Κατά καιρούς πέφτουν ορισμένες «ντουφεκιές» στον αέρα και μετά όλοι ωθούνται σε άτακτη συμμόρφωση προς τους ισχυρούς. Λέγεται από τα πλέον επίσημα χείλη ότι η εκτόξευση του χρέους και η πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ήταν γνωστή σε Γαλλία και Γερμανία εδώ και 10 χρόνια, αλλά επειδή ‘κονομούσαν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές τους δεν έκαναν τίποτα.
Τώρα, βγαίνει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και τάχατες αυθαδιάζει, «πυροβολεί» τη Μέρκελ και τη Γερμανία ότι «σπάει την πλάτη» ορισμένων χωρών με την πολιτική της, τα λέει με τον Σαρκοζί, που ήδη έχει συμφωνήσει με τη Μέρκελ και αμέσως έχει έτοιμο το κλιπάκι με τον προϋπολογισμό που περικόπτει 14 δισ. για να είναι ευχαριστημένοι οι Ευρωπαίοι τοκογλύφοι-ληστές.
Έτσι, τα ψελλίσματα της Ελλάδας δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν από την ευρωπαϊκή ατμομηχανή που συνδέεται ακόμα πιο στενά με το ΝΑΤΟ μέσω των αποφάσεων στη Λισσαβώνα. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία στο μηχανισμό επιτήρησης (ήδη το ΔΝΤ «πάτησε» και στις χώρες αυτές), αλλά πλέον στο χορό του μηχανισμού στήριξης θα είναι και οι ιδιωτικοί χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί. Καμία ελάφρυνση της ζωντανής εργασίας αλλά παραπέρα συμπίεσή της και εξομοίωσή της σε διάφορες νησίδες με ανατολικά πρότυπα (π.χ. μισθούς Βουλγαρίας και πιο προχωρημένα ακόμα, μισθούς Κίνας).
Ορισμένα συγχαρητήρια στον Παπανδρέου από το ΔΝΤ, τη Σοσιαλιστική Διεθνή και το ΚΚ Κίνας (!!!) για τη χρηστή του διαχείριση, εκφράζουν τον πόθο και την ελπίδα να αποφύγουν όλοι στην Ευρώπη, αυτό που προβλέπουν επίσημοι οργανισμοί: ότι μέσα στο 2011 αναμένονται εξεγέρσεις εργαζομένων στα αναπτυγμένα βιομηχανικά κέντρα.
Ο νέος ευρωπαϊκός ολοκληρωτισμός επιβάλλει τους οικονομικούς του όρους και δείχνει πως νοιάζεται να μετακυλήσει την κρίση προς τους αδύνατους κρίκους της ευρωένωσης και να συμμαχήσει μαζί με άλλα τμήματα του ευρωπαϊκού κέντρου (Γαλλία, Ολλανδία κ.λπ.) σε μια πρόταση ληστρικής τοκογλυφικής αφαίμαξης του ευρωπαϊκού «Νότου», σαν όρο για την αναδιάρθρωση και στήριξη νέων συμμαχιών και προσανατολισμών. Η Ρωσία, άλλωστε, είναι και πάλι ένα τεράστιο θέλγητρο για όποιον θέλει να διευθύνει την Ευρώπη. Όχι ως χώρος κατάκτησης, αλλά ως σύμμαχος και προνομιακός συνεργάτης σε κομβικούς τομείς: νομισματικό, ενεργειακό, τεχνολογία. Στον πολυπολικό κόσμο αναδιατάσσονται όλες οι δυνάμεις και όλες οι συμμαχίες. Μια ρευστότητα θα διαπερνά τις διεθνείς σχέσεις και τους πόλους που σχηματίζονται έως ότου κατασταλάξουν δυναμικές και επιλογές, μέχρι και πριν από τις μεγάλες συγκρούσεις περιφερειακές και παγκόσμιες.
Η Ελλαδίτσα ως σύμμαχος (ΝΑΤΟ), ως εταίρος (Ε.Ε.), ως συνδιαχειριστής (με Τουρκία στο Αιγαίο) δεν πολύ-υπολογίζεται. Έχει μετατρέψει την εθελοδουλική προθυμία του αστισμού της, σε φανερή «αρετή» προς εκμετάλλευση από κάθε επίδοξο (ή κλασικό) επικυρίαρχο.
