Οι «μπούκες» στα σινεμά που περιλάμβαναν διακοπή της προβολής του «Τζόκερ», η αναζήτηση ανηλίκων στην αίθουσα, αλλά και η συνέχεια όχι «επί της οθόνης» αλλά στα αστυνομικά τμήματα, ήταν λογικό να προκαλέσουν την οργή και κυρίως τη χλεύη της κοινωνίας ή μέρους της. Ειδικά τα μέσα δικτύωσης «ξεσάλωσαν» με αυτή τη μεγάλη επιτυχία διωκτικών και λοιπών αρχών.
Παράλληλα, εκτυλίχτηκε και κάτι ακόμα. Ας το ξεκινήσουμε ανάποδα, ας φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν οι εισβολές γίνονταν επί ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί κάλλιστα μπορούσαν να γίνουν, αφού και το νομικό πλαίσιο υπήρχε από το 2010, και τα πρόσωπα που εμφανίζονται ως εμπλεκόμενα φαίνεται ότι δεν άλλαξαν.
Καταρχάς θα βλέπαμε πάλι το έργο «Έχουμε την κυβέρνηση, όχι την εξουσία» με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον Τζόκερ… Ο κος Χρυσοχοΐδης θα ήταν ο αντιεξουσιαστής υπουργός που αψηφά τον νόμο για να υπερασπιστεί τις ελευθερίες, αφού δήλωσε ότι θα πάει με τον ανήλικο γιο του να δει την ταινία. Η κα Μενδώνη, που έσπευσε να διαχωριστεί από τις ενέργειες που έγιναν, θα ήταν φυσικά άμοιρη ευθυνών. Πού να ξέρει τι θα κάνει κάθε υπάλληλος, τομεάρχης ή αστυφύλακας; Την ευθύνη θα την είχε το «βαθύ κράτος» των συντηρητικών υπαλλήλων και μπάτσων, ενώ η κυβέρνηση θα παρουσιαζόταν να κάνει τιτάνιες προσπάθειες για να το τιθασεύσει.
Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το έργο που παίζεται τιτλοφορείται «Επιστροφή στο κράτος της Δεξιάς και στο 1950». Η Αυγή αφιέρωσε το πρωτοσέλιδό της σε αυτή τη νεοσυντηρητική επιστροφή. Ο δε Αλ. Τσίπρας, ανάρτησε φωτομοντάζ με τον Χρυσοχοΐδη να κυνηγά τον Τζόκερ και είδε –λίγο πιο αισιόδοξος αυτός– επιστροφή στη δεκαετία του 1960… Έκανε και μια ανάλυση πάνω στο κέφι του για την ταινία, αναφέροντας ότι η αδικία «γεννά το ταξικό μίσος και κάποια στιγμή την εξέγερση των από κάτω»!
Θα έλεγε κανείς ότι παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου. Και ποιο θα ήταν το λογικό όμως; Να βεβαιώνουν Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ ότι συμφωνούν και χειρίζονται με πανομοιότυπο τρόπο τα περισσότερα θέματα; Μνημόνια, πλεονάσματα, εξωτερική πολιτική, Μεταναστευτικό, Ευρώπη, σχέσεις με τις ΗΠΑ, Τουρκία, Κυπριακό, σε όλα τα κομβικά θέματα ταυτίζονται. Τι μένει για να διεξαχθεί η απαραίτητη αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης;
Αυτό που μένει, μιλώντας τουλάχιστον για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι να πλασαριστεί μια ιστορία που λέει ότι υπάρχει μια σκληρή Δεξιά που προχωρά σε μια νεοσυντηρητική επιστροφή. Επιστροφή από τι; Προφανώς από την όαση προόδου και δημοκρατίας που είχε εγκαθιδρυθεί τα τελευταία χρόνια.
Το αφήγημα της «επιστροφής» δεν ισχύει, όχι γιατί η Ν.Δ. δεν είναι δεξιό κόμμα και δεν ρέπει ιδιαιτέρως προς τον αυταρχισμό, αλλά γιατί «το κράτος έχει συνέχεια» όσο κι αν έχει και παραλλαγές ανάλογα με το ιδεολογικό στίγμα του εκάστοτε διαχειριστή του.
Ας δούμε το παράδειγμα του Μεταναστευτικού. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είχε καμιά δεκαριά χιλιάδες έγκλειστους στο στρατόπεδο της Μόριας, άφηνε όμως και 50 πρόσφυγες σε μια κατάληψη στα Εξάρχεια. Χάιδευε έτσι ένα δικό του, ειδικό κοινό. Η Ν.Δ. έχει άλλο κοινό, που μπορεί να προτιμά να παρακολουθήσει μια επιχείρηση εκκένωσης. Η ουσία όμως είναι ότι κι οι δύο ακολουθούν κατά γράμμα την πολιτική που έχει χαραχθεί από την Ε.Ε. για την Ελλάδα και τις συμφωνίες που έχουν γίνει.
Μπορούμε να φέρουμε πολλά ακόμα παραδείγματα που οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Όχι ότι «όλα τα αστικά κόμματα είναι ίδια», αυτό θα ήταν πράγματι μια γενικότητα. Αλλά ότι στην Ελλάδα του 2019, συμβαίνει τα δυο μεγάλα κόμματα να ανήκουν στην ίδια διεθνή παράταξη, αυτή της παγκοσμιοποίησης στην ευρωπαϊκή και ευρωατλαντική της εκδοχή. Όχι, δεν γυρνάμε στο 1950, πάμε ολοταχώς για το 2020 και το 2030 όπως εφιαλτικά τα προδιαγράφουν οι κυρίαρχες ελίτ.
Θα ρωτήσει κανείς και ίσως δικαίως; Να μην κάνουμε αντιπολίτευση γιατί τα ίδια έκανε κι ο ΣΥΡΙΖΑ; Φυσικά και δεν τίθεται έτσι το θέμα. Η πλήρης συμπόρευση όμως με την ατζέντα της Κουμουνδούρου, η παρασιώπηση μιας σειράς άλλων θεμάτων, η αντιπολίτευση εκείνη, εν τέλει, που αναμασά το αφήγημα ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια «λούμπα» στην οποία πέφτουν πολλοί προοδευτικοί και δεν έχει πολλά να δώσει.
Καλή λοιπόν η πρόσφατη Τζοκεριάδα αλλά δεν είχε Μπάτμαν… Ο «καλός» της ιστορίας δεν υπάρχει, τον πάτησε η κανονικότητα, που δεν μας προέκυψε προχτές αλλά κρατάει χρόνια.
