Δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε ως μισθοφόρος στην επιχείρηση εξάλειψης κάθε προοδευτικής προοπτικής
Της Τίνας Στρίκου
Η Αλ Κάιντα της Υεμένης, που ανέλαβε την ευθύνη για τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo, είναι ένα πραγματικό παιδί της Αλ Κάιντα του Αφγανιστάν, αφού σφυρηλατήθηκε ως μισθοφόρος στην επιχείρηση εξάλειψης κάθε προοδευτικής προοπτικής. Δυστυχώς, μόνο μετά από τραγικά γεγονότα θυμόμαστε την Υεμένη, που βρίσκεται στη στροφή της αραβικής χερσονήσου και η πρωτεύουσά της, η Σάναα, είναι από τις αρχαιότερες πόλεις που κατοικούνται μέχρι σήμερα. Αυτό το μαύρο σημείο στο χάρτη έχει μια συγκλονιστική σύγχρονη ιστορία αγώνα απέναντι στις μεγαλύτερες δυσκολίες.
Η αγωνιστική παράδοση της Υεμένης
Το στρατηγικό λιμάνι του Άντεν της Υεμένης και η γύρω περιοχή ήταν βρετανικό προτεκτοράτο από το 1832. Το ισχυρό συνδικάτο των λιμενεργατών, μαζί με το λαό που είχε κινητοποιηθεί όλη την προηγούμενη δεκαετία, έδιωξαν τους Βρετανούς το 1967. Η δημιουργία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Υεμένης στο νότο το 1970 ήταν ένα συγκλονιστικό επίτευγμα. Αλλά η Υεμένη είχε πιαστεί πλέον στα δίχτυα του ψυχρού πολέμου…
Ο δικτάτορας Άλι Αμπντουλάχ Σάλεχ, ο οποίος κυβερνούσε το βόρειο τμήμα από το 1978, ήταν ο κύριος εκφραστής της αμερικανικής (δηλαδή και σαουδαραβικής) κυριαρχίας στην περιοχή. Τα δύο τμήματα της Υεμένης ενοποιήθηκαν το 1990. Όμως το 1994 ξέσπασε εμφύλιος. Η δικτατορία του Σάλεχ, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, μετέτρεψε την Υεμένη από μια χώρα που έκανε τεράστια βήματα στη δημοκρατία τη δεκαετία του 1960, σε μια χώρα που μαστίζεται από τη φτώχεια, χωρισμένη σε αντιμαχόμενες φυλές.
Το σύγχρονο κύμα των αραβικών εξεγέρσεων δεν άφησε απ’ έξω τη χώρα. Με τεράστια τόλμη οι εξεγερμένοι άντρες και γυναίκες βγήκαν στους δρόμους το 2011, χτυπήθηκαν και τελικά έδιωξαν τον δικτάτορα Σάλεχ, που βρήκε ευπρόσδεκτη αγκαλιά στη Σαουδική Αραβία.
«Κατορθώματα» της Αλ Κάιντα
Η Αλ Κάιντα της Υεμένης εμφανίστηκε το 1992, και από τότε έχει κάνει μακρά σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων κατά αμερικανικών κυρίως στόχων – αφού προηγουμένως και παράλληλα προσέφερε γενναιόδωρες υπηρεσίες σε συνεργασία με το καθεστώς ενάντια στις προοδευτικές δυνάμεις.
Για τη σχέση της Αλ Κάιντα με το καθεστώς και τις ΗΠΑ είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του αριστερού αγωνιστή Τζάραλαχ Ομάρ, που δολοφονήθηκε το 2002. Ο Ομάρ είχε καταφέρει να συγκροτήσει ένα συνασπισμό της αντιπολίτευσης στην Υεμένη με τους σοσιαλιστές και το μετριοπαθές ισλαμικό κόμμα Ισλάχ ενάντια στον δικτάτορα. Πολιτική πλατφόρμα του συνασπισμού ήταν ο αγώνας για δημοκρατία, κατά της διαφθοράς και για την ικανοποίηση των ζωτικών αναγκών του πληθυσμού (όπως το καθαρό νερό). Σε προεκλογική συγκέντρωση τον Δεκέμβριο του 2002 δολοφονήθηκε από ένα φονταμενταλιστή της Αλ Κάιντα, που είχε πολεμήσει με το στρατό του Σάλεχ ενάντια στους σοσιαλιστές της Νότιας Υεμένης στον εμφύλιο του 1994…
Ένοχη η «τάξη» που επέβαλαν οι ΗΠΑ
Ο στρατός της Υεμένης, με πολυποίκιλες διασυνδέσεις και συμμαχίες με τους φονταμενταλιστές, λάμβανε εν τω μεταξύ τεράστια οικονομική ενίσχυση και εκπαίδευση από τις ΗΠΑ, για τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» φυσικά. Ο ψυχρός πόλεμος δεν είχε τελειώσει. Στο αντίπαλο στρατόπεδο τώρα βρίσκονται στην πραγματικότητα οι λαοί, αν και ο διακηρυγμένος εχθρός είναι ένα έκτρωμα που λέγεται ισλαμιστικές οργανώσεις.
Σήμερα η στρατιωτική εκστρατεία των ΗΠΑ στην Υεμένη συνεχίζει μια μακρά σειρά επεμβάσεων με βομβαρδισμούς από μη επανδρωμένα αεροσκάφη, που επικεντρώνονται τον τελευταίο καιρό ενάντια στους αυτονομιστές σιίτες Χούθι.
Γράφει χαρακτηριστικά ο προοδευτικός δημοσιογράφος Άσαντ Αμπού Χαλίλ στην λιβανέζικη εφημερίδα Αλ Αχμπάρ: «Πρέπει να θυμόμαστε ότι στη Μέση Ανατολή και τον Ισλαμικό κόσμο γενικά –από την Ινδονησία ως το Μαρόκο– για πολλά χρόνια κυριαρχούσαν αριστερές και κοσμικές δυνάμεις. Αυτές οι δυνάμεις πολεμήθηκαν με κάθε τρόπο και βίαια από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τους συμμάχους της στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Η περιφερειακή “τάξη” που επέβαλαν οι ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή (κυρίως μέσω της συμμαχίας τους με τα καθεστώτα του Κόλπου και με το Πακιστάν) είναι άμεσα υπεύθυνη, όπως και πρόσφατα στη Συρία, για την παραγωγή των τζιχαντιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων. Δηλαδή οι ΗΠΑ έχουν περισσότερα να εξηγήσουν και να δικαιολογήσουν, τουλάχιστον, από ό,τι ο μέσος μουσουλμάνος για το φαινόμενο της ισλαμιστικής βίας διεθνώς».
