Του Βασίλη Μουλόπουλου.
Η ιστορία με την υπόθεση Siemens έχει πλέον υπερβεί την τραγική της διάσταση. Το φινάλε της περιβόητης Επιτροπής, αυτής που θα έριχνε άπλετο φως στο μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης, έριξε άπλετο φως στην κατάσταση της πολιτικής στην μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Η Επιτροπή κατέληξε ότι οι πολιτικοί λαδώνονται. Οι υπουργοί παίρνουν μίζες για δουλειές που υπογράφουν. Oποία η έκπληξη.
Παρακολουθούμε μια grottesca comedia όπου οι πρωταγωνιστές του σκανδάλου καταγγέλλουν αλλήλους ότι τα έπιασαν. Ότι τουλάχιστον καμιά εικοσαριά από τους κορυφαίους υπουργούς της τελευταίας εικοσαετίας δούλευαν με καθεστώς πλήρους απασχόλησης για τη γερμανική εταιρία. Οι ίδιοι και τα κόμματά τους. Α ναι, ξέχασα, για το μαύρο χρήμα στα κομματικά ταμεία ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. συμφώνησαν ότι η Επιτροπή είναι αναρμόδια να ερευνήσει.
Και τώρα, όλος ο θίασος του πολιτικού προσωπικού έχει βγει επί σκηνής και πληροφορεί το φιλοθεάμον κοινό στην πλατεία ότι υπάρχει ηθικόν ζήτημα (για τον άλλον), ζητεί πάλι κάθαρση (αλήθεια, ποιος θα την κάνει;) αλλιώς –λένε– το σύστημα θα καταρρεύσει. Μέχρι και η θυγατέρα του κ. Μητσοτάκη κατέθεσε πρόταση και ζητεί (εδώ γελάνε) εις βάθος έρευνα.
Ψυχραιμία, της Ελλάδας παιδιά. Γιατί νομίζετε ότι το φιλοθεάμον κοινό ενδιαφέρεται ή φοβάται την κατάρρευση του συστήματος που γέννησε την εκποίηση του κράτους σε όποιον προσφέρει καλύτερες τιμές; Τι το χειρότερο μπορεί να αναμένει;
Οι Ρομπέν της κάθαρσης δεν πείθουν. Όλοι γνωρίζουν ότι δεν θέλουν να ελευθερώσουν τον βασιλιά Ριχάρδο αλλά να παραμείνουν σφετεριστές της εξουσίας και να κρατήσουν και το σεντούκι με τα λύτρα για την απελευθέρωσή του.
Το θέαμα είναι διασκεδαστικό αλλά συνάμα και εξοργιστικό. Όχι για το σκάνδαλο (ο κόσμος το ’χε τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι), αλλά για αυτά που λέει και πράττει το πολιτικό προσωπικό. Προσβάλλουν τη νοημοσύνη, περνούν για ηλίθιους μερικά εκατομμύρια πολίτες και αυτό μου τη δίνει.
Δεν μιλάω για την (υποτιθέμενη) δικαστική έρευνα, ούτε για την (υποτιθέμενη) κοινοβουλευτική έρευνα. Αλλά για το πόσο υποτιμούν τα λαμόγια του έθνους τους πολίτες, τους νόμους, τους θεσμούς και την κοινή λογική.
Προσβάλλει και την αισθητική και τη νοημοσύνη το θέαμα που παρουσιάζει η χαρούμενη δικομματική παρέα που κυβερνά την Ελλάδα, όταν δηλώνει έκπληξη και αποτροπιασμό για το σκάνδαλο. Δικό της έργο είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε «μιζούπολη». Δικό της δημιούργημα είναι τα άνθη του κακού που φύτρωσαν και θέριεψαν στον σκουπιδότοπο της διαφθοράς. Και είναι τουλάχιστον κακόγουστο αστείο να υπόσχονται ότι θα καθαρίσουν την κόπρο του πολιτικού συστήματος. Είναι σαν να ορκιζόταν ο λύκος ότι θα φυλάει τα πρόβατα. Οι συνήθεις αναλυτές των τηλεπαραθύρων, που πάντα πέφτουν έξω, μιλούν για κατάρρευση του κράτους, ανυποληψία των θεσμών, διάλυση των κομμάτων εξουσίας, φαινόμενα που, όπως λένε, καταδεικνύουν το «κενό πολιτικής». Και ανησυχούν.
Επαναλαμβάνω: Ψυχραιμία, παιδιά! Δεν υπάρχει κανένα κενό, το αντίθετο. Υπάρχουν οι μπίζνες, η διαφθορά, η διαπλοκή, τα σκάνδαλα, ο πόλεμος οικονομικών συμφερόντων, όλα πράγματα που δεν είναι καινούργια. Όλα φαινόμενα της κυρίαρχης πολιτικής που οικοδομήθηκε με υπομονή και επιμονή από όλες τις κυβερνήσεις «Αριστεράς» και «Δεξιάς». Και όχι μόνο στην Ελλάδα.
Ούτε υπάρχει πολιτική κρίση, αλλά κρίση της κυρίαρχης πολιτικής που έθεσε το δημόσιο συμφέρον στην υπηρεσία του ιδιωτικού και ανακήρυξε την αγορά ως τον παγκόσμιο ηγεμόνα της νέας τάξης πραγμάτων.
Το πολιτικό κραχ των ημερών μας δεν οφείλεται στις διαστροφές –απληστία, ανηθικότητα, διαφθορά– του πολιτικού προσωπικού αλλά στην πολιτική διαστροφή του, που (νόμισε ότι) κατάργησε την ταξική πάλη και τις διαχωριστικές γραμμές.
Αυτές που η politically correct (για τον ηγεμόνα) μεταμοντέρνα Αριστερά του νεωτερισμού, του εκσυγχρονισμού και του πολιτικού κομφορμισμού έκανε και κάνει ότι δεν τις βλέπει.
Η σημερινή εξουσία δεν είναι παρά ο εκφυλισμένος διάδοχος της προηγούμενης εξουσίας. Οι διαφορές δεν είναι ιδεολογικές αλλά διαχειριστικές: εγώ μπορώ να κάνω τα ίδια (για τους επικυρίαρχους) αλλά καλύτερα.
Γι’ αυτό δεν υπάρχει κρίση της πολιτικής. Υπάρχει μόνο η πολιτική της κρίσης και η λούμπεν δημοσιογραφία που την υποθάλπει.
Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιογράφος.
