουκόβιτς από την ίδια τη Μόσχα, συμφωνία που προέβλεπε την εκχώρηση των θέσεων του πρωθυπουργού και υπουργείων στην αντιπολίτευση! Τι κέρδισε από αυτό; Την πραξικοπηματική ανατροπή την επομένη κιόλας μέρα. Όταν ο Κλιτσκό (άνθρωπος των Γερμανών) πήγε στην πλατεία να ανακοινώσει τη συμφωνία της 21 Φεβρουαρίου, αποδοκιμάστηκε από τον Δεξιό Τομέα που έπαιρνε απευθείας γραμμή από την αμερικανική πρεσβεία του Κιέβου.
Είναι βέβαιο πως η τωρινή δεύτερη υποχώρηση της Μόσχας αποτελεί επίσης προϊόν συνεννοήσεων Πούτιν-Μέρκελ. Το επιβεβαιώνει η αντιπαράθεση δηλώσεων που ακολούθησε ανάμεσα σε Ουάσινγκτον και Μόσχα. Η δε Μέρκελ έχει λόγους να επείγεται για εκτόνωση της ουκρανικής κρίσης και την επίτευξη συμβιβασμού Δύσης-Ρωσίας κοντύτερα στις απαιτήσεις της δεύτερης απ’ ό,τι θα ανεχόταν η Ουάσιγκτον. Όποιος νομίζει ότι το Βερολίνο δεν αισθάνεται άβολα από την εξέλιξη της κρίσης, είναι μακριά νυχτωμένος.
Το ερώτημα είναι αν η νέα υποχώρηση της Μόσχας θα αποφέρει κάτι. Η γεύση από την προηγούμενη υποχώρηση είναι πικρή. Μπορεί μεν να ισχύει ότι στον αγώνα αντοχής που εξελίσσεται στην Ουκρανία η Μόσχα διαθέτει τα περισσότερα ατού, κάτι που της επιτρέπει να υπολογίζει πως σε βάθος χρόνου θα επιβάλει έναν συμβιβασμό, αλλά η υποχώρησή της, όπως και η προηγούμενη, επιβεβαιώνει τη στρατηγική της αδυναμία απέναντι στη Δύση σε αντιδιαστολή με την «τακτική» υπεροπλία που διαθέτει επί εδάφους.
Επιβεβαιώνεται επίσης πως χρησιμοποιεί τους ρωσόφιλους της Ουκρανίας ως πιόνια σε μια γεωπολιτική αντιπαράθεση, αδιαφορώντας επί της ουσίας για τα δικαιώματά τους. Δεν έχουν περάσει παρά λίγες εβδομάδες από τη δέσμευση Πούτιν περί κόκκινης γραμμής στην περίπτωση που απειλούνταν Ρώσοι της Ουκρανίας. Όχι μόνο απειλήθηκαν αλλά εξοντώνονται από τα φασιστοειδή του Κιέβου σε ρυθμούς και με στυλ που θυμίζουν άλλες εποχές. Αν η απάντηση Πούτιν είναι η στήριξη… των προεδρικών εκλογών, αυτή κατά το κοινώς λεγόμενο φέρνει περισσότερο σε κάτι σαν «πούλημα».
Γ.Τσ.