Επειδή οι κύκλοι της εθνικής, οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, πολιτισμικής κρίσης τείνουν να συγκλίνουν και να δημιουργήσουν μια τεράστια μαύρη τρύπα, επιζητείται με έμφαση μια πρόταση που να οδηγεί στην πολιτική και οικονομική διέξοδο της χώρας. Ο αριστερός ριζοσπαστισμός δεν μπορεί να κάνει πως δεν καταλαβαίνει όλους τους «κύκλους» ή να επιλέγει όσους μοιάζουν με ταξικούς. Χρειάζεται συνολική πρόταση διεξόδου, καθώς και εγχειρήματα που να οδηγούν προς τα εκεί!
Έτσι, τα ψελλίσματα της Ελλάδας δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν από την ευρωπαϊκή ατμομηχανή που συνδέεται ακόμα πιο στενά με το ΝΑΤΟ μέσω των αποφάσεων στη Λισσαβώνα. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία στο μηχανισμό επιτήρησης (ήδη το ΔΝΤ «πάτησε» και στις χώρες αυτές), αλλά πλέον στο χορό του μηχανισμού στήριξης θα είναι και οι ιδιωτικοί χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί. Καμία ελάφρυνση της ζωντανής εργασίας αλλά παραπέρα συμπίεσή της και εξομοίωσή της σε διάφορες νησίδες με ανατολικά πρότυπα (π.χ. μισθούς Βουλγαρίας και πιο προχωρημένα ακόμα, μισθούς Κίνας).
Ορισμένα συγχαρητήρια στον Παπανδρέου από το ΔΝΤ, τη Σοσιαλιστική Διεθνή και το ΚΚ Κίνας (!!!) για τη χρηστή του διαχείριση, εκφράζουν τον πόθο και την ελπίδα να αποφύγουν όλοι στην Ευρώπη, αυτό που προβλέπουν επίσημοι οργανισμοί: ότι μέσα στο 2011 αναμένονται εξεγέρσεις εργαζομένων στα αναπτυγμένα βιομηχανικά κέντρα.
Ο νέος ευρωπαϊκός ολοκληρωτισμός επιβάλλει τους οικονομικούς του όρους και δείχνει πως νοιάζεται να μετακυλήσει την κρίση προς τους αδύνατους κρίκους της ευρωένωσης και να συμμαχήσει μαζί με άλλα τμήματα του ευρωπαϊκού κέντρου (Γαλλία, Ολλανδία κ.λπ.) σε μια πρόταση ληστρικής τοκογλυφικής αφαίμαξης του ευρωπαϊκού «Νότου», σαν όρο για την αναδιάρθρωση και στήριξη νέων συμμαχιών και προσανατολισμών. Η Ρωσία, άλλωστε, είναι και πάλι ένα τεράστιο θέλγητρο για όποιον θέλει να διευθύνει την Ευρώπη. Όχι ως χώρος κατάκτησης, αλλά ως σύμμαχος και προνομιακός συνεργάτης σε κομβικούς τομείς: νομισματικό, ενεργειακό, τεχνολογία. Στον πολυπολικό κόσμο αναδιατάσσονται όλες οι δυνάμεις και όλες οι συμμαχίες. Μια ρευστότητα θα διαπερνά τις διεθνείς σχέσεις και τους πόλους που σχηματίζονται έως ότου κατασταλάξουν δυναμικές και επιλογές, μέχρι και πριν από τις μεγάλες συγκρούσεις περιφερειακές και παγκόσμιες.
Η Ελλαδίτσα ως σύμμαχος (ΝΑΤΟ), ως εταίρος (Ε.Ε.), ως συνδιαχειριστής (με Τουρκία στο Αιγαίο) δεν πολύ-υπολογίζεται. Έχει μετατρέψει την εθελοδουλική προθυμία του αστισμού της, σε φανερή «αρετή» προς εκμετάλλευση από κάθε επίδοξο (ή κλασικό) επικυρίαρχο.
Επειδή οι κύκλοι της εθνικής, οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, πολιτισμικής κρίσης τείνουν να συγκλίνουν και να δημιουργήσουν μια τεράστια μαύρη τρύπα, επιζητείται με έμφαση μια πρόταση που να οδηγεί στην πολιτική και οικονομική διέξοδο της χώρας. Ο αριστερός ριζοσπαστισμός δεν μπορεί να κάνει πως δεν καταλαβαίνει όλους τους «κύκλους» ή να επιλέγει όσους μοιάζουν με ταξικούς. Χρειάζεται συνολική πρόταση διεξόδου, καθώς και εγχειρήματα που να οδηγούν προς τα εκεί!
Σχόλια
